fbpx

Citymagthess.gr

Από την Αγγλία τού 1979 στην Ελλάδα τού 2021

Μοιραστείτε το

Η παράσταση «Στα σκουπίδια», η οποία ανεβαίνει σε δική σας σκηνοθεσία ώς τις 30 Νοεμβρίου, στο θέατρο «Αμαλία», αφηγείται τη γέννηση ενός έρωτα μέσα στις ασφυκτικές συνθήκες μιας αγγλικής εργατούπολης που πλήττεται από την οικονομική κρίση και την πολιτική αναταραχή – σημειολογικά, η πλοκή εξελίσσεται εν μέσω μιας απεργίας διαρκείας των οδοκαθαριστών. Είστε οπαδός τής θεωρίας ότι τα δύσκολα αποτελούν ιδανικό «λίπασμα» για τη γέννηση καινούργιων πραγμάτων, καινούργιων σχέσεων, καινούργιων ονείρων;

Δεν θα το έλεγα, όχι… Ίσως ενέχει αυτή η σκέψη έναν κίνδυνο: ότι «χρειαζόμαστε τα δύσκολα», για να πάμε μπροστά. Δεν τα χρειαζόμαστε και καλό θα είναι να τα προλαμβάνουμε. Να μπορούμε να γεννάμε καινούργια πράγματα πριν έρθουμε στο «μη περαιτέρω», είτε προσωπικά είτε κοινωνικά. Δεν μπορούμε να αφήνουμε τον εαυτό μας να πιστεύει ότι «δεν πειράζει αν τα πράγματα είναι άσχημα για τους νέους, θα τους βοηθήσει αυτό να βρουν τον δρόμο τους». Κατά τη γνώμη μου, θα έπρεπε να τους παρέχουμε τις μέγιστες δυνατές ευκαιρίες (και κυρίως την παιδεία και την κοινωνική δικαιοσύνη), ώστε να κυνηγήσουν τα όνειρά τους με τις καλύτερες δυνατές προϋποθέσεις.

Η πρωταγωνίστρια της ιστορίας μας, η Κάθυ, αποφασίζει να αλλάξει τη ζωή της, να ερωτευτεί, να σπουδάσει, να εκφραστεί και, γενικώς, αναζητά την ευτυχία. Δεν το προσπαθεί επειδή τη βρήκαν τα δύσκολα, η ανέχεια, η ανεργία. Το προσπαθεί παρ’ όλα αυτά. Είναι χαρακτηριστικό των ανθρώπων να καταλαβαίνουν ότι ήρθε η ώρα για αλλαγή –σε οποιονδήποτε τομέα–, όταν φτάσουν στον πάτο. Αλλά, ιδανικά, θα έπρεπε να αλλάζουν και να προσπαθούν πριν τα πράγματα φτάσουν στο χειρότερο σημείο.

Η πλοκή τού έργου εκτυλίσσεται σε μια κοινωνία σε κρίση. Κοινωνίες σε κρίση, λόγω της πανδημίας, βιώνουμε τα τελευταία σχεδόν δύο χρόνια, σε παγκόσμιο επίπεδο. Πώς «διαβάζετε» εσείς σκηνοθετικά αυτήν την αναλογία;

Και όχι μόνο τα τελευταία δύο! Τουλάχιστον στην Ελλάδα, η τελευταία δωδεκαετία είναι μια εποχή βαθιάς ψυχολογικής πίεσης.

