Κοιτώντας το θηρίο κατάματα

Κάθε φορά που κάποιος σου δείχνει έναν καταρράκτη, τον οποίο ουδέποτε κατέβηκε κάποιος με καγιάκ, ή που βλέπεις εσύ μια φωτογραφία ενός συναρπαστικού καταρράκτη, πάντοτε γεννιέται μέσα σου εκείνο το ερώτημα που οφείλεις να απαντήσεις: «είναι δυνατόν να γίνει;». Μου έχουν δείξει κι άλλες φορές στο παρελθόν καταρράκτες, όταν όμως είδα τον Σάλτο ντελ Μάουλε πριν από τέσσερα χρόνια παθιάστηκα τόσο όσο δεν είχα παθιαστεί ποτέ στο παρελθόν με καταρράκτη, κοιτώντας διαρκώς φωτογραφίες και βίντεο και προσπαθώντας να αποφασίσω αν έπρεπε –και αν μπορούσα– να το κάνω. Δείχνει τόσο τέλειος, ενώ και η τοποθεσία του είναι απλώς συγκλονιστική – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και άλλα πράγματα που πρέπει να συνυπολογιστούν, όπως για παράδειγμα το βάθος του, το οποίο ήταν αυτό που με απέτρεπε από το να δεσμευτώ να πάω να τον δω. Όταν έλαβα ενθαρρυντικά στοιχεία μέσω ενός μηνύματος που έλαβα τον περασμένο Ιανουάριο, ήξερα ότι είχε έρθει η στιγμή να πάω να τον δω κι εγώ ο ίδιος, ώστε εν συνεχεία να επιχειρήσω το εγχείρημα.

Το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι να καλύπτεις κάθε πτυχή αναφορικά με το τι μπορεί να πάει στραβά και πώς μπορείς να είσαι λίγο πιο ασφαλής. Στη συνέχεια, κάνεις μια ειλικρινή συζήτηση με τον εαυτό σου αναφορικά με το αν έχεις 100% εμπιστοσύνη στις δυνάμεις σου ότι θα μπορέσεις να φέρεις σε πέρας το εγχείρημα. Καλύπτοντας όλα αυτά, έχοντας σιγουρέψει κάθε τεχνική πτυχή, αλλά και προετοιμαζόμενος ψυχολογικά για το τι θα μπορούσε να συμβεί (και αποδεχόμενος όλα τα ενδεχόμενα), μπορώ να είμαι σίγουρος γι’ αυτό που κάνω – και μάλιστα για όλους τους σωστούς λόγους. Ειδικά στην περίπτωση του Μάουλε, όλα τα δεδομένα ήταν ενθαρρυντικά: υπήρχε απόλυτη ασφάλεια και ήταν και πτώση την οποία ονειρευόμουν εδώ και πολύ καιρό. Έτσι, ήξερα ότι δεν υπήρχε τίποτε άλλο που θα ήθελα να κάνω περισσότερο από το συγκεκριμένο.

Είναι δύσκολο να το περιγράψω, καθώς όλα συμβαίνουν τόσο γρήγορα. Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, ωστόσο, είναι η στιγμή που, με έναν θαυματουργικό τρόπο, όλα βρίσκονται στη σωστή θέση. Είναι το σημείο στο οποίο έχει έρθει η ώρα να διαπιστώσω αν όλα εξελίσσονται όπως τα έχω σχεδιάσει ή αν χρειάζεται να αντιδράσω αναλόγως, σε αντίθετη περίπτωση. Είναι, ακόμη, εκείνη η λαμπρή στιγμή που βγαίνεις από τον «τυφλό» ορίζοντα και βλέπεις κάτω σου το θηρίο, κατευθείαν στα μάτια (καθώς στους περισσότερους καταρράκτες έχεις συνεχώς πολύ νερό στο πρόσωπό σου και, ρεαλιστικά, μπορείς να δεις καθαρά τι συμβαίνει μπροστά σου μόνον όταν είσαι ακριβώς στην άκρη τού καταρράκτη).

Αυτή είναι η στιγμή που θυμάσαι περισσότερο από οποιανδήποτε άλλη – και ο Μάουλε ήταν για εμένα από αυτήν την άποψη η σπουδαιότερη εμπειρία που είχα ποτέ στη μέχρι τώρα ζωή μου.

