Στις Αμυγδαλιές

Λίγο πριν από τα Χριστούγεννα, οι φίλοι τής «Citymag» μάς κάλεσαν για κρασί και ευχές στα γραφεία τής εφημερίδας. Ξεχάστε, βέβαια, ό,τι ξέρετε για γραφεία… Στην πραγματικότητα, πρόκειται για έναν χώρο για να ζεις (και που τον ζεις), ο οποίος μάλιστα βρίσκεται στο πλέον αναπάντεχο σημείο – και για εμένα πολύ αγαπημένο: στην περιοχή που οι παλαιοί Καλαμαριώτες αποκαλούσαν «Αμυγδαλιές».

Δεν θυμάμαι αν αυτή η άδεια έκταση ήταν πράγματι σπαρμένη με αμυγδαλιές, οι οποίες με την πρόωρη ανθοφορία τους έφερναν κάτι χαρμόσυνο στον κάποτε σκληρό και λασπερό καλαμαριώτικο χειμώνα. Η έκταση, που παραμένει άδεια (με εξαίρεση λίγα κτίσματα, ανάμεσα σ’ αυτά και την πολυκατοικία –με έντονες τις επιρροές από τον Κυριάκο Κρόκο– στην οποία στεγάζεται η «Citymag»), αποτελεί μια θέα σε μια μνήμη ακαθόριστη, μια παρένθεση στην ιστορία τής συνοικίας, μια ανάπαυλα του αστικού τοπίου.

Στις Αμυγδαλιές η πόλη δεν είναι κάτι απτό. Περισσότερο την ακούς και την αισθάνεσαι, ενώ βρίσκεσαι σ’ αυτόν τον περίεργο τόπο, με τα γυμνά τον χειμώνα δέντρα, με τα άγρια λουλούδια (τα οποία εκείνοι που ξέρουν μπορούν να ονοματίσουν), με λοφάκια, μονοπάτια και δύο μονές κατοικίες, που δεν κατοικούνται (και οι οποίες κάποτε πρέπει να είχαν θεσπέσιους κήπους).

Τόποι σαν τις Αμυγδαλιές μοιάζουν να ξέφυγαν από την ανάπτυξη της πόλης, χαράσσοντας μια δική τους, ανεξάρτητη ζωή, υπενθυμίζοντας διαρκώς ότι οι άδειοι τόποι που έμειναν απλώς άδειοι κάποτε δεν τρόμαζαν τόσο πολύ. Για εμένα αποτελούν και ένα όριο – όχι μόνον ανάμεσα στις συνοικίες τής Καλαμαριάς, της Νέας Κρήνης και του Αη-Γιάννη: είναι ένα όριο διανοητικό και συναισθηματικό, μια συνθήκη όπου μπορώ να δω τον εαυτό μου παιδί, αλλά και μεγαλύτερο, μια μυστική πραγματικότητα, αλλά και μια σταθερά, για να μη χάνομαι ούτε στη γειτονιά ούτε στον κόσμο.