Λόρεν Γκρίνφιλντ
Κινηματογραφώντας τη χλιδή και τον πλούτο
Η αμερικανίδα δημιουργός θα βρεθεί στη Θεσσαλονίκη, για να παρουσιάσει τα μικρού και μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ της.
Η Γκρίνφιλντ ασχολείται τα τελευταία 30 χρόνια με την πλουτοκρατία και τους ανθρώπους που είναι ή θέλουν να ενταχθούν στις τάξεις της.
Οι ταινίες του αφιερώματος:
«The Kingmaker» (2019, 101’). Η Γκρίνφιλντ στρέφει την κάμερά της στην Ιμέλντα Μάρκος, η οποία δίνει στη δημιουργό πρωτοφανή πρόσβαση στην καθημερινότητά της. Οι πολιτικές βλέψεις και η επιθυμία της για επιστροφή στην εξουσία βρίσκονται στο επίκεντρο αυτού του διεισδυτικού ντοκιμαντέρ.
«Generation Wealth» (2018, 106’). Η σκηνοθέτις φτιάχνει ένα πορτρέτο μιας κοινωνίας υλιστικής και εξαρτημένης από την εικόνα.
«Thin» (2006, 103’). Η Γκρίνφιλντ εστιάζει σε τέσσερις γυναίκες που πάσχουν από ανορεξία και βουλιμία στη Νότια Φλόριντα. Ανατριχιαστικές αφηγήσεις, οι οποίες αποκαλύπτουν στον θεατή τις εφιαλτικές επιπτώσεις που έχει η εμμονή για την απόκτηση του τέλειου σώματος.
«The Queen of Versailles (2012, 100’). Η Τζάκι, τέως βασίλισσα ομορφιάς, και ο Ντέιβιντ Σίγκελ, εκατομμυριούχος, χτίζουν το ιδανικό τους σπίτι, έχοντας ως πρότυπο τις Βερσαλλίες. Η οικονομική κρίση χτυπά…
«Beauty CULTure» (2011, 30’). Το ντοκιμαντέρ εξερευνά την εμμονή μας με την ομορφιά και την επιρροή των φωτογραφικών αναπαραστάσεων στην εικόνα τού γυναικείου σώματος.
«Kids + Money» (2008, 32’). Μια συζήτηση με παιδιά για τα λεφτά. Έφηβοι στο Λος Άντζελες μιλούν για το πώς να τα αποκτήσεις, πώς να τα ξοδέψεις και πώς να ζήσεις χωρίς αυτά.
«Magic City» (2015, 20’). Το «Magic City» είναι ένα θρυλικό στριπτιτζάδικο, όπου οι χορεύτριες αναζητούν δόξα και περιουσία και οι φιλόδοξοι ράπερ το χρησιμοποιούν ως πλατφόρμα για κάτι μεγαλύτερο.
«Fashion Show» (2010, 5’). Το ντοκιμαντέρ συνδυάζει βίντεο με φωτογραφίες από 50 επιδείξεις μόδας σε πασαρέλες στη Νέα Υόρκη, το Μιλάνο και το Παρίσι.
«Best Night Ever» (2012, 7’). Το επτάλεπτο ντοκιμαντέρ τής Γκρίνφιλντ περιγράφει το πώς οι θαμώνες στο τεράστιο νυχτερινό κέντρο διασκέδασης «Marquee» στο Λας Βέγκας προετοιμάζονται για μια βραδιά γεμάτη χαμογελαστά κορίτσια, αλκοόλ και ηλεκτρονική μουσική.
Ρεϊμόν Ντεπαρντόν
Ένας θρύλος στη Θεσσαλονίκη
«Με δελεάζει η ποίηση, η πολιτική και ίσως η ιδέα τού να είσαι εκεί, η πεποίθηση ότι μπορείς ακόμη να αλλάξεις τα πράγματα με την εικόνα» λέει ο ίδιος.
Διάσημος για τις εμβληματικές φωτογραφίες του, ο γάλλος δημιουργός Ρεϊμόν Ντεπαρντόν έρχεται στο 22οΦεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης με την ιδιότητα του ντοκιμαντερίστα. Το Φεστιβάλ πραγματοποιεί spotlight στον βετεράνο φωτογράφο και σκηνοθέτη, φιλοξενώντας τα τρία τελευταία ντοκιμαντέρ του. Η καλλιτεχνική πορεία τού Ντεπαρντόν μετρά περισσότερα από 60 χρόνια, στη διάρκεια των οποίων έχει γυρίσει δεκάδες ντοκιμαντέρ, αλλά και ταινίες μυθοπλασίας.
Το έργο τού Ντεπαρντόν αντλεί έμπνευση από το cinema verité, αφηγούμενο καθημερινές ιστορίες. Ο ίδιος δηλώνει ότι θεωρεί τον εαυτό του καλύτερο ρεπόρτερ απ’ ό,τι φωτογράφο και σημειώνει ότι ο κινηματογράφος υπήρξε πάντοτε το μεγάλο του πάθος. Ο Ντεπαρντόν υπήρξε πηγή έμπνευσης για πολλούς δημιουργούς απ’ όλο τον κόσμο: ανάμεσά τους και ο Μάρκο Γκαστίν, σκηνοθέτης και μέλος τής κριτικής επιτροπής τού Διαγωνιστικού Τμήματος Μεγάλου Μήκους Ντοκιμαντέρ του 22ου ΦΝΘ, ο οποίος αποφάσισε να ασχοληθεί με το ντοκιμαντέρ, όταν είδε το «Faits divers» τού Ντεπαρντόν.