Από την πρώτη μου συνάντηση με το έργο αυτό, εκείνο που κυρίως με τράβηξε ήταν η αναλογία των περιστάσεων, όπως αναφέρετε. Στο έργο δρουν και αλληλεπιδρούν τρεις νέοι άνθρωποι ηλικίας 17-20 χρόνων και δύο της μεγαλύτερης γενιάς, η μητέρα τής Κάθυ και ένας οικογενειακός φίλος – αυτοί στα 37 και 45, αντίστοιχα. Δύο γενιές που αναμετρώνται με τη δύσκολη οικονομική συγκυρία και ό,τι αυτή προκαλεί: ανεργία, δυσαρέσκεια, φανατισμό, αδιαφορία, απελπισία. Οι αναλογίες με την Ελλάδα των μνημονίων, της πόλωσης, της απαισιοδοξίας των νέων, της ανεργίας, των ανεπαρκών μισθών και των αγανακτισμένων είναι πολύ ισχυρές. Και όσοι βλέπουν την παράσταση νομίζω τις διακρίνουν.

Οι νέοι δεν πειθαρχούν, επειδή δεν εμπνέονται. Οι ρήσεις των γονιών τους δεν τους λένε κάτι, οι κοινωνικοί κανόνες γι’ αυτούς έχουν αποτύχει και το βιώνουν καθημερινά. Παράλληλα, η μεγαλύτερη γενιά ζει το δικό της αδιέξοδο. Προσπαθεί να τους κρατήσει ζωντανή την ελπίδα, την προοπτική, να τους μεταδώσει αξίες που φαίνεται να μη βρίσκουν εφαρμογή. Και έχει και τις τύψεις τής ευθύνης ότι αυτή έφερε τα πράγματα εδώ.

Ήρωες του έργου σας είναι η Κάθυ, μια δεκαεπτάχρονη ανύπαντρη μητέρα, και ο Τζων, ένας σεσημασμένος διαρρήκτης. «Καταραμένοι ποιητές» όπως ο Μπωντλαίρ, ο Βερλαίν ή ο Ρεμπώ πίστευαν ότι η δημιουργία έρχεται πιο εύκολα σε ζωές που κινούνται έξω από τα κοινωνικά πλαίσια ή και ενάντια σ’ αυτά, με κατάχρηση αλκοόλ και ναρκωτικών, τρέλα, έγκλημα, βία και γενικά κάθε μη αποδεκτή κοινωνική πράξη. Πώς θα σχολιάζατε αυτήν τη «σχολή»;

Πριν σκεφτούμε αν οι «εξόριστοι» κάθε κοινωνίας θα είναι πιο δημιουργικοί καλλιτέχνες, να σημειώσουμε ποιος φταίει για την εξορία τους! Αν η Κάθυ είναι ανύπαντρη μητέρα (αυτό τότε θεωρούταν «περιθώριο» από την κοινωνία, ευτυχώς σήμερα τα πράγματα είναι λίγο καλύτερα) ή αν ο Τζων έχει παραβατική συμπεριφορά, πρέπει να αναζητήσουμε τα αιτία σ’ αυτήν ακριβώς την έλλειψη προοπτικής που αναφέραμε παραπάνω. Και στα προηγούμενα λάθη που τη δημιούργησαν.

Ο Τζων πρωταρχικά μπαίνει σε σπίτια, επειδή θέλει να δείξει ότι έχει δύναμη σε μια κοινωνία που δεν του έδωσε καμία ευκαιρία να το κάνει με πιο ορθόδοξο τρόπο. Ένας νέος που μεγαλώνει ακούγοντας ότι δεν θα καταφέρει να προετοιμαστεί κατάλληλα για να σπουδάσει (πολύ απλά, επειδή τα σχολεία σε περιόδους κρίσης δεν του προσφέρουν αυτά που θα έπρεπε ως εφόδια) ή ότι δεν μπορεί να δουλέψει, επειδή δεν το επιτρέπουν οι δείκτες, θα στραφεί συχνά σε παραβατικές συμπεριφορές – πολύ απλά, για να δηλώσει παρών!

