Γράφει η Εύη Καρκίτη.
Κατά κάποιον τρόπο, εμείς, η γενιά του walkman, ήμασταν εκείνη που έζησε από πρώτο χέρι μια καινοτομία. Βάζοντας στα αυτιά τα ακουστικά μας και την κασέτα της επιλογής μας στο walkman μας, μπορούσαμε, με αυτές τις δύο τόσο απλές κινήσεις, να πετύχουμε κάτι πολύ σημαντικό: να αποκλείσουμε όλο τον έξω κόσμο. Δεν το λες και λίγο – και ίσως για όλο αυτό η σπουδαιότητα της επινόησης του walkman εκτιμάται σήμερα ως κάτι βαθύτερο και πιο σημαντικό από το να ακούς μόνος σου μουσική σε όποιον χώρο κι αν επιλέξεις, δημόσιο ή ιδιωτικό.
Σαφώς και θυμάμαι εκείνες τις πρώτες εποχές, όταν τα ακουστικά στα αυτιά αποτελούσαν ένα όριο. Ή, καλύτερα, έναν κόσμο αυστηρά οριοθετημένο στην επικράτεια της μουσικής. Θα έπρεπε να συντρέχει σοβαρός λόγος, ώστε κάποιος να σε διακόψει, να τολμήσει να σε αποσπάσει από αυτόν. Καμιά φορά, πάνω στην τρέλα και το πάθος της πρώιμης εποχής της χρήσης του walkman, θα μπορούσε ίσως κάποιος να δει ακόμη και ανθρώπους να χορεύουν στους δρόμους. Να στροβιλίζονται γύρω από τον εαυτό τους, αδιαφορώντας πλήρως για την εντύπωση που θα έκαναν. Εξάλλου, το δικό τους βασίλειο είχε στηθεί σε μια έρημη χώρα. Και έκαναν, βέβαια, εντύπωση. Οι αποκομμένοι, που χοροπηδούσαν μόνοι τους μέσα στον δρόμο, στα μάτια των άλλων ίσως να έμοιαζαν με όντα που έπεσαν από άλλο πλανήτη.
Η μουσική τούς ανέβαζε στα ύψη. Μπορούσαν να περιπλανηθούν σε μυστικούς τόπους και τοπία, να συναντήσουν όποιους ήθελαν, να φανταστούν όποιους ήθελαν. Η μουσική μπορούσε να τους δώσει την ώθηση για να στροβιλιστούν, να παλέψουν με κύματα στον ωκεανό, να κολυμπήσουν στα αστέρια.
Για όλα αυτά (και για πολλά ακόμη), η ερώτηση «τι μουσική ακούς;» έγινε η πλέον κρίσιμη για μια ολόκληρη γενιά στο ξεκίνημα
κάθε νέας γνωριμίας. Ήταν, φυσικά, μια ερώτηση-παγίδα, στην οποία με ευκολία μπορούσε να γλιστρήσει κάποιος. Και, φυσικά, εξακολουθεί να είναι κρίσιμη. Πράγματι, η απάντησή της μπορεί να αποκαλύψει κομμάτια αθέατων κόσμων.
Η τεχνολογία, βέβαια, ουδέποτε άφησε παραπονεμένους όλους όσοι αποζητούσαν κάτι που θα τους αποκόψει από το πραγματικό. Εκείνους που ήθελαν να μείνουν μόνοι, ξεκομμένοι, αντιήρωες της καθημερινότητας, έτοιμοι να γράψουν στα παλιά τους τα παπούτσια ό,τι μπορούσε να τους συνθλίψει.
Σήμερα, είναι σπάνιο πλέον να συναντήσει κάποιος άνθρωπο χωρίς ακουστικά στα αυτιά. Δυστυχώς, όχι πάντοτε με πρόθεση να αποκοπούν από καθετί που τους βαραίνει, αλλά για το ακριβώς αντίθετο: για μια ατέρμονη συνδιαλλαγή με τη βαριά καθημερινότητα. Υπάρχουν εκείνοι που στ’ αλήθεια δεν βγάζουν τα ακουστικά από τα αυτιά, επειδή δεν κλείνουν το κινητό. Επειδή υπάρχει κάτι ακόμη που πρέπει να ρυθμίσουν. Ακόμη μία εκκρεμότητα να διευθετήσουν. Κρίμα μια τόσο σημαντική εφεύρεση να μην την κάνουμε να δουλέψει προς όφελός μας…
Εδώ και μήνες, γυρίζοντας πίσω στις μέρες του walkman, αλλά και αξιοποιώντας κάθε δυνατότητα που μου δίνει το παρόν, άκουσα περισσότερη μουσική κι από την εφηβεία μου. Ξεσκόνισα τα παλιά, βυθίστηκα σε κλασικά κι αγαπημένα, εξερεύνησα τα καινούργια και βρήκα ανάμεσά τους τα νέα αγαπημένα, κάτι σαν το σάουντρακ μιας δύσκολης εποχής.
Άκουσα μουσική σε κάθε πιθανό και απίθανο μέρος, οι βιβλιοθήκες στο Spotify εμπλουτίστηκαν εντυπωσιακά, το πικάπ δεν σταμάτησε να γυρίζει και τα ακουστικά δεν βγήκαν απ’ τα αυτιά. Η μουσική που μπορεί να σε κάνει αφάνταστα συναισθηματικό μοιάζει να έχει και μιαν άλλη ιδιότητα. Αν της αφεθείς, μπορεί ακόμη και να σε θεραπεύσει. Να σε γλυτώσει από κάθε σκοτεινή σκέψη ή να σου δώσει τις μυστικές εκείνες δυνατότητες, ώστε να σταθείς μέσα στα πράγματα διαφορετικά. Το ξέραμε από την εποχή του walkman, το μάθαμε όμως και στην εποχή της πλατφόρμας. Η μουσική μπορεί να σου σώσει τη ζωή.
