Οι «Fly Theatre» ζωντανεύουν τη ζωή τής Φρίντα μέσα από ένα απροσδόκητα πρωτότυπο σκηνικό θέαμα. Με το ζωντανό, χειροποίητο βίντεο και τις προβολές καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης, «ζωγραφίζουν» στη σκηνή την προσωπικότητα της ζωγράφου, μέσα από εμβληματικές εικόνες, αλλά και μέσα από τους πίνακές της.
Η παράσταση είχε αλλεπάλληλα sold-out. Πώς κατάφερε η Φρίντα Κάλο, μια μεξικανή ζωγράφος, να ιντριγκάρει τόσο πολύ το κοινό τής Θεσσαλονίκης;
Αλήθεια δεν ξέρω. Μπορώ να κάνω υποθέσεις. Η τεχνολογία, οι προβολές, η υποκριτική, η μαγεία… Ωστόσο, θα παραμείνουν υποθέσεις. Σίγουρα οι λόγοι είναι παραπάνω από ένας – και για κάποιους από αυτούς ευθυνόμαστε κι εμείς.
«ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΡΑΓΕ ΤΟ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΣΕ ΕΝΑ ΘΕΑΜΑ, ΣΕ ΜΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ; ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ. ΕΙΜΑΙ ΙΣΩΣ Ο ΜΟΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΡΙΝΕΙ ΤΗ ‘ΦΡΙΝΤΑ’. ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΜΑΙ ΜΕΣΑ ΤΗΣ. ΕΝΑΣ ΘΕΑΤΗΣ ΣΙΓΟΥΡΑ ΘΑ ΑΠΑΝΤΟΥΣΕ ΣΩΣΤΟΤΕΡΑ ΤΑ ‘ΤΙ’, ΤΑ ‘ΠΩΣ’ ΚΑΙ ΤΑ ‘ΓΙΑΤΙ’».
Το κοινό έχει γνωρίσει τη Φρίντα μέσα από βιβλία, κινηματογραφικές ταινίες, τηλεοπτικά σήριαλ, μέχρι και κόμικς. Ποιο είναι το καινούργιο στοιχείο που φέρνει μια θεατρική παράσταση;
Τι σημαίνει άραγε το καινούργιο σε ένα θέαμα, σε μια παράσταση; Τίποτα δεν είναι καινούργιο στην τέχνη. Ίσως βέβαια σ’ αυτό το ερώτημα να απαντούσαν καλύτερα οι θεατές… Είμαι ίσως ο μόνος άνθρωπος που δεν μπορεί να κρίνει τη «Φρίντα». Επειδή είμαι μέσα της. Ένας θεατής σίγουρα θα απαντούσε σωστότερα τα «τι», τα «πώς» και τα «γιατί».
Ποιες ήταν οι δυσκολίες τού να ενσαρκώσετε μια τόσο ιδιαίτερη περσόνα;
Να παραμένω αληθινή, να παραμένω «μεγάλη», να παραμένω δυνατή, να τη σέβομαι, να με σέβομαι. Αλλά και να μάθω να κουτσαίνω χωρίς να πληγώνω το σώμα μου. Σ’ αυτό το τελευταίο αποτυγχάνω συχνά, επειδή η Φρίντα με συνεπαίρνει.
Λένε ότι κάθε ρόλος είναι παιδαγωγικός. Ο θεατής μαθαίνει από την επί σκηνής ζωή των χαρακτήρων. Εσείς, τι μάθατε από τη Φρίντα;
Τη ζωή και τον θάνατο. Τη ζωή μέσα στον θάνατο. Τον θάνατο μέσα στη ζωή. Τη ζωή εν ζωή. Όχι τον θάνατο εν θανάτω.
Με τι συναισθήματα αποχωρεί ο θεατής από το θέατρο;
Ειλικρινά, δεν μπορώ να μαντέψω. Επικεντρώνομαι σε ευαισθησία, ενσυναίσθηση, διαίσθηση. Προσπαθώ να τα «μεγαλώνω». Ακόμη δεν έχω φτάσει στο επίπεδο να μπορώ να βλέπω στην ψυχή κάθε θεατή. Πού θα πάει, όμως… Νομίζω όμως ότι θα είχε πολύ ενδιαφέρον κάποια στιγμή οι δημοσιογράφοι να αρχίσουν να ρωτούν τους ίδιους τούς θεατές πώς αισθάνονται κατά την έξοδό τους από μια παράσταση και όχι τους σκηνοθέτες και τους ηθοποιούς για τα συναισθήματα των θεατών.
…και επειδή η Φρίντα δεν θα σας ακολουθεί (μάλλον) για πάντα, ποιο είναι το επόμενό σας βήμα;
Εννοείτε την επόμενη δουλειά των «Fly Theatre»; Υπάρχουν αρκετές στα σκαριά. Έχουμε ήδη ξεκινήσει πρόβες πάνω σε μια ιδέα. Πρόκειται για ακόμη ένα παιχνίδι/εξερεύνηση πάνω στη φόρμα τού μονολόγου. Συνήθως το περιγράφω ως «δύο άνδρες, μία γυναίκα και μία κούκλα». Άλλοτε το τιτλοφορώ «Γέλιο και προκατάληψη». Θα αφορά το σήμερα και θα είναι ένας καθρέφτης τού εαυτού μας. Αλλά αυτό δεν είναι το θέατρο; Σίγουρα θα μπλέκει το γέλιο με το δράμα και τη μαγεία με τον ρεαλισμό. Εγώ δεν θα είμαι στον κεντρικό ρόλο, θα είναι δουλειά συνόλου. Θα κάνω όμως πολλά. Χαίρομαι ήδη με τις πρόβες. Πολύ! Ελπίζω να αρέσει και σ’ εσάς και να την αγκαλιάσετε, όπως τη Φριδούτσα.