Υπάρχει λόγος
Γράφει ο Τάσος Ρέτζιος.
ΠΑΝΤΑ ΕΤΣΙ ΗΤΑΝ: Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΑΜΒΛΥΝΕΤΑΙ ΜΟΛΙΣ ΝΙΩΣΕΙΣ ΛΙΓΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΜΑΥΛΙΣΤΙΚΗ ΘΑΛΠΩΡΗ ΤΗΣ. ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΜΙΑ ΦΩΤΙΣΜΕΝΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΕΝΑΝ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΕΡΕΥΝΗΤΗ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΟΥΝ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΣΥΝΑΛΛΑΣΣΟΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΤΟΣΩΝ ΠΟΥ «ΠΑΝΤΑ ΗΘΕΛΑΝ ΝΑ ΠΟΥΛΗΘΟΥΝ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΒΡΙΣΚΑΝ ΚΑΝΕΝΑΝ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΓΟΡΑΣΕΙ».
Η αλήθεια είναι πως δύσκολα μπορείς να συμπαθήσεις κάποιον που επικαλείται εμπειρία και χρόνια άσκησης, για να βγάλει αξιώματα και θέσφατα συμπεριφοράς. Από την άλλη, βέβαια, δεν γίνεσαι δημοσιογράφος για να αποκτήσεις συμπάθειες… ΟΚ, σαν να βλέπω τα ειρωνικά σας χαμόγελα και, μέσα στο συννεφάκι τής σκέψης σας, γνωστές και λιγότερο γνωστές περσόνες τού… λειτουργήματος να χαριεντίζονται, να συναγελάζονται και να ψωμίζονται από αυτούς που θα έπρεπε να ελέγχουν – όταν δεν παίρνουν τη θέση τους.
Δεν θέλω να σας αναστατώσω (όπως λέει και ο Γ.Κ.), αλλά όχι μόνο καινούργιο δεν είναι αυτό, αλλά εν πολλοίς αποτελεί και τη ληξιαρχική πράξη τού επαγγέλματος. Πάντα έτσι ήταν: η κριτική στην εξουσία αμβλύνεται μόλις νιώσεις λίγη από την εκμαυλιστική θαλπωρή της. Για κάθε μία φωτισμένη προσωπικότητα και για κάθε έναν αγωνιστή ερευνητή αντιστοιχούν χιλιάδες συναλλασσόμενων και άλλων τόσων που «πάντα ήθελαν να πουληθούν, αλλά δεν έβρισκαν κανέναν να τους αγοράσει».
Δεν σας λέω κάτι άγνωστο, άλλωστε ουδείς μπορεί να φανταστεί έναν κόσμο κατοικημένο μόνον από ήρωες – αφήστε που και οι τελευταίοι χρειάζονται τους απέναντι για να υπάρξουν. Με άλλα λόγια, η δημοσιογραφία έχει αρχές, ηθική και υψηλό φρόνημα, αλλά έχει και ισορροπίες, ελιγμούς και –φευ– συμβιβασμούς.
Αλλά από το σημείο αυτό μέχρι την αφωνία υπάρχει απόσταση. Και τα τελευταία χρόνια, χρόνια «στρατεύσιμα» και με τροχιοδεικτικά, αυτό που η δημοσιογραφία κομίζει είναι είτε κραυγή είτε αφωνία. Και εντάξει: δεν περιμένεις από κάποιον υπάλληλο να ελέγξει το αφεντικό του. Αλλά το να μη κατασκευάζει τα γεγονότα, αυτό ναι, θα το ήθελες…
Και για να τελειώσω με την εμπειρία τής αρχής: ο δημοσιογράφος είναι απέναντι σε κάθε εξουσία. Έχει πάντοτε δίκιο; Όχι, αλλά θα έχει πάντοτε ήσυχη τη συνείδησή του – και ίσως σταδιακά και το κοινό που έχασε…
