Editorial
Γράφει ο Άγγελος Ν. Βάσσος.
ΘΥΜΑΣΤΕ ΤΑ ΟΡΚ, ΕΚΕΙΝΕΣ ΤΙΣ ΟΡΔΕΣ ΔΥΣΜΟΡΦΩΝ ΑΝΘΡΩΠΟΕΙΔΩΝ ΠΟΥ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΣΑΝ ΣΤΙΣ ΜΑΧΕΣ ΣΤΟΝ «ΑΡΧΟΝΤΑ ΤΩΝ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙΩΝ»; ΑΝ ΠΡΟΣΕΞΕΤΕ ΛΙΓΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ, ΘΑ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΤΕ ΟΤΙ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΞΑΝΑΔΕΙΤΕ ΤΗ ΘΡΥΛΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ, ΓΙΑ ΝΑ «ΑΠΟΛΑΥΣΕΤΕ» ΤΗ ΔΡΑΣΗ ΤΟΥΣ. ΠΛΕΟΝ ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΤΣΙΜΙΣΚΗ.
Το τελευταίο κρούσμα καταγράφηκε στην οδό Τσιμισκή. Βράδυ 14ης Φεβρουαρίου, σε μια ημέρα που, θεωρητικώς, ο θεός τού έρωτα θα έπρεπε να πλημμυρίζει τις καρδιές με τρυφερότητα και αγάπη, κάποιος ή κάποιοι ανεγκέφαλοι ξερίζωσαν μέσα στη νύχτα μια σειρά από δεντράκια που πρόσφατα είχε φυτεύσει ο δήμος στις δενδροδόχους, στο κομμάτι από την Εθνικής Αμύνης προς τη ΧΑΝΘ. Ήταν το πρώτο παρόμοιο περιστατικό; Όχι. Θα είναι το τελευταίο; Οπωσδήποτε όχι.
Είμαι κατά της βίας, ως θέση αρχής. Πρόβλημα που δεν μπορεί να λυθεί μέσω διαλόγου δεν λύνεται. Η βία δεν το λύνει – απλώς, εξουδετερώνει προσωρινά την άλλη πλευρά. Το δίκαιο του ισχυρού (και οπωσδήποτε όχι η ισχύς τού δικαίου) δίνει μια διέξοδο, κρατώντας ταυτόχρονα ζωντανές όλες εκείνες τις προϋποθέσεις που θα επιτρέψουν στο πρόβλημα να αναδυθεί δριμύτερο.
Είμαι κατά της βίας ακόμη κι όταν αυτή γεννιέται από κάποια πραγματική αιτία. Είμαι κατά της βίας από εκείνον που αδικήθηκε και θεωρεί ότι, βιαιοπραγώντας, θα βρει το δίκιο του. Είμαι κατά της βίας (ή της αυτοδικίας, αν προτιμάτε) από αυτόν που αποτέλεσε στόχο ληστών ή διαρρηκτών και θεωρεί πως, αν πάρει μια βαριοπούλα και ξαμοληθεί στον δρόμο, θα αποζημιωθεί για το κακό που του έγινε. Είμαι κατά της βίας από τον πεζό που δεν μπορεί να κυκλοφορήσει, επειδή ένας ανεγκέφαλος με ΙΧ ή δίτροχο κλείνει τη ράμπα για τα ΑμΕΑ, και νιώθει ότι ο κόσμος θα γίνει καλύτερος, αν πάει και σπάσει δύο υαλοκαθαριστήρες ή «κατεβάσει» το τζάμι ενός παρμπρίζ. Για όλα αυτά τα θέματα (και για ακόμη περισσότερα) οι σύγχρονες δημοκρατίες έχουν βρει λύση: ονομάζεται «σύστημα απονομής δικαιοσύνης». Σύμφωνοι: δεν είναι το ταχύτερο, δεν είναι πάντα ακριβοδίκαιο. Είναι αυτό, ωστόσο, που μας αποτρέπει από το να γίνουμε ζούγκλα. Για να παραφράσω τον Τσόρτσιλ, «το σύστημα απονομής δικαιοσύνης είναι το χειρότερο σύστημα, με εξαίρεση όλα τα άλλα».
Στην περίπτωση των ξεριζωμένων δέντρων στην Τσιμισκή, όμως, η βία είναι διαφορετική. Είναι σπασμωδική. Είναι αναίτια. Τι ήθελαν να μας πουν οι δράστες; Ότι, ξεριζώνοντας τα δεντράκια, χτυπάνε τον καπιταλισμό και την ανισότητα; Ότι στέλνουν μήνυμα κατά της παγκοσμιοποίησης και της ανισότητας; Ή μήπως ότι χτυπάνε το «σύστημα Ζέρβα», που αντί για φλαμουριές προτίμησε να φυτέψει δαμασκηνιές (η αναφορά είναι προφανώς τυχαία);
Το ξερίζωμα των δέντρων στην Τσιμισκή αποτελεί τυφλή βία. Όπως και ο βανδαλισμός χιλιάδων δημόσιων και ιδιωτικών περιουσιών στην πόλη με tags – όχι με συνθήματα που, έστω, φιλοδοξούν να περάσουν κάποιο μήνυμα (αναμφίβολα με τον λάθος τρόπο), αλλά με μουντζούρες, που αφήνουν ένα ίχνος στον δημόσιο χώρο ορατό από μια χούφτα «μυημένους». Μυημένους, οι οποίοι θα καμαρώσουν τον «τσάκαλο» που κατάφερε να αφήσει το σημάδι του στο πιο δυσπρόσιτο σημείο (το όλο σκηνικό μού θυμίζει κάπως τους σκύλους, που μαρκάρουν με τα ούρα τους τις γωνίες. Μόνο που οι σκύλοι το κάνουν με τρόπο αόρατο και άοσμο για όλους εμάς τους υπόλοιπους, άρα και οικολογικότερο σε σχέση με τη δράση αυτών των αστικών βανδάλων).
Έχει γεμίσει «Ορκ» η πόλη. Αγέλες αφιονισμένων και ανεγκέφαλων που καθημερινά γεμίζουν ουλές το σώμα τής πόλης. Έχουμε εθιστεί χρόνια τώρα στο να ζούμε την παρακμή μας. Φοβάμαι ότι αυτή η παθητικότητα, η ανοχή προς το κακό μας πρόσωπο, αποτελεί το πλέον ηχηρό «ελευθέρας» προς όλους όσοι χρησιμοποιούν τον δημόσιο χώρο για να εκτονώσουν τα κόμπλεξ, για να βγάλουν τα αδιέξοδα, για να μας αποδείξουν ότι είναι ανίκανοι για οτιδήποτε δημιουργικό μπορεί να μας πάει έστω και ένα βήμα μπροστά.
