Κείμενο/Φωτογραφίες πιάτων: Αλέξανδρος Καραμανλής
Δεν πάει
πολύς καιρός από τότε που, κάνοντας μια βόλτα στο κέντρο της πόλης, το μάτι μου έπεσε σε ένα νέο εστιατόριο στον πεζόδρομο της Καλαποθάκη, με τα εξωτερικά τραπέζια του να είναι γεμάτα κόσμο. Δυσκολεύτηκα λίγο να διαβάσω το όνομα του resto, αλλά τελικά τα κατάφερα. Και το όνομα αυτού: «Voukakrato» (προφέρεται «Βουκάκρατο»). Ομολογώ ότι μου άρεσε πολύ (βασικά, ζήλεψα…) που έβλεπα τραπέζια με παρέες να καλοτρώνε και να καλοπερνάνε, κάτι που θα ήθελα να κάνω κι εγώ με τη δική μου παρέα. Έτσι, την επόμενη Κυριακή το μεσημέρι φρόντισα ώστε να βρεθώ κι εγώ στην ευχάριστη θέση να δοκιμάσω τα καλούδια που είχε να μου προσφέρει αυτό το γαστρονομικόnew entry.
Η εμπειρία μας
Η αλήθεια είναι ότι δεν μπήκα καθόλου στο εσωτερικό του εστιατορίου, καθώς το τραπέζι μας βρισκόταν έξω, στον πεζόδρομο. Αυτό που παρατήρησα, έστω και απ’ έξω, ήταν η μεγάλη, ξύλινη μπάρα, η οποία φιλοξενούσε πλήθος κόσμου. Βρήκα ενδιαφέρον και το ότι, αφού καθίσαμε στο τραπέζι, μας έφεραν ως καλωσόρισμα προζυμένιο ψωμί, λάχανο τουρσί και κόκκινο κρασί, προτρέποντάς μας να βουτήξουμε το ψωμί μας στο κρασί. Ενδιαφέρον…
Επιστρέφω στο μενού: η κάρτα του φαγητού ήταν μεγάλη και ενδιαφέρουσα, περιλαμβάνοντας πιάτα τόσο κρεοφαγικά όσο και θαλασσινών. Αφού μελετήσαμε για αρκετή ώρα τον κατάλογο, αποφασίσαμε να παραγγείλουμε για αρχή πιπεράτη (σαλάτα) με πιπεριά Φλωρίνης και πετρωτό κατσικίσιο τυρί, καπνιστή, ζεστή μελιτζανοσαλάτα, μανιτάρια τηγανητά και τραγανά με κρέμα στάκας και λεμονοθύμαρο, καθώς και την ανοιξιάτικη σαλάτα στη θράκα με κρέμα κολοκύθας. Δεν μπορέσαμε να αντισταθούμε και στη φάβα, όπως και στο μπουγιουρντί με φέτα και καπνιστή σάλτσα από τον ξυλόφουρνο.
Τα επόμενα πιάτα που τράβηξαν το μάτι μας ήταν οι σουπιές στον ξυλόφουρνο με λάχανο τουρσί και ταραμά σουπιάς, το φρέσκο καλαμάρι ψητό με κόκκινη φακή και πέστο βασιλικού, το φρέσκο, τηγανητό καλαμάρι, καθώς και ο αγιορείτικος μπακαλιάρος στο τηγάνι. Ορισμένοι από την παρέα λαχτάρησαν να δοκιμάσουν και κάποια πιάτα κρεατικών, οπότε παραγγείλαμε παραδοσιακά τηγανητά κεφτεδάκια με ζεστή σάλτσα ντομάτας και πεϊνιρλί αλά τσιγγάνα με καραμανλίδικο σουτζούκι και παστουρμά.
Η άποψή μας
Ομολογώ ότι σχεδόν όλα τα πιάτα που δοκιμάσαμε ήταν νόστιμα, με λιγότερο αγαπημένο το πεϊνιρλί αλά τσιγγάνα (το βρήκα αρκετά βαρύ) και καλύτερο τον αγιορείτικο μπακαλιάρο στο τηγάνι (δεν είχα ξαναδοκιμάσει τη συγκεκριμένη συνταγή και σας την προτείνω). Στα «συν» και το ότι μας κέρασαν χαλβά και εκμέκ, ως επιδόρπιο.
Στο διά ταύτα: το Voukakrato είναι μια ενδιαφέρουσα γαστρονομική περίπτωση, σερβίροντας παραδοσιακά πιάτα με ένα σύγχρονο twist – μια τάση που τα τελευταία χρόνια γνωρίζει άνθηση στη Θεσσαλονίκη. Και εννοείται ότι αξίζει να το επισκεφθείτε.














Ξέρατε ότι…
«Βουκάκρατο» ήταν το γεύμα που έπαιρναν πριν από το πρωινό στα βυζαντινά χρόνια. Το όνομά του προέρχεται από το ψωμί (βούκα) βουτηγμένο στο κρασί (από τον άκρατο οίνο της θείας μετάληψης).
Το μενού επιμελείται ο Νίκος Τσομπανίδης, έχοντας στο πλευρό του τους σεφ Απόστολο Τσακτσίρα και Χριστίνα Μάου.
Όλες οι παρασκευές σε ζύμες, πίτες και ψωμιά γίνονται από τα χέρια τους, μαζί με τα γλυκά και τα αλίπαστα.
Η κάβα διαθέτει ετικέτες κρασιών από αμπελώνες απ’ όλη την Ελλάδα, αλλά και πολλές επιλογές σε τσίπουρο και ούζο.
Μου άρεσε:
Η φιλική εξυπηρέτηση.
∆εν μου άρεσε:
Η βαβούρα που έκανε η παραδιπλανή παρέα…
Check, please!
Με τις τιμές των πιάτων να ξεκινούν από τα 5,5 ευρώ, το Voukakrato απευθύνεται σε όλα τα βαλάντια.