Γράφει ο Πρόδρομος Νικηφορίδης.*
ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ. ΑΣ ΣΤΕΡΗΘΟΥΜΕ ΤΑ ΠΟΛΛΑ, ΤΑ ΕΠΙΠΛΕΟΝ, ΑΣ ΣΚΕΦΤΟΥΜΕ ΑΛΛΙΩΣ, ΑΣ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΧΩΡΟ ΣΤΗ ΦΥΣΗ, ΣΤΑ ΠΟΥΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΖΩΑ. ΑΣ ΔΡΑΣΟΥΜΕ ΜΕ ΣΕΒΑΣΜΟ ΣΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ. ΑΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΒΙΑΣΜΟ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ ΜΑΣ. ΑΣ ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΜΕ ΔΕΟΣ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΣΜΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΥΠΕΡΟΧΟ ΑΥΤΟ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΑΦΥΛΑΞΟΥΜΕ. ΑΣ ΦΑΝΤΑΣΤΟΥΜΕ ΤΟ ΑΦΑΝΤΑΣΤΟ, ΑΣ ΥΛΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΜΗ ΥΛΟΠΟΙΗΣΙΜΟ. ΕΜΕΙΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΖΩΗ.
Στις 26 Μαρτίου ήταν τα γενέθλιά σου. Θέλαμε να φυτέψουμε μία ελιά στη Νέα Παραλία, για να σε συναντούμε. Δεν μπορέσαμε να το κάνουμε – ήμασταν σε καραντίνα, οχυρωμένοι στα σπίτια μας. Έφυγες νωρίς και δεν έζησες αυτό στο οποίο συχνά αναφερόσουν – ήθελες να φύγεις από την πόλη, για να γλυτώσεις, ήξερες ότι όλα οδηγούσαν σε αδιέξοδο. Σε γνώρισα την εποχή που είχες αγανακτήσει με όσα γίνονταν στη Βαλαωρίτου, συζητούσαμε συχνά και έψαχνες διέξοδο.
Η ελιά είναι ακόμη στο μπαλκόνι – περιμένουμε τις όμορφες ημέρες για να τη φυτέψουμε, θέλουμε να γίνει η αφετηρία, το σινιάλο τής δικής μας επανεκκίνησης. Αν ήσουν σήμερα εδώ, θα σχεδιάζαμε μαζί έναν νέο κόσμο, θα συζητούσαμε πώς θα θέλαμε τις ζωές μας, τις πόλεις μας, τις σχέσεις μας.
Πού είσαι να ακούσεις και να διαβάσεις τι λέγεται και τι δηλώνουν… Δεν θέλουμε την «πόλη τους», θέλουμε η πόλη μας να γίνει ένας μεγάλος και ευχάριστος περίπατος. Θέλουμε δημόσιους χώρους, πάρκα και κήπους, θέλουμε ενεργούς και συνειδητοποιημένους συγκατοίκους στην πόλη μας, δεν θέλουμε οι ξέφρενοι προηγούμενοι ρυθμοί να μας καταβροχθίσουν, όπως η φωτιά καίει τα δάση.
Εσύ είσαι πλέον μακριά, δεν έζησες τον αποκλεισμό. Μπήκαμε στην καρδιά τής σιωπής, κλειστήκαμε, απομονωθήκαμε, παρακολουθήσαμε τα γεγονότα από την τηλεόραση, βγήκαμε στο μπαλκόνια, παρακολουθήσαμε την ανύπαρκτη κίνηση στους δρόμους πίσω από τις κουρτίνες – υπήρχαν ημέρες που η πόλη δεν υπήρχε. Τα βράδια, σαν τους φυλακισμένους που με σήματα επικοινωνούν μέσα από τα ντουβάρια τής φυλακής, μιλούσαμε με τις φίλες και τους φίλους διαδικτυακά. Γιορτάσαμε τα γενέθλιά μου διαδικτυακά. Έσβησε ο θόρυβος, άναψαν οι ήχοι τής σιωπής και των πουλιών. Οι διαδρομές στην απόκοσμη πόλη ήταν σιωπηλές. Περπατώντας στην Άνω Πόλη, τα ανθισμένα γιασεμιά σε θύμιζαν παντού.
Ναι, Όλγα: πρέπει να το προσπαθήσουμε, με σύνεση και τόλμη. Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός. Ας στερηθούμε τα πολλά, τα επιπλέον, ας σκεφτούμε αλλιώς, ας αφήσουμε χώρο στη φύση, στα πουλιά και τα ζώα. Ας δράσουμε με σεβασμό στο περιβάλλον. Ας σταματήσουμε τον βιασμό τού πλανήτη μας. Ας επιστρέψουμε με δέος και θαυμασμό για τον υπέροχο αυτό κόσμο που πρέπει να διαφυλάξουμε. Ας φανταστούμε το αφάνταστο, ας υλοποιήσουμε το μη υλοποιήσιμο. Εμείς πρέπει να διεκδικήσουμε την άλλη ζωή.
«Η αλήθεια είναι πάντοτε μια άβυσσος. Είναι όπως όταν μαθαίνουμε να κολυμπάμε. Βρισκόμαστε πάνω στη στενή και ασταθή σανίδα τής καθημερινής εμπειρίας και πρέπει να τολμάμε να πηδάμε και να χανόμαστε στον βυθό, για να μπορούμε να ξαναβγαίνουμε στην επιφάνεια των πραγμάτων, που τώρα πια είναι διπλά λουσμένα στο φως» έγραψε ο Φραντς Κάφκα.
