Λευκά Χριστούγεννα

Δεν ξέρω πότε έχασα το ενδιαφέρον μου για τα Χριστούγεννα. Δεν τα μισώ, απλώς δεν με αφορούν. Δεν ξέρω αν συνέβη ξαφνικά, όπως καμιά φορά περπατάς στον δρόμο και, αίφνης, αντιλαμβάνεσαι ότι εκείνο ή το άλλο πράγμα στη ζωή σου πάει τελείως λάθος, ή αν ήταν το αποτέλεσμα μιας διαδικασίας αργής, όπως είναι το μεγάλωμα και η ενατένιση του εαυτού που καμιά φορά φέρνει μαζί του. Φυσικά και Χριστούγεννα σημαίνουν παιδική ηλικία. Θυμάμαι και τη δική μου και πώς ήταν με την παύση από τα μαθήματα του σχολείου, το ζεστό θάμπος από τα γιορτινά φώτα, την εργαζόμενη μαμά επιτέλους στο σπίτι, το κρύο και το διάβασμα ιστοριών που μας ταξίδευαν ώς τη σελήνη, κάτω από τη θάλασσα και σε όλο τον κόσμο μέσα σε 80 ημέρες.

Ίσως να χάνει κάποιος τα Χριστούγεννα, όταν τα χάσει όλα αυτά, όταν χάσει δηλαδή την παιδική του ηλικία μέσα στα καθημερινά και τα επαναλαμβανόμενα. Από την άλλη, ίσως μέσα μας υπάρχει πάντα κάτι που δεν το φτάνει η σκόνη τού χρόνου. Είναι το προσωπικό, στρυφνό, μικρό μας παραμύθι, το οποίο κινεί και πάλι το παιδί μέσα μας, επιστρέφοντας στη γιορτή κάτι από τη χαμένη της αίγλη. Καθένας έχει τη δική του στιγμή σύνδεσης με την παιδική του ηλικία. Ένα αναπάντεχο δώρο, μια γεύση, μια μυρωδιά – ειδικά η μύτη έχει τη δυνατότητα να ανασυστήσει ολόκληρους κόσμους, μια ιστορία που διάβασε ή άκουσε.

Στην περίπτωσή μου, αυτή η σύνδεση γίνεται με τα ψεύτικα, λευκά δένδρα. Ποτέ δεν σταμάτησαν να μου αρέσουν, πάντοτε κάτι μέσα μου σκιρτά, όταν τα βλέπω. Τα κλαδιά τους ποτέ δεν λυγίζουν – κι ας κόλλησε πάνω τους το αιώνιο χιόνι. Όταν ανάψουν τα φώτα του, δίνει την αίσθηση της πιο παγωμένης νύχτας που γνώρισε ποτέ ο άνθρωπος.

Τα παιδιά με κοροϊδεύουν και μου λένε ότι δεν είναι δυνατόν κάποιος να συγκινείται με κάτι τέτοιο. Είναι παλιό, ξεπερασμένο, του προηγούμενου αιώνα. Έτσι κι αλλιώς, δεν καταλαβαίνω τίποτα από αυτόν που διανύουμε.