«Με τα παλιά, αναλογικά συνθεσάιζερ της εφηβείας μου, με την αγαπημένη μου Stratocaster κιθάρα, με groove box και διάθεση για παιχνίδι και πειραματισμό. Σχεδόν μόνος, στα πέριξ Μετς-Παγκρατίου, παρά κάποιες αραιές επισκέψεις των μουσικών γειτόνων μου. Η Ρίτα είναι η πρώτη μου νιότη, το πάθος και η παρόρμηση με τα καλά και τα κακά τους, η ατόφια σπίθα για ζωή, η μέθεξη και ο διονυσιασμός» εξηγεί ο Κωστής Μαραβέγιας.
«Η μοναχικότητα αυτής της διαδικασίας», συνεχίζει, «έφερε μια αναδρομή στο παρελθόν, στα πρώτα χρόνια τής μουσικής μου περιπέτειας. Τότε που συστηνόμασταν, τρέχοντας με τα βανάκια σε κάθε φεστιβάλ, πόλη, χωριό, μπαρ, κλαμπ, ταβέρνα τής ελληνικής επικράτειας. Με αυτοσχέδια μέσα και την έκδηλη χαρά τού ξεκινήματος, της ανακάλυψης, την αυθεντική δίψα για ταξίδι και επικοινωνία μετά μουσικής. Έτσι έφτιαξα τους ήχους και τους στίχους τής Ρίτας. Αυτόν τον χρόνο που πέρασε μου έλειψε η επαφή, η αγκαλιά, ο χορός. Στη Ρίτα και στο άλμπουμ συνολικά η σωματικότητα είναι η βασική πυξίδα των τραγουδιών μου. Κι αν γκρεμιστούν όλα γύρω μας, εμείς θα τα καταφέρουμε, αδέρφια. Κατάφαση για ζωή. Ας χορέψουμε. Κι ας έχει αλλάξει η Ρίτα».
