Η δεκαετία τής…

…οργής, άραγε; Της κατάθλιψης (διαμέσου των διαβόητων πέντε σταδίων); Των αλλαγών; Της νέας εποχής; Της μεγάλης αναστάτωσης; Η αλήθεια είναι πως στα ορόσημα η ανθρωπότητα τα πάει καλά: μπορεί, με μεγάλη άνεση, να βάλει ετικέτα σε χρόνους και καταστάσεις τόσο σύνθετες και τόσο αντιφατικές, που δεν νομίζω ότι το κλείσιμο αυτής της δεύτερης δεκαετίας τού 21^ου αιώνα θα της δημιουργήσει πρόβλημα.

Γενικώς, οι απολογισμοί δεν μας δημιουργούν προβλήματα – είναι πλέον αρκετά μακρινά όλα, για να κάνουμε αποτίμηση και αυτοκριτική, να κουνήσουμε με νόημα το κεφάλι, να φέρουμε το χέρι στο πρόσωπο και να πάρουμε την πόζα «σκέφτομαι ότι…», να βγάλουμε και κανένα συμπέρασμα για το άμεσο μέλλον. Εντάξει: όλο και κάποιος βραχνός προφήτης θα βρεθεί για να οικτιρίσει τις πράξεις και τις παραλείψεις που δεν θέλουμε να παραδεχτούμε (και με χαρά θα τις περιμένουμε και στην αυγή τής νέας δεκαετίας), αλλά, ακόμη και για κάτι τέτοιους γραφικούς, έχει χώρο η αποτίμηση της ανθρωπότητας – ρωτήστε και τη δύσμοιρη δεκαετία τού 1960, που ακόμα την ταλαιπωρούμε…

«Το θέμα είναι τώρα τι λες…», κραυγάζει ο ποιητής, αλλά πού να ακουστεί μέσα σε τόση φασαρία. Την ώρα που είναι ζεστό το σίδερο, να έχεις το σθένος, τη δύναμη και την αποκοτιά όχι «να πάρεις θέση» ούτε «να σταθείς δίπλα σε…», αλλά να δεις τη φλόγα που τώρα σε καίει. Να την κοιτάξεις καλά και να σκεφτείς, να αξιολογήσεις αν αργότερα, στο μέλλον, γίνει πυρκαγιά ή φρυκτωρία, αν καταλήξει σε όλεθρο ή σε αναγέννηση. Να τα ζυγίσεις όλα άμεσα, ζόρικα, αλλά και ζορισμένα και να έρθεις εσύ, που στέκεσαι στο πυρωμένο κατώφλι τού 2010, στο σήμερα, στο τώρα. Κοίτα πίσω εσένα, που κοιτάς εδώ. Πες μου τι άξιζε τον κόπο, τι όχι και «ποιο το ανάμεσά τους». Όποια κι αν είναι η ερώτηση, ο άνθρωπος είναι η απάντηση…