Με τη χάρη –και όχι με την παραζάλη– μιας σβούρας, τριγυρίζω συχνά στα οινοποιεία των Δρόμων τού Κρασιού τής Βόρειας Ελλάδας, σε όλη τη Μακεδονία, στα Ιωάννινα και στην περιοχή τού Ολύμπου. Αμπελώνες, μικροκλίματα, οινοποιεία, κελάρια και κρασιά –πολλά κρασιά– είναι ένα ιδιαίτερα αγαπητό για εμένα σκηνικό, που επαναλαμβάνεται τακτικά (και που πάντοτε βιώνω με τον ίδιο ενθουσιασμό, επειδή πάντοτε έχω να δω, να μάθω και να γευτώ κάτι καινούργιο).
Κεντρικό σημείο αυτού του σκηνικού δεν είναι το κρασί. Είναι ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος που εργάζεται αδιάκοπα στη γη και στο αμπέλι, ο άνθρωπος που δημιουργεί καλά κρασιά στο οινοποιείο, εγώ και μαζί μ’ εμένα δεκάδες χιλιάδες άλλοι άνθρωποι που μας αρέσει ο οινοτουρισμός –ακόμη κι όταν είναι για δουλειά– και, τέλος, οι άνθρωποι σε όλους τους χώρους όπου θα βρεθούμε στο διάβα μας, σε διάφορα άλλα τουριστικά σημεία, στο ξενοδοχείο, στο εστιατόριο.
Στην αναζήτηση της ισορροπίας
Και μένω στο εστιατόριο, επειδή θεωρώ ότι είναι το σημείο όπου όλα θα έρθουν και θα κλείσουν εκεί. Η γη με τα καλούδια της και οι άνθρωποι, καθείς με τον δικό του τρόπο, σε ένα τραπέζι όπου γεύσεις, συναισθήματα, επιθυμίες και συνήθειες συγκλίνουν. Κι όταν όλα αυτά είναι σε αρμονία, τότε έχουμε το απόλυτο ταίριασμα, την ισορροπία. Γευστική και ψυχική.
Γι’ αυτόν τον λόγο, κρατώ για την επιλογή κάθε εστιατορίου τον πήχη αρκετά ψηλά, εφόσον είναι σημαντικό για εμένα να γευτώ τροφή φροντισμένη, χωρίς φανφάρες κι αυτήν την κουραστική προσπάθεια της «γκουρμέ εικόνας». Τροφή που θα εναγκαλιστεί όμορφα, απλά και ευχάριστα με ένα ποτήρι κρασί, όπως αυτό πρέπει να σερβίρεται, στη σωστή θερμοκρασία και στο σωστό ποτήρι.
ΚΡΑΤΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΛΟΓΗ ΚΑΘΕ ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟΥ ΤΟΝ ΠΗΧΗ ΑΡΚΕΤΑ ΨΗΛΑ, ΕΦΟΣΟΝ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ ΝΑ ΓΕΥΤΩ ΤΡΟΦΗ ΦΡΟΝΤΙΣΜΕΝΗ, ΧΩΡΙΣ ΦΑΝΦΑΡΕΣ ΚΙ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΚΟΥΡΑΣΤΙΚΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΤΗΣ «ΓΚΟΥΡΜΕ ΕΙΚΟΝΑΣ». ΤΡΟΦΗ ΠΟΥ ΘΑ ΕΝΑΓΚΑΛΙΣΤΕΙ ΟΜΟΡΦΑ, ΑΠΛΑ ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΑ ΜΕ ΕΝΑ ΠΟΤΗΡΙ ΚΡΑΣΙ, ΟΠΩΣ ΑΥΤΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΕΡΒΙΡΕΤΑΙ, ΣΤΗ ΣΩΣΤΗ ΘΕΡΜΟΚΡΑΣΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΣΩΣΤΟ ΠΟΤΗΡΙ.
Όσο για το ποιο κρασί θα είναι αυτό, το εστιατόριο που τιμά το όνομά του και τους πελάτες του, άσχετα από τον όγκο του, οφείλει να διαθέτει έστω μία μικρή λίστα κρασιού, τουλάχιστον από οινοποιίες τής περιοχής του – όχι του κουμπάρου, του ξαδέλφου ή όποιου τυχάρπαστου ξεφορτώθηκε εκεί την πραμάτεια του, αλλά επώνυμες ετικέτες, με τη λογική τού να καλύπτουν βασικές ενδείξεις ποιότητας και να αναδεικνύουν ορισμένα χαρακτηριστικά περιοχής απ’ όπου προέρχονται και της ποικιλίας ή των ποικιλιών που εμπεριέχουν.
Τα «must visit» τού καλοκαιριού
Αυτό το καλοκαίρι, ακολουθώντας οινικές και άλλες διαδρομές στη Μακεδονία και στην Ήπειρο, δεν θα χάσω την ευκαιρία –εφόσον και οι συνθήκες το επιτρέπουν– να καθίσω σε τραπέζια αγαπημένα, όπως ο «Θωμάς» στο Σκλήθρο, ο «Κοντοσώρος» στο Ξινό Νερό, ο «Διόνυσος» στην Όρμα, τα «Οινομαγειρέματα» στη Νάουσα, το «Χάραμα» στο Αρκοχώρι, το «Γαστροδρόμιο» στο Λιτόχωρο, η «Μπουκαδούρα» στην Ακτή Ελιάς, ο «Παράδεισος» στον Μαρμαρά, στη Σιθωνία, η «Μαρίνα» στην Ποτίδαια, το «Ακρογιάλι» στην Ολυμπιάδα, η «Εβόρα» στη Μακρινίτσα Σερρών, ο «Γιούρας» και το «Φιλέτο» στη Δράμα, ο «Χρύσανθος» στα Ιωάννινα.
Δεν θα παραλείψω, βέβαια, να αναφέρω δύο πραγματικά πολυαγαπημένα μου μέρη: το Κατώγι Αβέρωφ στο Μέτσοβο και το Κτήμα Γεροβασιλείου στην Επανομή. Τα wine bar cafés που διαθέτουν είναι εξαιρετικά δυνατά σημεία που, ακόμη κι αν δεν σερβίρουν φαγητό, αποτελούν πάντοτε πολύ ιδιαίτερους χώρους για κρασί και εκλεκτά συνοδευτικά.
Ακόμη πιο ενδιαφέρον όμως θα είναι αν το φθινόπωρο η λίστα των εστιατορίων έχει εμπλουτιστεί όχι μόνον από δικές μου, αλλά και από δικές σας γευστικές εμπειρίες. Εδώ θα είμαστε τότε, να τα ξαναπούμε. Καλό γευστικό καλοκαίρι, με τον πήχη ψηλά!
