Το βιβλίο τού καλοκαιριού

Υπήρχε μια εποχή που διάβαζα σαράντα με πενήντα βιβλία τον χρόνο, εκτός από τα χειρόγραφα των Εκδόσεων της «Φερενίκης». Επρόκειτο, κατά κύριο λόγο, διά βιβλία λογοτεχνικά και ιστορικά, αλλά και βιογραφίες μελών βασιλικών οικογενειών, οι οποίες είναι η αδυναμία μου. Με την πάροδο του χρόνου, ο αριθμός των «ερασιτεχνικών» αναγνωσμάτων εμειώθη προς όφελος των επαγγελματικών, ανεξαρτήτως εάν οδεύσουν ποτέ προς το τυπογραφείο ή όχι.

Εφέτος το καλοκαίρι (ή μήπως πρέπει να λέω «πέρσι»;), μία καινούργια φίλη με καταγωγή από τη Θεσσαλονίκη, η Ελένη Δαλακούρα, είχε την καλοσύνη να μου εγχειρίσει ένα βιβλίο διά την κοινή γενέθλια πόλη. Τίτλος του, «Λεωφορείο». Συγγραφεύς, ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης (Εκδόσεις «Πατάκη»).

Με τον Γιώργο είχαμε διασταυρωθεί εις τους διαδρόμους τής «Μακεδονίας», όταν συνεργαζόμασταν και οι δύο στο ιστορικό συγκρότημα που ίδρυσε ο Ιωάννης Βελλίδης και εκείνη την εποχή είχε περιέλθει στην ιδιοκτησία τού Τζων Ρήγα. Δεν είχαμε ανταλλάξει πολλά λόγια ούτε είχαμε προχωρήσει στις συνήθεις φιλολογικές αβρότητες που συνηθίζουν οι διάκονοι της γραφίδος.

Δεν γνωρίζω διά τη δική του προσέγγιση, αλλά η δική μου ήταν να προμηθευθώ ορισμένα από τα βιβλία του που έλειπαν από τη βιβλιοθήκη μου, όπως το «Πολύ βούτυρο στο τομάρι τού σκύλου» ή το «Γερνάω επιτυχώς».

Γράφει ό,τι θυμάται ο Σκαμπαρδώνης στο λεωφορείο 10 (της γραμμής Χαριλάου-Σιδηροδρομικός Σταθμός) και το κείμενό του είναι ένα ρυάκι που ρέει στις μνήμες τής αγαπημένης Θεσσαλονίκης.