Γράφει ο Μπερνάρ Κουόμο.*
ΑΚΟΜΗ ΣΑΣΤΙΣΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ, ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΣ ΦΑΝΤΑΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΜΙΑΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΑΜΕΣΗ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗ ΒΙΑ ΠΟΥ ΑΠΟΡΡΕΕΙ ΑΠΟ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΑΤΑΡΑΧΗ – ΚΑΙ ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΟΥΜΕ ΠΩΣ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΟΥΜΕ ΧΘΕΣ ΕΓΙΝΕ ΜΕΣΑ ΣΕ ΛΙΓΕΣ ΗΜΕΡΕΣ Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΜΑΣ: ΟΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΣΕ ΑΝΑΣΤΟΛΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ, ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΕΡΗΜΩΜΕΝΑ, ΤΑ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΚΛΕΙΣΤΑ, ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΑ ΔΡΩΜΕΝΑ ΑΚΥΡΩΝΟΝΤΑΙ. ΕΧΟΥΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ΤΩΡΑ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΟΡΑΜΑΤΙΣΤΟΥΜΕ ΕΝΑ «ΜΕΤΑ», ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΑΜΦΙΣΒΗΤΕΙ ΡΙΖΙΚΑ ΤΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΖΩΗΣ ΜΑΣ. ΗΔΗ ΤΟ ΑΚΟΥΜΕ ΠΩΣ «ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΟΠΩΣ ΠΡΙΝ».
Ο ιός εξαπλώθηκε στον κόσμο με τη συχνότητα και την ταχύτητα των αεροπορικών μας μετακινήσεων (αγνοώντας τα σύνορα, τις πολιτείες, τις κοινωνικές διαφορές) και επιτίθεται ανεξαιρέτως σε όλους μας. Ποιος θα μπορούσε πριν από κάποιες εβδομάδες να προβλέψει το αδιανόητο, ποιος θα μπορούσε να έχει φανταστεί ότι ένας ιός θα είχε παραλύσει την παγκόσμια οικονομία…
Ακόμη σαστισμένοι από τα μέτρα τού περιορισμού κυκλοφορίας, καθένας μας φαντάζεται για το αύριο μιαν απάντηση σε άμεση σχέση με τη βία που απορρέει από μια τέτοια μεγάλη αναταραχή – και οφείλουμε να παραδεχτούμε πως κάτι που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε χθες έγινε μέσα σε λίγες ημέρες η καθημερινότητά μας: οι επιχειρήσεις σε αναστολή λειτουργίας, τα σχολεία ερημωμένα, τα καταστήματα και τα σύνορα κλειστά, τα πολιτιστικά δρώμενα ακυρώνονται. Έχουμε λοιπόν τώρα το δικαίωμα να οραματιστούμε ένα «μετά», το οποίο αμφισβητεί ριζικά τις κοινωνίες μας και τον τρόπο ζωής μας. Ήδη το ακούμε πως «τίποτα δεν θα είναι όπως πριν».
Αναμένουμε σήμερα μέτρα και δυνατούς συμβολισμούς για την εξομάλυνση των ανισοτήτων, την αλληλεγγύη, τον αγώνα κατά της κλιματικής αλλαγής. Πρώτα απ’ όλα, συμβολισμοί και πράξεις υπέρ όλων εκείνων που σε πολύ δύσκολες συνθήκες ήταν παρόντες, προκειμένου οι υπόλοιποι να μπορέσουν να συνεχίσουν να ζουν, να μαθαίνουν, να τρέφονται – όλο το προσωπικό των νοσοκομείων, οι γιατροί, οι ταμίες, οι υπάλληλοι καθαριότητας, οι μεταφορείς και οι οδηγοί. Όλοι εκείνοι που έμειναν πιστοί στα καθήκοντά τους και συνέχισαν να δουλεύουν παρά τον κίνδυνο μόλυνσής τους. Ας βεβαιωθούμε ότι ουδείς θα ξεχαστεί. Επίσης, οι δάσκαλοι και οι καλλιτέχνες, επειδή γνωρίζουμε ότι, σε περίπτωση μεγάλης κρίσης, συνήθως είναι οι προϋπολογισμοί για τον πολιτισμό που μειώνονται. Είναι τόσο σημαντικό να υποστηρίξουμε τη δημιουργία!
Η κρίση αυτή έθεσε υπό αμφισβήτηση τη σχέση μας με την κατανάλωση, τη δουλειά, τους τρόπους μετακινήσεών μας. Τόνισε πολλές αδικίες – την απερίγραπτη στενότητα πολλών κατοικιών, την απομόνωση, την έλλειψη χώρων πρασίνου στις πόλεις μας, το πόσο ανεπαρκείς ήταν οι δημόσιοι χώροι όπου περιοριστήκαμε ως προς τις μετακινήσεις μας. Αναδείχθηκε όμως, επίσης, μια νέα, ευεργετική ηρεμία στις γειτονιές μας – πολλοί από εμάς ξανακούσαμε το κελάηδημα των πουλιών και ξαναβρήκαμε τον καθαρό αέρα.
Η φωνή των καλλιτεχνών αρχίζει να ακούγεται. Πιστεύω πως σήμερα, αν υπάρξει αλλαγή προς αυτήν την κατεύθυνση, θα προκληθεί από τη φωνή των πολιτών. Ο κόσμος, οι πόλεις μας και η φύση έχουν ανάγκη από αυτήν τη νέα ώθηση.