Κόλλησε
η βελόνα; Ναι! Και δεν υπάρχει άλλος λόγος που θα με κάνει να σταματήσω το άκουσμά του. Ούτε ακόμη και ο θόρυβος που προκλήθηκε το περασμένο διάστημα από κάποιες πολύ εκκεντρικές δηλώσεις της δημιουργού, που θα μπορούσαν να αμαυρώσουν μια κυκλοφορία σαν τη συγκεκριμένη.
Η προηγούμενη
δισκογραφική δουλειά της (εν μέσω Covid-19) ήταν το άλμπουμ «Róisín Machine» του 2020, η πιο εμπορική της κίνηση μέχρι σήμερα, η οποία έλαβε και άρτιες κριτικές. Πλέον, ως επόμενο βήμα επιχείρησε κάτι πολύ τολμηρό: μια αλχημική συνθετική απόπειρα, με συνοδοιπόρο τον παραγωγό DJ Koze. Από τις πρώτες στροφές δείχνει ότι επιστρέφει πιο δυνατή συνθετικά, σε μια εποχή που αδιαφορεί για τα σημεία των καιρών, όπως οι πλατφόρμες με την αλγοριθμική μηχανή του ΤikTok, που επηρεάζει καταλυτικά και αναδιαμορφώνει –πέραν των άλλων– και τη μουσική βιομηχανία, οδηγώντας την σε εύπεπτες, επιφανειακές λογικές, όπου όλα είναι εφήμερα, αναλώσιμα και μετά από λίγο πηγαίνουν στον κάλαθο των αχρήστων. Σε αντίθεση με τα παραπάνω, η νέα κίνηση «Hit Parade» της Μέρφι μάς οδηγεί κόντρα σ’ αυτό το ρεύμα. Παρουσιάζεται στιβαρή, εύθραυστη, βαθυστόχαστη –μα, συνάμα, εμπορική–, έτοιμη να ανοίξει τον δρόμο για μια άκρως μελλοντική ματιά στη μουσική διαδραστικότητα ενός καλλιτέχνη με το κοινό του, χωρίς το παραμικρό ίχνος ευτέλειας.
Το εισαγωγικό
«What Not To Do» επιχειρεί να σε τσιμπήσει και να ταρακουνήσει ως η κεντρική ιδέα αυτού που θα επακολουθήσει. Η συνέχεια με το σινγκλ «CooCool» έχει πιο χαρούμενες αρμονίες, αλλά παραμένει μια ευφυής επιλογή, με οξύμωρο σχηματικό στίγμα αποπροσανατολισμού που σε ξεκλειδώνει με αίσθημα απέραντης ικανοποίησης. Στο «Hit Parade» αφθονούν τα πιο τρελά, αστρικά υπονοούμενα, που εκφράζονται με φωνητικά και παιχνιδιάρικους, ολίγον ασεβείς στίχους (όπως στο «The Universe»), συναρπαστικά κρουστά και synths (όπως στο «Free Will») και έξυπνα κιθαριστικά riffs (όπως στο «The House»).
Το πιο σκοτεινό
δεύτερο μισό τού άλμπουμ είναι εξίσου πλούσιο, αποκαλύπτοντας μιαν ευπάθεια που πονάει κάτω από τη φωτεινή και ρόδινη παρουσίαση του πρώτου μισού, σε τραγούδια όπως το κινηματογραφικό «You Knew», το γοητευτικό χιπ χοπ τριπάρισμα στο «Two Ways» και τον μαγευτικά οικείο ήχο στο «Can’t Replicate», που μας ταξιδεύει χρόνια πίσω, εκεί όπου το συνδυαστικό, αργόμπιτο, μαγευτικό σαμπλάρισμα στο θρυλικό κομμάτι «French Kiss» του Λιλ Λούις δίνει νόημα ξανά στην έκφραση «τα σπάει».
Το «Eureka»
έχει όλη αυτήν την ονειρική δίνη, που σε φέρνει κοντά στο τέλος του δίσκου με μια γλυκόπικρη ηχοπαραξενιά που θα σε κάνει να το αναζητήσεις ξανά πολύ γρήγορα ως ακροατική εμπειρία.
Πολύ Iρλανδή
για να πεθάνει η Μέρφι, κυκλοφορεί το «Hit Parade» από τη Ninja Tune.
— flashback —
Sparks / «No1 in Heaven» (1979)
Μπροστά στη μεθυστική ζάλη που είχε φέρει ο υπέρμετρα πρωτοποριακός ηλεκτρονικός ήχος του Τζόρτζιο Μόροντερ στο electrodisco κομμάτι «I Feel Love» της Ντόνα Σάμερ, στους αδελφούς Μιλ (που είχαν γίνει ήδη γνωστοί ως Sparks) δημιουργήθηκε έντονα η επιθυμία να συνεργαστούν με τον Τζόρτζιο και να δώσουν μια νέα μουσική κατεύθυνση στην καριέρα τους.
Η επιθυμία τους αυτή είχε διογκωθεί τόσο έντονα στο μυαλό τους, που, μιλώντας με μια δημοσιογράφο, ανέφεραν ότι θα συνεργάζονταν μαζί του. Εκείνη, γνωρίζοντας προσωπικά τον Μόροντερ, κατάλαβε ότι μπορεί να μην ίσχυε απόλυτα αυτό που της παρουσίαζαν οι αδελφοί, έγινε ωστόσο οικειοθελώς αγγελιαφόρος της επιθυμίας τους. Και, προς έκπληξη και των ίδιων, η απάντησή του ήταν θετική. Οι ηχογραφήσεις στα πρωτοποριακά Sound Arts Studios στο Λος Άντζελες προσέδωσαν –εν έτει 1978– έναν ήχο που ήταν χρόνια μπροστά από την εποχή του. Τόσο μπροστά, που φάνταζε ως εξωγήινος επισκέπτης χωρίς επιστροφή. Ένα ηλεκτρονικό ηχητικό κράμα που χρόνια μετά υιοθέτησαν πολλοί, όπως οι New Order, Pet Shop Boys, Duran Duran, Βινς Κλαρκ κοκ.
Πρόκειται για μια μακρά απογείωση, όπου οι μουσικές συνθέσεις, τα εφέ και το στήσιμο των φωνητικών σε κάνουν να αισθάνεσαι ότι βλέπεις τον εαυτό σου να βγαίνει από το σώμα σου, ότι αιωρείσαι διαρκώς, λαμβάνοντας μέρος σε ένα αστρικό ταξίδι μέσα από όλη αυτήν τη μαγεία του πενταγραμμικού παραληρήματος των συνθετητών που σε περιβάλλουν διαρκώς.
Το άλμπουμ «No1 in Heaven» περιλαμβάνει μόλις έξι κομμάτια – ό,τι άλλο και να περιγράψω θα μειώσει την πραγματική, ίσως κρυφή για αρκετούς ακόμη εκεί έξω, διαμαντένια αξία του.
Ακούστε τα άφοβα, χωρίς προκατάληψη. So… Dream on, until next time…