Γράφει η Βαρβάρα Δουμανίδου.*
ΝΑ ΑΝΟΙΞΟΥΜΕ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ. ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ, ΚΑΘΕ ΤΕΧΝΗ ΗΤΑΝ ΕΝΑ «ΚΡΑΤΟΣ». ΑΣ ΓΚΡΕΜΙΣΟΥΜΕ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ, ΛΟΙΠΟΝ. ΝΑ ΧΑΡΑΞΟΥΜΕ ΝΕΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΑ ΚΛΕΙΣΤΑ ΟΡΙΑ ΤΩΝ «ΚΡΑΤΩΝ» ΜΑΣ. ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ, ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ, ΕΚΘΕΣΕΙΣ ΣΕ ΜΟΥΣΕΙΑ, ΣΕ ΠΑΡΚΑ, ΣΕ ΔΑΣΗ, ΣΕ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΠΟΥ ΑΣΦΥΚΤΙΟΥΝ ΣΕ ΠΑΓΕΡΑ ΝΟΜΙΚΑ ΠΛΑΙΣΙΑ, ΣΕ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ (ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ;)…
Να ‘μαστε, λοιπόν, στην αρχή. Ξανά. Ό,τι αφήσαμε μισοτελειωμένο έρχεται να μας χαστουκίσει δυνατά και να μας πει «μάζεψε τα κομμάτια σου, σήκωσε τα μανίκια σου και πιάσε τη δουλειά σου από την αρχή». Με τις κλειδώσεις μας μουδιασμένες, ανοίγουμε τηλεοράσεις, ίντερνετ και έντυπα, για να βρούμε το πλαίσιό μας. Να που για μία φορά ως καλλιτέχνης ανήκω σ’ ένα πλαίσιο. Δεν το ήθελα. Αλλά τώρα πρέπει. Πρέπει να φανώ δυνατή και να αφήσω πίσω τον ρομαντισμό που μου αποδίδεται ως ανθρώπου τής τέχνης. Να μετρήσω νούμερα και εγκυκλίους, να ψάξω νέους νόμους και υπουργικά διατάγματα, να στριμώξω τη δημιουργικότητά μου –αφού την πετσοκόψω– σε μιαν άλλη πραγματικότητα. Είναι γεγονός ότι όλοι οι καλλιτέχνες οδεύουμε σε μια βίαιη ενηλικίωση. Ναι: ήρθε η ώρα να εργαστούμε διαφορετικά. Το ίδιο σκληρά, μα σε ένα ολοκαίνουργιο τοπίο. Αν έχω ιδέες; Ναι, έχω.
Να ανοίξουμε τις τέχνες. Μέχρι τώρα, κάθε τέχνη ήταν ένα «κράτος». Ας γκρεμίσουμε τα σύνορα, λοιπόν. Να χαράξουμε νέα μονοπάτια ανάμεσα στα κλειστά όρια των «κρατών» μας. Να κάνουμε παραστάσεις, συναυλίες, εκθέσεις σε μουσεία, σε πάρκα, σε δάση, σε αρχαιολογικούς χώρους που ασφυκτιούν σε παγερά νομικά πλαίσια, σε εκκλησίες (γιατί όχι;)… Να δοθούν τα κρατικά θέατρα και σε άλλες ομάδες, τα αρχαία θέατρα να φιλοξενήσουν αφιλοκερδώς παραστάσεις, να διατεθούν δημόσιοι εκθεσιακοί χώροι για δρώμενα, να δούμε έμπρακτα τους ανθρώπους τής χώρας να στηρίζουν τον πολιτισμό. Υπάρχει περίπτωση να γίνουν ποτέ όλα αυτά; Μη με ρωτάτε. Όλα αυτά δεν είναι παρά ιδέες. Αλλά, ευτυχώς, οι ιδέες είναι σπόροι. Εγώ τους φύτεψα. Ας τους ποτίσουμε.