Με αυτό το δεδομένο, άνθρωποι που οι συνθήκες τούς έχουν ωθήσει στο περιθώριο είναι ήδη πιο έμπειροι στις δυσκολίες, στα λάθη και, άρα, πιο ελεύθεροι στη σκέψη από την πλειοψηφία. Αυτό ίσως τους κάνει πιο δημιουργικούς, όταν θέλουν να γίνουν καλλιτέχνες, ναι… Τι γίνεται όμως, όταν θέλουν απλώς να ζήσουν αξιοπρεπώς από τον μισθό τους σε ένα σπίτι που θερμαίνεται επαρκώς, να προκόψουν, να κάνουν οικογένεια;

Η πανδημία έχει αλλάξει σχεδόν τα πάντα γύρω μας – καθημερινότητα, συνήθειες, πρωτόκολλα και νόρμες. Πόσο και πώς επηρέασε το θέατρο, σε επίπεδο τόσο δημιουργών όσο και θεατών;

Σε επαγγελματικό επίπεδο, το θέατρο είναι, φυσικά, ένας από τους κλάδους που πλήττονται βαρύτατα. Άλλωστε, η συνεύρεση και η συνάντηση των ανθρώπων (από το φουαγιέ ακόμη ενός θεάτρου) είναι η βασική συνθήκη για να επιτελεστεί αυτή η τέχνη, που για τους ανθρώπους που δουλεύουν σ’ αυτό είναι ο βιοπορισμός τους. Με το που παύει να υφίσταται αυτή η συνάντηση, το επάγγελμα αδρανεί. Προσπαθώντας πλέον σιγά σιγά να βγουν από αυτήν την περιπέτεια, οι άνθρωποι του θεάτρου οφείλουν να είναι (και νομίζω πως είναι) πιο πεισματάρηδες, πιο εργατικοί και πιο συνεργατικοί.

Όσον αφορά στους θεατές, στράφηκαν ακόμη περισσότερο στην κατ’ οίκον ψυχαγωγία, όπως είναι βέβαια λογικό. Είναι ώρα, όσο τα πράγματα θα πηγαίνουν καλύτερα (και πιστεύω να βγούμε το συντομότερο απ’ αυτόν τον βάλτο τού κορωνοϊού), να επανεκτιμήσουν την αξία τού «έξω», της ανεπανάληπτης συλλογικής εμπειρίας που προσφέρει το θέατρο, τη μεγάλη ανάγκη, αλλά και απόλαυση να βιώνουμε τα πράγματα όλοι μαζί, στον ίδιο χώρο, είτε είμαστε δημιουργοί είτε αποδέκτες.

Τι περιλαμβάνουν τα επόμενα σχέδιά σας; Υπάρχουν απωθημένα και ανεκπλήρωτα όνειρα, τα οποία θα θέλατε να υλοποιήσετε κατά προτεραιότητα;

Αυτός ο περιορισμός των τελευταίων δύο ετών νομίζω πως δημιούργησε νέα απωθημένα και σ’ αυτούς που δεν είχαν! Προσωπικά –και βγαίνοντας σιγά σιγά από τη σχολή μου, το τμήμα Θεάτρου τού ΑΠΘ– έχω στόχο να δραστηριοποιηθώ πιο δυναμικά και ως σκηνοθέτης και ως ηθοποιός, αναζητώντας τους ανθρώπους που μοιράζονται τις ίδιες ανησυχίες μαζί μου, αλλά και έργα που θα αφορούν το κοινό. Που θα συνομιλήσουν με τον κόσμο για την υπομονή που κάνει όλο αυτό το διάστημα, για τις διεξόδους που ακόμη έχουμε και για τις μικρές ή μεγάλες αλλαγές που μπορούμε και αξίζει να κάνουμε στη ζωή μας.

Έχοντας την απέραντη τύχη να είμαι μέλος τής Εταιρείας Θεάτρου MONKS, σχεδιάζουμε μια σειρά από παραστάσεις στην πόλη τής Θεσσαλονίκης, για να καλύψουμε το χαμένο έδαφος της απραξίας τής πανδημίας. Μετά το «Στα Σκουπίδια», που θα ανεβαίνει ώς το τέλος Νοεμβρίου στο Θέατρο Αμαλία, ακολουθεί από τους Monks το υπέροχο «Frankie & Johnny», τον Δεκέμβρη, στο Θέατρο Τ, ενώ από τη νέα χρονιά τα σχέδια περιλαμβάνουν από Πιραντέλλο μέχρι Ευριπίδη.

