Υπάρχει λόγος
Γράφει ο Τάσος Ρέτζιος.
«ΕΚΕΙ ΕΞΩ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΘΑΥΜΑΣΙΟΣ. ΣΕ ΚΑΘΕ ΜΑΓΙΚΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΧΩΡΙΟ Ή ΠΥΡΓΟ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΕΙ ΚΙ ΕΝΑ ΑΠΛΩΜΕΝΟ, ΠΑΓΩΜΕΝΟ ΧΕΡΙ, ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΛΑΜΠΙΟΝΙ ΚΑΙ ΣΤΟΛΙΔΙ ΕΝΑ ΑΝΟΙΓΜΕΝΟ ΚΕΦΑΛΙ, ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΕΥΧΗ ΚΑΙ ΜΙΑ ΚΑΤΑΡΑ».
Πέρασε καιρός από τότε που σχεδόν καθημερινά έγραφα μια δημόσια στήλη. Εδώ και πέντε χρόνια, μετά τη γέννηση του Κωστή, οι λέξεις μου γίνονται σημάδια στα ημερολόγιά του, μηνύματα με αποδέκτη το μέλλον. Κάπως έτσι, λυρικά, ξεκίνησα να τα γράφω, αλλά τον άκουγα από μωρό να μου το υποδεικνύει: βγάλε, αφαίρεσε, μίκρυνε. Κι άρχισα να το κάνω, να αφαιρώ, να περνάω από τον έναν χρόνο στον άλλο λιγότερο ντυμένος και περισσότερο επιεικής με τις σκληρές αλήθειες.
Εδώ και καιρό, ο Κωστής μου το λέει ευκρινώς: «Γράψε, πες για μένα, όχι για σένα». Και το έκανα. Και είδα τις λέξεις-φαναράκια που σκάρωνα να γίνονται ιστορίες για καληνύχτα, διηγήσεις για κόσμους μαγικούς και περιγραφές για τον κόσμο τον ωραίο που τον περιμένει εκεί έξω.
Το υποψιάζεστε, φαντάζομαι: στο τέλος έμεινε μόνο το συναίσθημα… Εκεί έξω ο κόσμος δεν ήταν και δεν είναι μόνο θαυμάσιος. Σε κάθε μαγικό χριστουγεννιάτικο χωριό ή πύργο αντιστοιχεί κι ένα απλωμένο, παγωμένο χέρι, για κάθε λαμπιόνι και στολίδι ένα ανοιγμένο κεφάλι, για κάθε ευχή και μια κατάρα. Να γράφονται οι λέξεις, σύμφωνοι: αλλά για να γίνουν φαναράκια πρέπει να έχουν αίμα, σάρκα και γείωση και να σου χαϊδεύουν ή ταράζουν τα σωθικά. Να φτουράνε…
Κι έτσι, γράφοντας για τον γιο μου, ξαναθυμήθηκα γιατί έγινα δημοσιογράφος: για τις λέξεις που γίνονται φαναράκια και οδηγούν στα σωθικά. Υπάρχει λόγος, λοιπόν…
