Κείμενο/Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Καραμανλής
Το εστιατόριο για το οποίο θα σας μιλήσω αυτόν τον μήνα ανήκει στα new entries στα εστιατορικά δρώμενα της πόλης – όπως αντιλαμβάνεστε, ήταν δεδομένο ότι θα έσπευδα να το δοκιμάσω. Μου έκανε εντύπωση που άνοιξε σε έναν δρόμο συνυφασμένο με τη νεολαία και τους φοιτητές (στην οδό Μελενίκου). Κάπως έτσι, η πρώτη σκέψη μου ήταν ότι ίσως και να επρόκειτο για ένα στέκι που απευθύνεται κατεξοχήν στον φοιτητόκοσμο (όχι ότι αυτό θα με πτοούσε, ασφαλώς, από τη δοκιμή μου – άλλωστε, η Θεσσαλονίκη διαθέτει ουκ ολίγα αξιοπρεπή ταβερνάκια της συγκεκριμένης κατηγορίας). Βέβαια, με το που πέρασα το κατώφλι του, αυτό που αντίκρυσα μόνο σε αυτού του είδους τα ταβερνάκια δεν παρέπεμπε. Εκτός από καλαισθησία, αυτό που μου άρεσε ιδιαιτέρως ήταν η ζεστασιά και η θαλπωρή που απέπνεε ο χώρος.
Η εμπειρία μας
Αφού η ευγενική, νεαρή κυρία μάς υποδέχθηκε στην είσοδο και μας οδήγησε στο τραπέζι μας, σειρά είχε το μενού. Ένα μενού σχετικώς περιορισμένο, αλλά άκρως ενδιαφέρον.
Για αρχή, αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε την εξωτική σαλάτα με πράσινα φύλλα, μοσχολέμονο, καρπάτσιο από κολοκυθάκια και πέρλες ροδιού. Επίσης, την προσοχή μας τράβηξε το αρωματικό χούμους πάνω σε ψητή μελιτζάνα, καθώς και το αλμυρό τσίζκέικ με γαλλικό, κατσικίσιο κορμό. Για κυρίως, θελήσαμε να γευθούμε τα μοσχαρίσια μάγουλα σοφρίτο με τσίλι, φύλλα καφίρ και κρέμα μανιταριών, όπως και το κεμπάπ Ανατολής με αρνίσιο κιμά, αραβικές πιτούλες, ρύζι και σάλτσα από πιπεριές Φλωρίνης.
Η άποψή μας
Αν εξαιρέσεις τη σαλάτα, που τη βρήκα μάλλον αναμενόμενη, οι υπόλοιπες παρασκευές ήταν εξαιρετικά νόστιμες και προσεγμένες. Με ενθουσίασε το πιάτο με τα μοσχαρίσια μάγουλα και την κρέμα μανιταριών, όπως επίσης και το κεμπάπ με αρνίσιο κιμά, το οποίο ήταν γευστικότατο και καθόλου βαρύ. Στο τέλος, μας κέρασαν γλυκάκι με κρέμα βανίλιας και βύσσινο, για να ολοκληρώσουμε όμορφα το γεύμα μας.
Στο διά ταύτα: χαίρομαι πολύ κάθε φορά που επισκέπτομαι ένα εστιατόριο και, φεύγοντας, έχω το αίσθημα ότι σέβονται α) τη γεύση μου, β) την τσέπη μου και γ) την αισθητική μου. Με αυτή τη βεβαιότητα έφυγα από τον «Στάβλο», γι’ αυτό και σας προτρέπω να τον επισκεφθείτε με την πρώτη ευκαιρία.






Ξέρατε ότι…
Ο Γιώργος Κώστογλου (ο άνθρωπος που «γέννησε» το «Αγιολί» και τη «Brizola») αποφάσισε να επιστρέψει στην πιο νεανική απ’ όλες τις γειτονιές της Θεσσαλονίκης και να ανοίξει τον «Στάβλο».
Ο εικαστικός Λάζαρος Πάντος, με τα έργα τέχνης του, έχει συμβάλει τα μέγιστα στην αισθητική του χώρου.
Ιδιαίτερο στοιχείο του εστιατορίου, η γυάλινη επιφάνεια που καλύπτει αρχαιότητες της βυζαντινής περιόδου.
Ο «Στάβλος» διαθέτει μια σχετικώς μικρή, αλλά άκρως ενδιαφέρουσα λίστα κρασιών, κυρίως από τον ελληνικό αμπελώνα.
Μου άρεσε:
Το εξαιρετικά ευγενικό και εξυπηρετικό σέρβις.
∆εν μου άρεσε:
Που σερβίρουν το γλυκό σε πλαστικό μπολάκι μίας χρήσης.
Check, please!
Με μέσο όρο τιμών στα κυρίως τα 10 ευρώ, το εστιατόριο πραγματικά απευθύνεται σε όλα τα βαλάντια.