Οι ταινίες του αφιερώματος:
«Ημερολόγιο από τη Γαλλία» (2012, 100’). Το φιλμ ακολουθεί τον Ρεϊμόν Ντεπαρντόν εν ώρα εργασίας, καθώς ταξιδεύει στους δρόμους τής Γαλλίας από το 2004 ώς το 2010 σε ένα τροχόσπιτο, για να φωτογραφίσει διαφορετικά μέρη, πρόσωπα ή καταστάσεις που συναντά Παράλληλα, η σύντροφος του σκηνοθέτη, Κλοντίν Νουγκαρέ, ανατρέχει στη ζωή τού Ντεπαρντόν.
«Γαλλία» (2016, 84’). Από το 2004 ώς το 2010, ο Ρεϊμόν Ντεπαρντόν ταξίδεψε σε όλη τη Γαλλία για να τη φωτογραφίσει. Αυτή η εμπειρία είχε ως αποτέλεσμα ένα φωτογραφικό άλμπουμ και τη γέννηση μιας επιθυμίας: να καταγράψει τις φωνές των πολυάριθμων συζητήσεων που άκουσε.
«12 Ημέρες» (2017, 87’). Μέσα σε 12 ημέρες, οι ασθενείς που νοσηλεύονται παρά τη θέλησή τους σε ψυχιατρικό ίδρυμα θα πρέπει να εμφανιστούν ενώπιον δικαστηρίου. Ο δικαστής κάθεται στη μία πλευρά, ο ασθενής στην άλλη. Ανάμεσά τους η ερώτηση τι σημαίνει πραγματικά η λέξη «ελευθερία». Ο Ρεϊμόν Ντεπαρντόν ήταν ο πρώτος που κατέγραψε με τον φακό του την εφαρμογή αυτού του νόμου. Ένα ντοκιμαντέρ για προσωπικές ιστορίες, αλλά και για την πολιτική, κοινωνική και ηθική ιστορία τής Γαλλίας.
Λάουρα Ουέρτας Μιγιάν
Εθνογραφική μυθοπλασία
Η δημιουργός αλλάζει με τρόπο αναπάντεχο την παράδοση του εθνογραφικού ντοκιμαντέρ, εξερευνώντας έννοιες όπως η ελευθερία.
Η Γαλλοκολομβιανή Λάουρα Ουέρτας Μιγιάν έχει δημιουργήσει μια συναρπαστική φιλμογραφία με ντοκιμαντέρ μικρού και μεσαίου μήκους, που η ίδια έχει χαρακτηρίσει ως «εθνογραφική μυθοπλασία». Επιλέγοντας μιαν ανθρωπολογική προσέγγιση, η δημιουργός αλλάζει με τρόπο αναπάντεχο την παράδοση του εθνογραφικού ντοκιμαντέρ, εξερευνώντας έννοιες όπως η ελευθερία και κινηματογραφώντας συχνά τη συνάντηση ανάμεσα στον ταξιδιώτη και τον αυτόχθονα.
Οι ταινίες του αφιερώματος:
«Journey to a Land Otherwise Known» (2011, 23’). Γυρισμένο στο τροπικό θερμοκήπιο στη Λιλ τής Γαλλίας, το ντοκιμαντέρ βασίζεται σε ευρωπαϊκές αφηγήσεις και μελέτες που χρονολογούνται από την ανακάλυψη της Αμερικής.
«Ισημερινός» (2012, 19’). Το ντοκιμαντέρ αποτελεί μια ταξιδιωτική περιγραφή χωρίς λόγια, σε ένα πλασματικό έδαφος. Σύμφωνα με τη σκηνοθέτιδα, παρουσιάζει «ένα παράλληλο παρόν τροποποιημένο από την εικονική πραγματικότητα, μια ονειρική αλληγορία, μια δυστοπική ουχρονία».
«Μαύρος Ήλιος» (2016, 43’). Η Αντόνια είναι μια τραγουδίστρια της όπερας με ασυνήθιστη ομορφιά. Μετά από μια απόπειρα αυτοκτονίας, όλοι οι οικογενειακοί δεσμοί της έχουν διαρραγεί. Όσα συνέβησαν, όμως, εξακολουθούν να επηρεάζουν την αδελφή της.
«La Libertad» (2017, 29’). Το ντοκιμαντέρ ακολουθεί μια ομάδα γυναικών που υφαίνουν στο Μεξικό. Ο αργαλειός –μια προϊσπανική τεχνική που συνεχίζεται εδώ και αιώνες από αυτόχθονες γυναίκες στην Κεντρική Αμερική– παρέχει τη δομή για την εξερεύνηση της υφαντουργίας και τους δεσμούς της με την ελευθερία.
«Jeny303» (2018, 6’). Συνοδευόμενη από ένα voice-over από τη Τζένι, μια νεαρή τρανσέξουαλ που βρίσκεται σε στάδιο αποτοξίνωσης, η κάμερα της Ουέρτας τριγυρνά γύρω από το κτήριο 303, αρχιτεκτονικό στολίδι τής Μπογκοτά.
«Ο λαβύρινθος» (2018, 21’). Ένα ταξίδι στις λαβυρινθώδεις μνήμες ενός άνδρα στο Ουιτότο, ο οποίος συνεργάστηκε με τους μεγαλεμπόρους ναρκωτικών τη δεκαετία τού 1980.
«Jiibie» (2019, 25’). Το τελετουργικό κατασκευής τής πράσινης σκόνης κόκας (που ονομάζεται «mambe» ή «Jiibie») αποκαλύπτει έναν προγονικό μύθο συγγένειας. Στην κοινότητα Μουινά-Μουρουί, το φυτό κόκα δεν αποτελεί προϊόν, αλλά ιερό συνομιλητή.
