Γράφει η Εύη Καρκίτη.*
ΜΙΑ ΝΕΑ ΛΕΞΗ ΜΠΗΚΕ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΝΑ ΝΟΗΜΑΤΟΔΟΤΗΘΕΙ: «ΕΝΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ». ΙΣΩΣ ΝΑ ΠΑΙΞΑΜΕ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΜΑΖΙ ΤΗΣ ΕΠΙΠΟΛΑΙΑ ΚΙ ΥΣΤΕΡΑ ΝΑ ΤΗΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΑΜΕ. ΑΛΛΑ, ΑΝ ΚΑΤΙ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΠ’ ΟΛΗΝ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΟΛΥΠΛΕΥΡΗ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ, ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ: ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ.
Την πιο σκοτεινή ώρα τής πανδημίας, σε πολλές πόλεις τού κόσμου βγήκαν άνθρωποι στα μπαλκόνια, για να χειροκροτήσουν εκείνους που έδιναν τη μάχη στην πρώτη γραμμή. Μάλιστα, λένε πως σε νοσοκομεία τής Νέας Υόρκης ο κόσμος, κλεισμένος και φοβισμένος στα διαμερίσματα, ακούγοντας έντρομος παρανοϊκές οδηγίες για ενέσεις με απολυμαντικό, άνοιγε τα παράθυρα για να χειροκροτήσει σε κάθε αλλαγή βάρδιας των νοσοκομείων. Τα τραυματισμένα πρόσωπα γιατρών και νοσηλευτών από την πολύωρη χρήση τής προστατευτικής μάσκας, τα οποία μάζευαν εκατοντάδες «καρδιές» και «νοιάζομαι» στα κοινωνικά δίκτυα (εξάλλου, το νέο εμότικον για κάτι τέτοια επινοήθηκε), έγιναν stories και covers. Στην Ελλάδα, που τα πήγε καλά προς έκπληξη όλων (και πιο πολύ δική μας), θύματα του ιού που κατάφεραν να τον νικήσουν μίλησαν για την τρομακτική εμπειρία τους. Μία φορά δημοσιεύτηκε το συντετριμμένο «αντίο» κάποιου στη μητέρα του, θύμα τού ιού που, όμως, έχασε τη μάχη – κι εκείνος είδε με οδύνη το όνομά της να μετατρέπεται σε ένα νούμερο. Είναι αλήθεια πως κύλησαν κάποια δάκρυα για εκείνους που η Covid-19 σάρωσε, αφήνοντάς τους για πάντα με ένα κενό στην καρδιά.
Μια νέα λέξη μπήκε στη ζωή μας και προσπάθησε για λίγο να νοηματοδοτηθεί: «ενσυναίσθηση». Ίσως να παίξαμε για λίγο μαζί της επιπόλαια κι ύστερα να την εγκαταλείψαμε. Αλλά, αν κάτι θα μπορούσε να μείνει απ’ όλην αυτή την πολύπλευρη περιπέτεια, είναι αυτό: να δούμε για λίγο τα πράγματα μέσα από τα μάτια τού άλλου.
Αυτήν τη στιγμή, με τις ωραίες λιακάδες τού Μάη, τον κόσμο να ξεχύνεται ασυγκράτητος στις πλατείες, η ζωή μοιάζει αήττητη, παρότι η Covid-19 είναι ακόμη εδώ. Μακάρι να έχουν οι ασυγκράτητοι το δίκιο και όσοι ανησυχούν το άδικο, αλλά ακόμη τίποτα δεν έχει κριθεί.
Δεν ξέρουμε πότε και με ποιον τρόπο η νόσος θα γίνει παρελθόν. Δεν ξέρουμε καθόλου πώς θα είναι η επόμενη ημέρα και πώς αυτή θα μοιάζει. Δεν ξέρουμε ακόμη πώς θα είναι ο κόσμος που θα έρθει, ποιες θα είναι οι προτεραιότητές του και ποια τα χαρακτηριστικά του. Μακάρι μέσα σ’ όλα αυτά να περισσέψει λίγος χώρος για τον άλλον. Μακάρι να είναι ένας κόσμος συμπόνιας.