Στο τέλος τής ημέρας, όλα –από την αρχή τής πτώσης ώς τη στιγμή που έφτασα στη βάση τού καταρράκτη– πήγαν όσο τέλεια θα μπορούσα να έχω φανταστεί. Δυστυχώς, μετά την πρόσκρουσή μου στο νερό η «ποδιά» τού καγιάκ μου σκίστηκε, γεμίζοντας το σκάφος μου με νερό. Παρότι ήμουν ακόμη στο καγιάκ μου τη στιγμή που βγήκα ξανά στην επιφάνεια, τελικά κατέληξα στο νερό, κάτι που καθιστά τη συγκεκριμένη πτώση κάτι λιγότερο από τέλεια, καθώς δεν κατάφερα να απομακρυνθώ από τη ροή του καταρράκτη κωπηλατώντας. Τούτου λεχθέντος, με μια πτώση από τέτοιο ύψος και με τέτοια δύναμη, το πώς ολοκληρώθηκε το εγχείρημα αποτελεί για εμένα, σε κάθε περίπτωση, μια σαφή νίκη. Παρότι τα πράγματα θα μπορούσαν να είχαν πάει κάπως καλύτερα, με καταρράκτες αυτού του μεγέθους υπάρχουν πολλά πράγματα που θα μπορούσαν να είχαν πάει πολύ χειρότερα. Έτσι, είμαι εξαιρετικά ικανοποιημένος από το πώς ολοκληρώθηκε το εγχείρημα.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι μία από τις καταπληκτικότερες εμπειρίες που είχα. Δεν θα έλεγα απαραιτήτως ότι αφορούσε ένα άλλο επίπεδο αδρεναλίνης, αν σκεφτεί κάποιος ότι έπρεπε, ακόμη και την ώρα που εκτελούσα το συγκεκριμένο άλμα, να είμαι επικεντρωμένος και σε όλα όσα είχα κάνει προηγουμένως στη ζωή μου.

Επίσης, δεν ήξερα το ύψος τού καταρράκτη, καθώς προτίμησα να περιμένω να το μάθω μετά την ολοκλήρωση του εγχειρήματός μου. Θέλησα να περιμένω, επειδή, κοιτώντας τον, ένιωσα ότι έμοιαζε σε ύψος με άλλα πράγματα που είχα κάνει και στο παρελθόν. Όλα με έκαναν να νιώθω πραγματικά γεμάτος αυτοπεποίθηση για το άλμα που θα επιχειρούσα, κάτι που μου επέτρεψε να κάνω ακριβώς αυτό που έπρεπε. Αν είχα πληροφορηθεί το ύψος τής πτώσης πριν από το εγχείρημά μου και είχα συνειδητοποιήσει ότι δεν είχα επιχειρήσει μέχρι τη στιγμή εκείνη πτώση από μεγαλύτερο ύψος, ίσως θα ήμουν πολύ πιο νευρικός ή διστακτικός. Πιστεύω ότι και πάλι θα είχα κάνει ένα εξαιρετικό άλμα, ωστόσο ίσως να μην είχα την ίδια εμπιστοσύνη στον εαυτό μου.

Δεν θα το περιέγραφα ως επιδίωξή μου, παρότι είμαι σίγουρος ότι κάποιος εκεί έξω θα ήθελε να το καταρρίψει… Είναι δύσκολο να βρει κάποιος έναν καταρράκτη από τον οποίο να θέλει να πέσει τόσο τέλειο όσο οι καταρράκτες Παλούς. Αν τον βρω και αν παρουσιαστούν οι κατάλληλες συνθήκες, ίσως το εξετάσω. Ωστόσο, δεν είναι ένας στόχος τον οποίο κυνηγώ, καθώς υπάρχουν πολλά άλλα πράγματα που θέλω να κάνω.

Μόλις προσγειώθηκα στην Ινδονησία, για ένα ταξίδι διάρκειας δύο μηνών, στο πλαίσιο του οποίου εγώ και ορισμένοι φίλοι μου σχεδιάζουμε να δοκιμάσουμε κάποιους καινούργιους καταρράκτες και τμήματα ποταμών. Πέραν της Ινδονησίας, δεν έχω κάποια άλλα σχέδια στο κεφάλι μου. Στόχος μου γι’ αυτήν τη χρονιά είναι να δοκιμάσω να σπάσω τη ρουτίνα μου, να δω καινούργια μέρη και να βρω νέα σημεία, τα οποία θέλω να κατεβώ με το καγιάκ μου.

Δεν θα έλεγα ότι υπήρχαν πολλά πράγματα που έπρεπε να υπερνικήσω, καθώς δεν υπάρχουν πολλά ακουστικά ερεθίσματα που δεν μπορώ να αντιληφθώ ή που χρειάζεται να αντιληφθώ. Αν εξαιρέσετε ίσως το ότι δεν είμαι σε θέση να ακούσω ποιο είναι το σχέδιο για την επόμενη ημέρα, όπως το συζητάμε το βράδυ γύρω από τη φωτιά στον καταυλισμό μας, δεν υπάρχουν πολλά άλλα μειονεκτήματα. Αν μη τι άλλο, αποτελεί και πλεονέκτημα, καθώς είμαι σε θέση να διαβάζω τα χείλη, κάτι που σημαίνει ότι μπορώ να αντιληφθώ αυτό που λέει κάποιος ακόμη και από την απέναντι όχθη τού ποταμού, όταν περιγράφει αυτό που ακολουθεί ή ποιο είναι το σχέδιό μας.