Υπάρχει λόγος
Γράφει ο Τάσος Ρέτζιος.
ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΕΥΚΟΛΟ ΟΣΟ ΜΕΡΙΚΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΣΤΑ ΜΕΣΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΔΙΚΤΥΩΣΗΣ, ΟΣΟ ΤΟ ΧΤΥΠΗΜΑ ΜΕΡΙΚΩΝ ΠΛΗΚΤΡΩΝ ΣΤΟΝ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ Ή ΣΤΟ SMARTPHONE ΚΑΙ ΟΣΟ Η ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ (ΣΤΟ ΠΕΔΙΟ, ΘΑ ΕΛΕΓΕ ΚΑΠΟΙΟΣ) ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΑ ΜΑΚΡΙΝΗ, ΑΡΚΕΤΑ ΑΣΦΑΛΗΣ, ΑΡΚΕΤΑ… ΕΞΩΤΙΚΗ. ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ «ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΕΣ» ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΠΟΤΕ ΝΑ ΒΙΩΣΟΥΝ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ ΟΥΤΕ ΤΙΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΖΟΥΝΕ ΤΑ ΘΥΜΑΤΑ ΠΟΥ «ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΝΤΑΙ» ΟΥΤΕ ΤΙΣ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΠΟΥ ΣΥΝΗΘΩΣ ΓΕΝΝΑΝΕ ΟΙ «ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΤΟΥ ΑΧΑΛΙΝΩΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΥ».
Είναι εύκολο στις μέρες μας να είσαι ευαίσθητος, αλληλέγγυος και «ενεργός πολίτης». Να είσαι πάντα δίπλα στους αδύναμους, στους παρίες και στους καταραμένους, που τους φέρνουν κάθε φορά στην επικαιρότητα οι άνεμοι των καιρών. Να είσαι και θαρραλέος, ατρόμητος κι έτοιμος να πεις τα πράγματα με το όνομά τους. Και, εντέλει, να είσαι και σε ετοιμότητα να δείξεις άφοβα με το δάχτυλο τους υπαίτιους, τους θύτες, τους ρατσιστές, τους φασίστες και τα μιάσματα. Να τους στείλεις πίσω στις τρύπες τους και στα τσόφλια τους.
Είναι τόσο εύκολο όσο μερικές αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όσο το χτύπημα μερικών πλήκτρων στον υπολογιστή ή στο smartphone και όσο η απόσταση από την πραγματικότητα (στο πεδίο, θα έλεγε κάποιος) είναι αρκετά μακρινή, αρκετά ασφαλής, αρκετά… εξωτική. Γιατί οι περισσότεροι «ανθρωπιστές» δεν πρόκειται ποτέ να βιώσουν από κοντά ούτε τις καταστάσεις που ζούνε τα θύματα που «υπερασπίζονται» ούτε τις επιπτώσεις που συνήθως γεννάνε οι «πολιτικές τού αχαλίνωτου ανθρωπισμού». Φυσικά, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις – άνθρωποι ταγμένοι στον άνθρωπο, όπως και να ‘χει, φωτεινά και εξαίσια παραδείγματα, αλλά εξαιρετικά σπάνια.
Τώρα, με τον ασύμμετρο πόλεμο του ιμπεριαλιστή δικτάτορα Ερντογάν, είδαμε και πάλι αυτόν τον εύκολο, τον «αχαλίνωτο» ανθρωπισμό να επιτίθεται, να δείχνει με το δάχτυλο, να κομπορρημονεί. Να χαρακτηρίζει, να προγράφει, να διαστρεβλώνει. Ευτυχώς, χωρίς (ακόμη;) να διαμορφώνει πολιτικές, σαν αυτές που ισχυρίζονται ότι η παγκοσμιοποίηση ισούται με πολυπολιτισμικότητα (και την ίδια ώρα να φύονται παντού εθνικές περιχαρακώσεις).
Και τον είδαμε αυτόν τον «ανθρωπισμό» να γίνεται πολιτικό τσιτάτο και να ξεχνάει το… υποκείμενο. Να οδηγεί σε απέλπιδες καταστάσεις, σε επιλογές αυτοκτονικές, σε περιθωριοποίηση αυτούς για τους οποίους κόπτεται. Να κάνει αυτό που κάνει ο Ερντογάν με άλλο τρόπο: να τους εργαλειοποιεί. Λογικό: ένας εξαθλιωμένος πρόσφυγας είναι πάντα ένα καλό επιχείρημα, μια καλή αφορμή για ακόμη ένα ανθρωπιστικό ποστ…