Να είμαστε υγιείς, να είμαστε έξω από τα σπίτια μας και τα καλύτερα έρχονται!

INFO: Η παράσταση θα ανεβαίνει στο Θέατρο Αμαλία (Αμαλίας 71, Θεσσαλονίκη) ώς τις 30 Νοεμβρίου, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:15 (διάρκεια παράστασης: 95 λεπτά). Εισιτήρια: €13 (κανονικό), €10 (μειωμένο για φοιτητές, ανέργους, ΑμΕΑ, πολύτεκνους και άνω των 65). Προπώληση εισιτηρίων από το TicketPlus. Πληροφορίες και κρατήσεις στο Τ. 2310-842.509.
Ακολουθώντας τις οδηγίες υγειονομικής προστασίας, η είσοδος στο Θέατρο Αμαλία επιτρέπεται με την επίδειξη πιστοποιητικού εμβολιασμού ή νόσησης. Η μάσκα είναι υποχρεωτική καθ’ όλη τη διάρκεια παραμονής των θεατών μέσα στο θέατρο.
Περισσότερα εδώ: https://www.facebook.com/monkstheatregroup, εδώ: https://www.instagram.com/monks.thea και στο Facebook event τής παράστασης, εδώ: https://fb.me/e/1RS4RWu4w

Μοιραστείτε το

Scroll to Top

Σεβόμαστε την ιδιωτικότητά σας

Εμείς και οι συνεργάτες μας χρησιμοποιούμε τεχνολογίες, όπως cookies, και επεξεργαζόμαστε προσωπικά δεδομένα, όπως διευθύνσεις IP και αναγνωριστικά cookies, για να προσαρμόζουμε τις διαφημίσεις και το περιεχόμενο με βάση τα ενδιαφέροντά σας. Κάντε κλικ παρακάτω για να συμφωνήσετε με τη χρήση αυτής της τεχνολογίας και την επεξεργασία των προσωπικών σας δεδομένων για αυτούς τους σκοπούς.

Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να διαβάσετε την Πολιτική απορρήτου.

Ρυθμίσεις Cookies

Παρακάτω μπορείτε να επιλέξετε ποια cookies θα επιτρέψετε σε αυτή την ιστοσελίδα. Πατήστε στην αποθήκευση ρυθμίσεων για να εφαρμόσετε την επιλογή σας.

ΛειτουργικάΗ ιστοσελίδα για να δουλέψει χρησιμοποιεί κάποια απαραίτητα λειτουργικά cookies.

ΣτατιστικάΗ ιστοσελίδα μας χρησιμοποιεί cookies για στατιστικούς σκοπούς, ώστε να μπορούμε να βελτιώσουμε το περιεχόμενο που σας προσφέρουμε.

Κοινωνικά ΔίκτυαΗ ιστοσελίδα μας χρησιμοποιεί cookies από τα κοινωνικά δίκτυα, ώστε να μπορούμε να σας δείξουμε περιεχόμενο από πλατφόρμες όπως το YouTube και το FaceBook. Αυτά τα cookies μπορεί να καταγράφουν τα προσωπικά σας δεδομένα.

ΔιαφημίσειςΗ ιστοσελίδα μας χρησιμοποιεί cookies για διαφημιστικούς σκοπούς, ώστε να μπορούμε να σας προσφέρουμε περιεχόμενο που σας ενδιαφέρει. Αυτά τα cookies μπορεί να καταγράφουν τα προσωπικά σας δεδομένα.

ΆλλαΗ ιστοσελίδα μας χρησιμοποιεί και ορισμένα cookies από υπηρεσίες που δεν εμπίπτουν στις παραπάνω κατηγορίες