Η σκηνοθέτις του «Προσοχή: Εκτελούνται Έργα», Νοεμή Βασιλειάδου, γράφει με αφορμή τις παραστάσεις στο Metropolitan: The Urban Theater.
Άλλη μία εξαγγελία που προστίθεται σ’ αυτήν την «πόλη-καζάνι» που έχει μάθει να περιμένει «όσο χρειαστεί». Άλλη μία ανακοίνωση που προστίθεται σ’ αυτόν τον σωρό από ημερομηνίες που γελούν πίσω από την πλάτη μας, που παίζουν με τον χρόνο αλλάζοντας τους κανόνες του παιχνιδιού. Άλλη μία υπόσχεση μετακίνησης σε ένα σώμα πολιτών, που ακινητοποιείται σε μποτιλιαρισμένους δρόμους για ώρες, που κάνει κύκλους για να πάει ευθεία, που αναζητά τον χαμένο χώρο.
Όταν ξεκινήσαμε πρόβες για την παράσταση, είχε ανακοινωθεί ότι το μετρό θα ολοκληρωνόταν στα τέλη Απριλίου 2023. Έκτοτε, το μικρό θεατρικό έργο γεννήθηκε, πάτησε στα αδύναμα πόδια του, επιχείρησε να μετακινηθεί για πρώτη φορά, να «εκτελέσει», να μπει σε τροχιά. Κι ας ήταν αγχωμένο, κι ας μην είχε κατασκευαστικές εγγυήσεις, κι ας φοβόταν πολύ αυτήν την πρώτη του φορά. Το μεγάλο έργο υποδομής έμεινε αγέννητο, κρυμμένο κάτω από τη γη, συνεχίζοντας να «εκτελεί» διά παραλείψεως. Κι ας ήταν δυνατό και περήφανο και γεμάτο γνώσεις και αυτοπεποίθηση. Τώρα κλείνουμε ενάμιση χρόνο από την πρώτη παρουσίαση της παράστασης. Έχουν μεσολαβήσει πολλά γεγονότα στη χώρα που «εκτέλεσαν» όχι μόνο μεταφορικά, αλλά και κυριολεκτικά.
Ελπίζω, απέναντι σ’ αυτό το συλλογικό τραύμα μίας γενιάς που μεγαλώνει ανάμεσα σε ημιτελή έργα ή σε συνθήκες «αναγκαίας στασιμότητας», αυτή η παράσταση να έρχεται ως μια απόπειρα μετακίνησης, ένα «δεν αντέχω άλλο» ενεργητικό, που δεν παραιτείται, αλλά σπρώχνει.
Μπορεί να έχουμε χάσει κάθε πίστη στους θεσμούς, όμως διατηρούμε ακόμη την πίστη μας στις κοινότητες που μπορούν να φτιάξουν το θέατρο, η γνώση, η τέχνη, στις ομάδες ανθρώπων που προτείνουν εναλλακτικές σε κάθε είδους συνειδητή ή ασυνείδητη παραίτηση. Με αυτήν την πίστη, ανυπομονούμε να μοιραστούμε το έργο μας για δεύτερη χρονιά. Εξάλλου, φήμες λένε ότι κάποτε το μετρό είπε «Θέλω να γίνω παράσταση, αλλιώς δεν βγαίνω».
