Kύριε Κορκολή, κάπου διάβασα ότι είναι η πρώτη φορά που συμπράττετε με τη Συμφωνική Ορχήστρα τού δήμου Θεσσαλονίκης. Είναι ακριβές αυτό;
Για την ακρίβεια, είναι η δεύτερη φορά. Η πρώτη ήταν το 1985, σε ένα κατάμεστο Παλέ ντε Σπορ όπου, κατόπιν πρόσκλησης της Συμφωνικής τού δήμου, ερμήνευσα τη Γαλάζια Ραψωδία τού Γκέρσουιν. Ήταν από τις πιο «ήσυχες» και όμορφες συναυλίες κλασικής μουσικής που έχω παίξει ποτέ. Σήμερα, η Συμφωνική τού δήμου με προσκαλεί ξανά, για να γιορτάσουμε τα 35 χρόνια καλλιτεχνικής δραστηριότητάς μου στην Ελλάδα. Είναι άκρως τιμητική και συγκινητική η πρόσκληση – αναρωτιέμαι αν θα συναντήσω μουσικούς από εκείνη την ορχήστρα.
Αν δεν κάνω λάθος, θα παρουσιάσετε και ένα μέρος τού κονσέρτου για μπουζούκι, πιάνο και ορχήστρα που είχατε γράψει το 1987, με σολίστ τον Θανάση Πολυκανδριώτη…
Πράγματι, θα παίξουμε μαζί με τον Θανάση Πολυκανδριώτη ένα τμήμα τού κονσέρτου, το σκέρτσο. Γνωριστήκαμε σε ένα στούντιο όπου έγραφε κάποια τραγούδια και με κάλεσαν να ενορχηστρώσω το τραγούδι του «Στου φεγγαριού την αγκαλιά». Γοητεύτηκα από τον ήχο τού μπουζουκιού τού Θανάση και έτσι εμπνεύστηκα, για να κάνω το μπουζούκι πρωταγωνιστή σε ένα συμφωνικό έργο. Τόσα χρόνια το κομμάτι ήταν στο συρτάρι – ουσιαστικά, δεν παίχτηκε ποτέ, είχαμε κάνει μόνον ένα δοκιμαστικό. Τριάντα πέντε χρόνια μετά είναι η πρώτη του εκτέλεση, η παρτιτούρα επιτέλους ζωντανεύει.
«Η ΙΔΙΑ Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΥΡΗΝΑΣ ΟΛΩΝ – ΩΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ, ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΕΣΜΕΥΣΩ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΣΕ ΕΝΑ ΕΙΔΟΣ, ΟΤΑΝ Η ΕΜΠΝΕΥΣΗ ΜΕ ΟΔΗΓΕΙ ΣΕ ΠΟΛΛΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ. ΓΕΝΙΚΩΣ, ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΔΕΣΜΕΥΤΙΚΟ ΝΑ ΒΑΖΟΥΜΕ ΜΕ ΕΥΚΟΛΙΑ ΤΑΜΠΕΛΕΣ ΣΤΑ ΕΙΔΗ ΜΟΥΣΙΚΗΣ. ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΠΙΑΝΕΣΑΙ ΜΕ ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑ ΜΕ Ο,ΤΙ ΑΣΧΟΛΕΙΣΑΙ, ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΕΠΙΔΕΡΜΙΚΑ. ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ, ΕΤΣΙ ΠΟΡΕΥΟΜΑΙ, ΕΙΤΕ ΜΕΛΟΠΟΙΩ ΚΑΒΑΦΗ ΕΙΤΕ ΣΥΝΘΕΤΩ ΚΟΝΣΕΡΤΑ ΕΙΤΕ ΓΡΑΦΩ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΠΙΟ ΠΟΠ. ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΟΛΑ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΥΦΟΛΟΓΙΚΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ, ΑΥΤΟ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΣΤΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ, ΑΛΛΩΣΤΕ… Η ΚΟΙΝΗ ΒΑΣΗ ΕΙΝΑΙ Η ΓΝΩΣΗ ΜΟΥ ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ Ο ΤΡΟΠΟΣ ΠΟΥ ΤΗΝ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΑΙ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ».
Τελικώς, τι είναι αυτό που ενώνει τα μουσικά σας είδη; Ποιος είναι ο πυρήνας;
Η ίδια η μουσική είναι ο πυρήνας όλων – ως δημιουργός, δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να δεσμεύσω τον εαυτό μου σε ένα είδος, όταν η έμπνευση με οδηγεί σε πολλά μονοπάτια. Γενικώς, είναι πολύ δεσμευτικό να βάζουμε με ευκολία ταμπέλες στα είδη μουσικής. Το ζήτημα είναι να καταπιάνεσαι με σοβαρότητα με ό,τι ασχολείσαι, να μην το κάνεις επιδερμικά. Προσωπικά, έτσι πορεύομαι, είτε μελοποιώ Καβάφη είτε συνθέτω κονσέρτα είτε γράφω τραγούδια πιο ποπ. Πιστεύω ότι όλα μεταξύ τους έχουν την ίδια υφολογική συνέχεια, αυτό φαίνεται και στη συναυλία, άλλωστε… Η κοινή βάση είναι η γνώση μου πάνω στη μουσική και ο τρόπος που την αντιλαμβάνομαι κάθε φορά.
Ασχολείστε με τη μουσική από την ηλικία των πέντε χρόνων. Τι μάθατε από το ταξίδι;
Επειδή το ταξίδι συνεχίζεται, δεν υπάρχει κάποιο τελικό μάθημα. Κρατώ την αγάπη τού κόσμου που μεταφέρεται από γενιά σε γενιά. Αυτό που με ενδιέφερε πάντοτε ήταν οι νότες μου να ακουμπήσουν μια ψυχή που δεν με ξέρει και δεν την ξέρω. Γι’ αυτό, όλα μου τα γραπτά είναι αληθινά – δεν κατασκευάζω κάτι, τα τραγούδια μου προκύπτουν όταν έρχεται η έμπνευση. Αυτή η αλήθεια είναι, τελικώς, που δεν επηρεάζεται από τα χρόνια και τροφοδοτείται διαρκώς από την αγάπη τού κόσμου, η οποία με στηρίζει, για να συνεχίζω να γράφω.
Να σας ρωτήσω και κάτι ακόμη με αφορμή την επίσκεψή σας στη Θεσσαλονίκη… Έμαθα ότι θα συνεργαστείτε με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας το προσεχές καλοκαίρι. Ισχύει;
Ισχύει. Θα συνεργαστούμε με τον Χρήστο Σουγάρη στις «Τρωάδες». Με τον Χρήστο, με τον οποίον είχαμε συμπράξει και στο παρελθόν, στις «Βάκχες», έχουμε βρει έναν κοινό κώδικα και μιλάμε την ίδια γλώσσα, ο ένας εμπνέεται από τη δουλειά του άλλου. Με γεμίζει μεγάλη χαρά και άγχος η συγκεκριμένη συνεργασία, ανυπομονώ να παίξω ζωντανά μουσική στην Επίδαυρο.
