Ο Γιόχαν και η Μαριάννα είναι –φαινομενικά– το τέλειο ζευγάρι. Τι θα συμβεί, όταν κάποιες αλήθειες βγουν στο φως; Η «CT» πήρε τις απαντήσεις από τον αγαπημένο καλλιτέχνη.
Πόσο πιστός παραμείνατε στην ομώνυμη τηλεοπτική σειρά τού Μπέργκμαν (ή της ταινίας που την ακολούθησε);
Από την τηλεοπτική σειρά και την ταινία μάς χωρίζουν 46 χρόνια. Όσο και να θέλεις να μείνεις πιστός στο πνεύμα τού συγγραφέα, αυτά τα 46 χρόνια είναι μια ζωή. Έτσι, έγιναν κάποιες μικρές αλλαγές, για να γίνει το κείμενο λίγο πιο σημερινό. Επίσης, η σειρά κρατά 4,5 ώρες και η ταινία περίπου τρεις. Όπως καταλαβαίνετε, είναι δύσκολο αυτό να αποτυπωθεί πλήρως θεατρικά. Μέσα σε αυτά τα σχεδόν 50 χρόνια, άλλωστε έχει αλλάξει και η ικανότητά μας να παρακολουθούμε θεάματα. Έχει αλλάξει και η ίδια η ζωή, σε παγκόσμια κλίμακα. Και οι Έλληνες είναι πλέον, λόγω συνθηκών, τόσο κοντά στην ουσία τής ψυχρότητας, που είναι πια πολύ κοντά με την ψυχή, με τη σκέψη των Σουηδών.
Πρωταγωνιστές τού θεατρικού είναι δύο άνθρωποι από τη Σουηδία, ο Γιόχαν και η Μαριάννα. Θεωρείτε ότι ο γάμος τους θα μπορούσε να είναι ο γάμος ενός τυχαίου ζευγαριού από την Ελλάδα;
Το έργο αυτό τού Μπέργκμαν εξακολουθεί να είναι αγαπητό μέχρι σήμερα ακριβώς εξαιτίας αυτής της οικουμενικότητάς του. Ο Γιόχαν και η Μαριάννα δεν διαφέρουν σε κάτι από τον Γιάννη και τη Μαρία, από τον Τζον και τη Μαίρη, από τη Σουηδία μέχρι την Ελλάδα και από τη Γαλλία ώς τις ΗΠΑ. Και αναφέρομαι κυρίως σε χώρες τού λεγόμενου, πλέον, δυτικού κόσμου, αφού στην Ασία τα πράγματα ίσως είναι λίγο διαφορετικά.
«Ο ΓΙΟΧΑΝ ΚΑΙ Η ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΔΕΝ ΔΙΑΦΕΡΟΥΝ ΣΕ ΚΑΤΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΙ ΤΗ ΜΑΡΙΑ, ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΖΟΝ ΚΑΙ ΤΗ ΜΑΙΡΗ, ΑΠΟ ΤΗ ΣΟΥΗΔΙΑ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗ ΓΑΛΛΙΑ ΩΣ ΤΙΣ ΗΠΑ».
Είναι ένα ζευγάρι που ασφυκτιά στην καθημερινότητα και τη ρουτίνα – πού δεν το βλέπουμε αυτό; Που προβάλλει ο ένας στον άλλον την εσωτερική του ματαίωση – πού δεν υπάρχει αυτό; Που τελικά καταλαβαίνουν ότι η κόλαση δεν είναι «ο άλλος», αλλά ότι είναι μέσα τους. Η κόλαση που λέγεται «μοναξιά» είναι πάντοτε μέσα τους, όπως άλλωστε λέει και ο Γιόχαν σε μιαν αποστροφή τού λόγου του.
>/ Υπάρχει τελικά αυτό που αποκαλούμε «τέλειος γάμος»;
Υπάρχει «τέλειος άνθρωπος»; Αν δεν είμαστε τέλειοι ως μονάδες, πώς μπορούμε να είμαστε τέλειοι ως ζευγάρια; Η ζωή και, κατά συνέπεια, ο γάμος ή οι σχέσεις γενικά είναι μια διαρκής μάχη με το αναπόφευκτο. Τον θάνατο. Τον φυσικό ή μεταφορικό. Τον θάνατο μιας σχέσης. Όταν αυτή η σχέση υφίσταται τη φθορά τής καθημερινής συμβίωσης και των καθημερινών προβλημάτων, πώς μπορεί να είναι τέλεια; Τέλειος είναι, ίσως, ο γάμος εκείνος που καταφέρνει να επουλώνει τις πληγές του.
Είναι η τελευταία φορά που βλέπουμε το ζευγάρι ή μπορούμε να περιμένουμε μεταφορά και του «Saraband»;
Ήξερε ο Μπέργκμαν ότι 30 χρόνια μετά τις «Σκηνές από έναν γάμο» θα έκανε το «Saraband»; Ήταν μια ανάγκη που του γεννήθηκε, επειδή δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το συγκεκριμένο έργο είναι ιδιαίτερα αυτοβιογραφικό για τον Μπέργκμαν. Έπρεπε όμως ο «Γιόχαν» και η «Μαριάννα» –και δεν είναι τυχαίο που βλέπουμε ξανά τη σύντροφο του Μπέργκμαν, Λιβ Ούλμαν, σε αυτόν τον ρόλο– να μεγαλώσουν και οι ίδιοι. Δεν ξέρω αν σε κάποια χρόνια από τώρα νιώσω την ανάγκη να συνεχίσω αυτήν την ιστορία. Για την ώρα, ακόμη «δουλεύονται» μέσα μου οι «Σκηνές από έναν γάμο».
