Γράφει η Μίνα Αποστολίδη.*
ΚΑΙ ΤΩΡΑ, ΠΩΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ; ΔΙΑΛΕΓΩ ΤΟ ΘΕΤΙΚΟ: ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ, ΟΜΟΡΦΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ (ΙΣΩΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΑ ΝΑ ΤΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΣΤΗ ΣΕΙΡΑ). ΣΥΝΑΝΑΣΤΡΟΦΕΣ ΠΙΟ ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΕΣ. ΠΟΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΙΓΟΥΡΑ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΧΡΟΝΟ, ΓΙΑ ΝΑ ΒΡΟΥΜΕ ΤΙΣ ΙΣΟΡΡΟΠΙΕΣ ΜΑΣ. ΣΙΓΟΥΡΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΑ – ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΖΩΟΓΟΝΗΤΙΚΟ, ΤΕΛΙΚΑ;
Οταν με το καλό ξαναέρθω στην Ελλάδα, θέλω να σφίξω στην αγκαλιά μου τη μαμά μου και τον μπαμπά μου. Μάλλον δεν θα μπορώ… Θα φοράω σίγουρα μάσκα και είναι πιθανόν να μείνω αρχικά σε ένα ξενοδοχείο, ως καραντίνα. Αν πάλι όχι, θα πάω σπίτι μου, θα απολυμάνω τη βαλίτσα μου και, αφού βγάλω έξω τα παπούτσια μου, θα πάω να πλύνω τα χέρια μου επιμελώς (30 ελέφαντες – 30 δευτερόλεπτα). Θα αλλάξω ρούχα (που θα τα βάλω αμέσως για πλύσιμο) και μετά, με απόσταση ενάμισι μέτρου, θα συναντήσω τους αγαπημένους μου, για να τα πούμε. Καινούργια τακτική. Μέχρι τώρα, όταν έφτανα στο αεροδρόμιο, έσφιγγα στην αγκαλιά μου τους δικούς μου, μπαίναμε στο αυτοκίνητο και πηγαίναμε στο αγαπημένο μου ταβερνάκι για ούζα (ΟΚ, πάντοτε πήγαινα να πλύνω τα χέρια μου επί ώρα μετά το ταξίδι).
Άλλαξε η ζωή μας, παιδιά… Η δική μου άποψη είναι πως ακόμη δεν το πολυκαταλάβαμε. Θεωρώ ότι είμαστε στην αρχή – κάτι σαν περιπέτεια, που στην αρχή τη δέχεσαι χωρίς να πολυσκέφτεσαι, αλλά στην πορεία δεν ξέρεις και τι να περιμένεις.
Θέλω να πιστεύω, όσο κι αν έχω κι εγώ τις ανησυχίες μου, πως είναι για καλό. Ανασυνταχθήκαμε. Οι περισσότεροι κάναμε μια παύση, που λογικά βοήθησε στο να ξεκουραστούμε, να αναρωτηθούμε, να δούμε καθαρότερα πού βρισκόμαστε στη ζωή μας προσωπικά και επαγγελματικά – άρα, να κάνουμε ό,τι πρέπει, για να είναι καλύτερη η συνέχεια. Πιθανόν να ζοριστήκαμε με τον αναγκαστικό εγκλεισμό – άρα και να βελτιωθήκαμε. Ξαναθυμηθήκαμε τα απλά: να πλένουμε τα χέρια μας συχνά, να βήχουμε ή να φτερνιζόμαστε βάζοντας τον αγκώνα μας στο στόμα, να βρισκόμαστε με τον εαυτό μας και την οικογένειά μας, να μην τρέχουμε άσκοπα. Ίσως, επίσης, ανακαλύψαμε καινούργιους τρόπους δουλειάς. «Ουδέν κακόν αμιγές καλού» μού αρέσει να σκέφτομαι.
Και τώρα, πώς θα είναι; Διαλέγω το θετικό: πρόκληση για καινούργια, όμορφα πράγματα (ίσως στην αρχή να είναι δύσκολα να τα βάλουμε στη σειρά). Συναναστροφές πιο επιλεκτικές και ουσιαστικές. Πολλά είναι τα ερωτήματα και σίγουρα χρειαζόμαστε όλοι χρόνο, για να βρούμε τις ισορροπίες μας. Σίγουρα τα πράγματα δεν θα είναι ίδια – όμως και αυτό δεν είναι αναζωογονητικό, τελικά;
Σ’ εμάς τους πενηντάρηδες –λίγο πάνω, λίγο κάτω– ίσως πέφτει μεγαλύτερη ευθύνη, λόγω εμπειρίας και φάσης ζωής, να στηρίξουμε τους νεότερους και να δώσουμε το καλό παράδειγμα, εφαρμόζοντας κατ’ αρχήν τις οδηγίες, για να αντιμετωπίσουμε τα καινούργια δεδομένα, αλλά και για να στηρίξουμε τους μεγαλύτερους με την παροχή κάθε δυνατού τρόπου βοήθειας και υποστήριξης.
Εγώ, από την πλευρά μου, θα προσπαθήσω να είμαι ανοιχτή στις αλλαγές, ακόμη πιο υπεύθυνη, χωρίς «δεν βαριέσαι…» και ψύχραιμη. Θα κάνω τα σχέδιά μου και θα θυμάμαι το γνωμικό τού λαού μας κάθε στιγμή: «Εμείς κάνουμε σχέδια και ο Θεός γελά». Θέλει υπευθυνότητα και ευελιξία. Καλή μας δύναμη.
