Περί υγείας (και κοινής λογικής)

Κι έτσι, εκεί που αναμασούσαμε χρόνο με τον χρόνο την ίδια καραμέλα τού «δεν γίνεται», ήρθε μια ωραία πρωία που αποχαιρετίσαμε το κάπνισμα σε δημόσιους χώρους. «Δεν είναι δυνατόν», «δεν γίνεται», «ο Έλληνας είναι άλλη ιστορία, δεν μπορείς να του κόψεις το τσιγάρο», «θα κλείσουν επιχειρήσεις, έτσι και απαγορευτεί το κάπνισμα σε δημόσιους χώρους»… Εν ολίγοις, έτσι και απαγορευόταν το καπνίζειν δημοσίως, ο κόσμος όπως τον γνωρίζαμε θα έπαυε να υπάρχει.

Η κυβέρνηση το αποφάσισε, το υπουργείο Υγείας το εφάρμοσε. Το κάπνισμα σε δημόσιους χώρους απαγορεύτηκε. Κι όμως: την επόμενη ημέρα ο ήλιος ανέτειλε ξανά, τα πουλάκια κελαηδούσαν ακόμη, δεν μπήκε λουκέτο στις μισές επιχειρήσεις εστίασης, δεν άρχισε ο ένας καπνιστής να πυροβολεί τον άλλο στη μέση τού δρόμου, υπό την επήρεια συνδρόμου στέρησης. Ίσα ίσα – και επικαλούμαι την άποψη καπνιστών φίλων (και όχι τη δική μου, αφού, ως αεί μη καπνιστής, ίσως για κάποιους να μη δικαιούμαι διά να ομιλώ), οι οποίοι χάρηκαν πρώτοι για το ότι είχαν πλέον τη δυνατότητα να απολαύσουν τον καφέ, το ποτό ή το φαγητό τους σε χώρους που δεν είχαν το δικό τους «μικροκλίμα», που δεν είχαν νέφη καπνού να γεμίζουν ασφυκτικά τον ζωτικό χώρο από εκεί που τελειώνει το κεφάλι μας ώς το ταβάνι. Έτσι, για ακόμη μία φορά αποδείχθηκε ότι ο σοφότερος λαός τού κόσμου (εμείς, για όποιον δεν κατάλαβε…) δεν αποτελεί κάποιο σπάνιο και εξωτικό «φρούτο», ανίκανο να εφαρμόσει πράγματα που στον υπόλοιπο κόσμο αποτελούν εμπεδωμένη πραγματικότητα εδώ και δεκαετίες. Είμαστε απλώς ρέκτες τού αυτόματου και αντανακλαστικού «όχι» σε οποιαδήποτε αλλαγή, ακόμη κι αν, στην πραγματικότητα, είναι για το καλό μας.

Υστερόγραφο: η εβδομάδα που πέρασε ήταν αρκετά δύσκολη προσωπικά, λόγω μιας περιπέτειας υγείας που πέρασε πολύ δικό μου πρόσωπο. Την εσπευσμένη μετάβαση στο εφημερεύον νοσοκομείο «Άγιος Δημήτριος», το βράδυ τού Σαββάτου, ακολούθησαν τρεις ημέρες νοσηλείας στη Β’ Παθολογική Κλινική (υπό τη διεύθυνση του κ. Γεωργίου Λακασά), ώς το εξιτήριο της περασμένης Τρίτης.

Γιατί μοιράζομαι αυτήν την προσωπική περιπέτεια δημόσια; Αφενός, για να καταθέσω ένα οφειλόμενο «ευχαριστώ» προς όλους όσοι μας συμπαραστάθηκαν και μας περιέθαλψαν στη διάρκεια της παραμονής μας στο νοσηλευτικό ίδρυμα. Και αφετέρου, για να ομολογήσω μια προσωπική προκατάληψη, η οποία διαψεύστηκε παταγωδώς.

Στη διάρκεια των προηγούμενων ετών είχα ακούσει διάφορα για τον «Άγιο Δημήτριο» – συνήθως όχι κολακευτικά. Κι όμως: η αλήθεια δεν θα μπορούσε να είναι περισσότερο διαφορετική. Ο χώρος είναι ιδιαίτερα καθαρός και εξαιρετικά περιποιημένος – προφανώς, το κτίριο μετρά πάρα πολλά χρόνια ζωής, συνυπολογίζοντας όμως και την ιστορία του η κατάσταση είναι κάτι περισσότερο από πολύ καλή.

Το σημαντικότερο όμως είναι το έμψυχο δυναμικό τού νοσοκομείου, το οποίο είναι αυτό που κάνει όλη τη διαφορά. Από τους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό ώς τις καθαρίστριες και τις τραπεζοκόμους, όλοι στη διάρκεια των σχεδόν τριών ημερών που χρειάστηκε να νοσηλευτούμε μας έκαναν να αισθανόμαστε δικοί τους άνθρωποι. Φροντίδα, τρυφερότητα, ειλικρινές και ανεπιτήδευτο ενδιαφέρον, αλλά και επιστημονική κατάρτιση, γνώση και εμπειρία δίνουν στο συγκεκριμένο νοσοκομείο ένα πλεονέκτημα που δύσκολα αποκτιέται: την προστιθέμενη αξία τού ανθρώπινου παράγοντα, ο οποίος είναι αυτός που κάνει όλη τη διαφορά. Σίγουρα οι ξενοδοχειακές υποδομές υστερούν, σίγουρα κάπου αλλού θα μπορούσες να βρεις μαρμάρινα πατώματα, γρανιτένιες επενδύσεις και inox λεπτομέρειες που παραπέμπουν σε πολυτελή ξενοδοχεία. Σίγουρα πολλά μπορούν να γίνουν στο συγκεκριμένο πεδίο – και μακάρι. Ωστόσο, τα δημόσια νοσηλευτικά ιδρύματα (αν κρίνω από τη δική μου εμπειρία με το νοσοκομείο «Άγιος Δημήτριος» τής Θεσσαλονίκης) έχουν το πολυτιμότερο ατού, που κάνει όλη τη διαφορά: Επιστήμονες με το έψιλον κεφαλαίο, Επαγγελματίες με το έψιλον κεφαλαίο και –το σημαντικότερο– Ανθρώπους με το άλφα κεφαλαίο. Τους ευχαριστώ δημόσια και από καρδιάς.