Η βιωματική διαδρομή ξεκινά με μια περιπατητική αφήγηση στα δυτικά του κέντρου της πόλης από τη δημοσιογράφο Εύη Καρκίτη, αναζητώντας τα ορατά, αλλά και τα αόρατα ίχνη του εκτοπισμού των εβραίων συμπολιτών μας προς το γκέτο Χιρς και τον παλαιό σιδηροδρομικό σταθμό, απ’ όπου τον Μάρτιο του 1943 αναχώρησαν τα πρώτα τρένα για το Άουσβιτς. Με τη χρήση ατομικών ακουστικών μέσων και τη βοήθεια της τεχνολογίας ΑΙ, μεταφερόμαστε νοερά στη συνταρακτική εκείνη εποχή, μέσα από τις φωνές των ανθρώπων: εκείνων που έφυγαν, εκείνων που έμειναν κι εκείνων που δεν ήθελαν να γνωρίζουν. Έτσι, το χαμένο στις σκιές και τη λήθη παρελθόν ζωντανεύει στο παρόν και γίνεται κάτι που μπορούμε να αγγίξουμε, να νιώσουμε, να κατανοήσουμε.
Στη συνέχεια επιβιβαζόμαστε σε ένα λεωφορείο-χώρο μνήμης, το οποίο μας μεταφέρει από τον παλαιό σιδηροδρομικό σταθμό σε μια σκοτεινή βιομηχανική αποθήκη στα δυτικά της πόλης. Με τη χρήση των ατομικών ακουστικών, ακολουθούμε νοερά την πορεία των συμπολιτών μας προς το Άουσβιτς.
Η αποθήκη είναι ο τρίτος και τελευταίος σταθμός της διαδρομής, η οποία ολοκληρώνεται με μια ξεχωριστή παράσταση σε πρωτότυπο κείμενο του Κωνσταντίνου Μαυρόπουλου και σκηνοθεσία Χρήστου Παπαδημητρίου, που αναδεικνύει την οικουμενικότητα όχι μόνο του Ολοκαυτώματος, αλλά συμπεριληπτικά των φυλετικών, ταξικών και κοινωνικών διαχωρισμών. Πιστό στα γεγονότα, το «Λίγο φαΐ για τον δρόμο» αποτελεί μια ξεχωριστή εμπειρία για τον θεατή, στοχεύοντας στη διαχείριση του τραύματος που άλλαξε διά παντός την ταυτότητα της Θεσσαλονίκης.
