Netflix και Σουλεϊμανί

Αν κάποιος «ανήσυχος διαβάτης τής ζωής», από αυτούς που πραγματικά και με ειλικρίνεια τρέμουν με τη ροπή που παίρνει ο κόσμος, διαβάσει τούτες τις αράδες, σίγουρα δεν θα διασκεδάσει τις εντυπώσεις του… Θέλω να πω, δύσκολα ο τρόμος για τον παγκόσμιο ανορθολογισμό τής παγκόσμιας πολιτικής και η απόγνωση για το αναπόφευκτο(;) της καταστροφής μας μπορεί να συνδυαστεί με έναν προβληματισμό για τον «πόλεμο» μεταξύ παραδοσιακής κινηματογραφικής βιομηχανίας και Netflix.

Δύσκολα θα μπορέσουν να σταθούν λέξεις όπως «σοκαριστικό», για να περιγράψουν τις επιλογές βράβευσης μιας ένωσης ξένων ανταποκριτών στο… Χόλιγουντ (τόσο αντιπροσωπευτική), μια και παραδίπλα παραμονεύει μια ολόκληρη ήπειρος κατεστραμμένη, χιλιάδες ποδοπατημένοι, ζωές που χάνονται όπως το πέταγμα μιας πεταλούδας… Κι όμως, αυτός ο «πόλεμος» των εικόνων κάτι έχει να μας πει: άραγε, ο τρόπος με τον οποίο βλέπουμε έχει καθόλου να κάνει με αυτό που πράττουμε; Υπάρχει περίπτωση, δηλαδή, η «δημοκρατία τού καναπέ», με την εύκολη πρόσβαση και τις αναρίθμητες επιλογές, να «ευθύνεται» κατά κάποιον τρόπο για το ευτελές τής ανθρώπινης ύπαρξης, για την αδιαφορία στους κινδύνους, ακόμη κι όταν γίνονται αυτοκαταστοφικοί; Μήπως η απομάκρυνση από την «κοινωνία» τής κινηματογραφικής αίθουσας (έστω και ενός multiplex, έστω και με τα πατατάκια ανά χείρας) σημαίνει και εκτοπισμό ευαισθησιών, συναντίληψης, αλληλεγγύης εντέλει;

Φαντάζομαι ότι αυτά δεν είναι ερωτήματα που μπορούν να γεννηθούν στα μυαλά όσων αποφασίζουν για τις τύχες τής οπτικοακουστικής βιομηχανίας. «Άσπρη γάτα, μαύρη γάτα, αρκεί να πιάνει ποντίκια»: τι σημασία έχει ο τρόπος κατανάλωσης; Μπορεί τα εισιτήρια των κινηματογράφων να έχουν πτώση, αλλά βλέπουμε σινεμά (και long cinema, με μορφή σειρών) περισσότερο από ποτέ και, κυρίως, παντού. Βλέπουμε είπα; «Το φως από την τηλεόραση έρχεται από μπροστά μας και μας τυφλώνει. Αλλά το φως από τον κινηματογράφο έρχεται από πίσω μας και μας διαπερνά»…