Πρόκειται για έναν από τους δημοφιλέστερους μονολόγους τής περασμένης θεατρικής σεζόν, που αγαπήθηκε από κοινό και κριτικούς για την αφοπλιστική του αλήθεια, δίνοντας στον Αντίνοο Αλμπάνη τη δυνατότητα να ερμηνεύσει έναν από τους δυνατότερους ρόλους τής καριέρας του.
ΜΕ ΧΙΟΥΜΟΡ, ΕΝΔΟΣΚΟΠΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ, ΑΥΤΟΣΑΡΚΑΣΜΟ ΚΑΙ ΑΠΛΟΤΗΤΑ, Ο ΗΡΩΑΣ ΚΑΝΕΙ ΜΙΑ ΒΟΥΤΙΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ, ΠΡΟΣΠΑΘΩΝΤΑΣ ΝΑ ΦΤΑΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΞΕΠΕΡΑΣΕΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ.
Το «Φινιστρίνι» είναι μια καταγραφή των νευρώσεων και της αυτοαπομόνωσης του σύγχρονου ανθρώπου. Είναι το παράθυρο που κλείνουμε, για να μη βλέπουμε και να μην ακούμε τι γίνεται έξω από το «κελί» μας, επειδή αδυνατούμε να διαχειριστούμε τους φόβους, τις ανασφάλειες, την κατάθλιψη και την ανικανότητά μας να επικοινωνήσουμε με τους άλλους. Έτσι, διαλέγουμε να αποσυρθούμε στο μικρό, προσωπικό μας σύμπαν και να κατηγορούμε για την ανεπάρκειά μας οποιονδήποτε και οτιδήποτε άλλο εκτός από τον πραγματικά υπεύθυνο: τον εαυτό μας. Κι όταν επιτέλους έρχεται εκείνη η ευλογημένη στιγμή που αποφασίζουμε να ενεργοποιηθούμε, να ανοίξουμε το παράθυρο και να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, συνειδητοποιούμε με πανικό ότι τίποτα εκεί έξω δεν είναι πια το ίδιο.
Στο τέλος, ο ήρωας του έργου κραυγάζει για βοήθεια. Υπάρχει κάποιος να τον ακούσει; Και, αν τον ακούσει, θα βοηθήσει ή θα διπλοσφραγίσει και το δικό του παράθυρο;
