Γράφει ο Διογένης Δασκάλου.*
Η ΚΙΝΗΣΗ, ΑΔΕΡΦΙΑ, ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΝ ΕΜΠΡΟΣ! ΑΣ ΟΡΜΗΞΟΥΜΕ ΚΙ ΑΣ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ ΠΡΩΤΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ. Ο ΧΟΡΟΣ ΤΗΣ ΑΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΗ ΛΟΓΙΚΗ ΚΑΠΟΥ ΕΔΩ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ. ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΔΕΝ ΚΟΒΟΝΤΑΙ ΑΠ’ ΤΟΝ ΤΟΙΧΟ. ΑΛΛΙΩΣ, ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ, ΟΛΕΣ ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΜΠΡΟΣΤΑ Σ’ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΩΤΟΕΜΦΑΝΙΖΟΜΕΝΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΘΑ ΕΦΑΡΜΟΖΑΝ ΤΗ ΣΥΝΤΑΓΗ ΤΟΥ ΞΑΝΘΟΥ ΜΑΓΟΥ ΑΠ’ ΤΗ ΧΑΛΑΣΤΡΑ.
Χέρια Αμήχανα Μαγκωμένα; Χαρούμενοι Άνθρωποι Μεστοί; Ή Χαίρε Απύθμενο Μαύρο; Η ανάγνωση αναλόγως τού αναγνώστη. Η έφοδος, όμως, δεν είναι επιλογή. Είναι μονόδρομος.
«Χέρια – Αποστάσεις – Μάσκες» και εφορμούμε στον άγνωστο πόλεμο με τον αόρατο εχθρό. Με λογική. Με αποφασιστικότητα, με υπομονή, με σχέδιο και, κυρίως, με φαντασία και συνεργασία. Αλλιώς δεν πρόκειται να δούμε επόμενη μέρα – ούτε άσπρη ούτε μαύρη. Μπορεί να μην κάνουμε αυτά που ονειρευτήκαμε, να μην πληρωθούμε αυτά που αξίζουμε ούτε να προχωρήσουμε πιο γρήγορα στον στόχο που είχαμε θέσει. Όμως, τι υπάρχει σ’ αυτόν τον νέο κόσμο που έμεινε ίδιο απ’ τον παλιό; Τα χέρια μας, που ξεφλούδισαν απ’ τα Dettol; Οι αποστάσεις, που… – σιγά, πόσο αγκαλιαζόμασταν, πια, τώρα τελευταία; Οι χειραψίες, που δεν τις θέλαμε ούτως ή άλλως στις δουλειές; Ή η μάσκα τού τρόμου, της υποκρισίας ή του χαμόγελου; Παλιά όλα που ανήκουνε σ’ έναν παλιό κόσμο. Νέα όνειρα, λοιπόν, σ’ έναν νέο κόσμο, νέες απολαβές σε νέες συνθήκες, για να προχωρήσουμε γρήγορα στο νέο περιβάλλον; Άλλωστε, το ‘χουμε ξαναπάθει. Και όχι μόνο την προηγούμενη δεκαετία, τουλάχιστον, στη χώρα μας. Μας κάνουν καλά οι άλλοι. Εμείς βρεγμένοι γεννηθήκαμε και η βροχή τι να μας κάνει; Απλώς, προχώρα χώρα! Και μην ακούς τον διπλανό σου, που βρήκε ότι όλο τούτο έγινε για να σου πουλήσουν μάσκες και εμβόλια οι επιτήδειοι.
Τώρα που το ξανασκέφτομαι, όμως… Βρε, λες να βύθισαν την παγκόσμια οικονομία, για να μας φουσκώσουνε τα γάντια και τα αντισηπτικά; Λογικό. Τώρα, θα μου πεις, και η λογική ανάλογα με τη λογική καθενός. Γιατί εχάθη εντός μας ο κοινός ο τόπος μας.
Η κίνηση, αδέρφια, είναι μόνον εμπρός! Ας ορμήξουμε κι ας νικήσουμε πρώτα τον εαυτό μας. Ο χορός τής αβεβαιότητας με την κοινή λογική κάπου εδώ τελειώνει. Τα λεφτά δεν κόβονται απ’ τον τοίχο. Αλλιώς, παγκόσμια, όλες οι κυβερνήσεις μπροστά σ’ αυτό το πρωτοεμφανιζόμενο φαινόμενο θα εφάρμοζαν τη συνταγή τού ξανθού μάγου απ’ τη Χαλάστρα.
– Tζίνι, κάνε με μάγο να σε κάνω πλούσιο!
– Τζίνι: αυτές είναι δύο ευχές.
– Η τρίτη είναι να μου βρεις ακόμη ένα λυχνάρι…
Κι επειδή δεν περάσαμε όλοι μαζί την «ίδια» καραντίνα (Κασσάνδρου – Πανόραμα), ας μη γελιόμαστε μεταξύ μας. Από αρχηγούς και ήρωες χορτάσαμε. Ινδιάνους πού θα βρούμε; Άλλωστε, το «μαζί» χτίζεται από δύο δυνατά «θέλω» χωρίς τα «εγώ» τους.
«Κάποτε πεινούσαν οι άνεργοι, τώρα πεινάνε όσοι εργάζονται» είχε πει ο Μπέρτολτ Μπρεχτ. Για να μην το ξαναπάθουμε, μήπως ήρθε η ώρα τού αερόστατου; Για να πάρεις ύψος, πετάς βάρος. Θα επιβιώσουν και θα ορθοποδήσουν μόνον οι ευέλικτοι. Φρέσκα κουλούρια!
