Η ιστορία ενός ανθρώπου που παλεύει –μάταια– να βρει τη θέση του στο σύμπαν. Μιλάει στο κοινό για την προσωπική του τραγωδία. Που δεν ανήκει πουθενά. Που παραμένει μετέωρος. Αόριστος. Ασαφής. «Πόσο χρόνων να ‘μαι; Καμιά φορά δέκα, καμιά φορά πέντε, καμιά φορά είκοσι χρόνων… Πότε είμαι σήμερα; Πότε είμαι χθες; Το σήμερα εξακολουθεί να υπάρχει; Επιπλέω. Πού είναι το κορμί μου; Πού το άφησα; Αυτό είναι ο θάνατος; Κι όμως, ξέρω πως δεν είμαι νεκρή. Ξέρω πως ονειρεύομαι διαρκώς. Ξέρω πως εξακολουθώ να υπάρχω».
«Θεωρώ πως κανένας άνθρωπος δεν ζει γραμμικά. Ζει, ας πούμε, κβαντικά. Σε στιγμές» υποστηρίζει ο σκηνοθέτης τής παράστασης, Γιάννης Διδασκάλου. «Έρχεται σε κάθε άνθρωπο μία στιγμή, συνήθως ερήμην του, κατά την οποία δίνεται ολοφάνερα η δυνατότητα επιλογής –σαν μια συμφωνία με το σύμπαν– να ανατρέψει τη μέχρι τώρα ζωή του. Αυτή η ύστατη επιλογή τού παρόντος μετουσιώνεται πάντοτε, συγχρόνως, σε παρελθόν και μέλλον. Αυτές οι στιγμές είναι αυτές που είμαστε. Το εγώ μας, ο εαυτός μας, το σώμα μας προβάλλει αυτές τις στιγμές και μας ορίζουν οι άλλοι. Υ.Γ.: Είμαστε όλοι μελλοθάνατοι».
«Βασιστήκαμε στο έργο τού Σμιτ, διατηρώντας τους δύο βασικούς ήρωές του: αυτόν του απελπισμένου και εκείνον του καταλύτη, που φέρει τη φαινομενική λύση» συμπληρώνει η Φελίς Τόπη, που έχει αναλάβει τη δραματουργική επεξεργασία και την επιμέλεια του κειμένου. «Επενδύσαμε στο μέρος τής ιστορίας που μας επέτρεπε την αφήγηση μιας προσωπικής μάχης με το υπαρξιακό κενό. Χωρίς σαφή κατάληξη».
Οι συντελεστές
Σκηνοθεσία, σκηνογραφία, φωτισμός: Γιάννης Διδασκάλου. Δραματουργική επεξεργασία, επιμέλεια κειμένου: Φελίς Τόπη, Γιάννης Διδασκάλου. Ενδυματολογία, βοηθός σκηνογράφου: Μαρία Μαργκέρα Βυζαρέλη. Μάσκα: Ηλέκτρα Παπά. Σύνθεση μουσικής: Γιώργος Χρυσικός. Βοηθός σκηνοθέτης: Γιάννης Τσιαβός. Φωτογραφία και τρέιλερ: Γιάννης Τόμτσης. Βίντεο: Γιάννης Κωνσταντινίδης, Γιάννης Τόμτσης. Σχεδιασμός αφίσας και προγράμματος: Σοφία Τόπη. Παραγωγή: @faltsoi_theatre_ensemble. Ηθοποιοί: Φελίς Τόπη, Θέμης Παπαδόπουλος. Μουσικός επί σκηνής: Γιώργος Χρυσικός. Επικοινωνία: Librart Performing Arts Ensemble Ι Μαριάννα Ράντου.
Το κείμενο είναι εμπνευσμένο από το μυθιστόρημα «Όταν ήμουν έργο τέχνης» τού Έρικ Εμάνιουελ Σμιτ. Η παράσταση δημιουργήθηκε στο πλαίσιο μαθήματος σκηνοθεσίας τού Μιχαήλ Μαρμαρινού, με επόπτη τον ίδιο, στο Τμήμα Θεάτρου τής Σχολής Καλών Τεχνών τού ΑΠΘ. Το 2020 η παράσταση συμμετείχε και διακρίθηκε στα διεθνή φεστιβάλ «FURORE 2020, International Festivalfor Young Theater» (Λούντβιχσμπουργκ, Γερμανία), «STA Festival, 10th Shanghai InternationalExperimental Festival 2020», Shanghai Theatre Academy (Σαγκάη, Κίνα) και «FITUC Festival, 32ο Ιnternational Festival of University Theatre of Casablanca (Καζαμπλάνκα, Μαρόκο).
