Το βαρύ όχημα για την περισυλλογή ογκωδών αντικειμένων σταματά. Από μέσα ξεπροβάλλει μια γυναικεία φιγούρα έτοιμη να αναμετρηθεί με μια στοίβα από έπιπλα, πάνω στα οποία ο φθοροποιός χρόνος έχει αφήσει τα σημάδια του, καθιστώντας τα άχρηστα, πλέον, για τον ιδιοκτήτη τους. Με επιδέξιες κινήσεις, η Τζένη Σεργκάνη, υπάλληλος της υπηρεσίας καθαριότητας στον δήμο Καλαμαριάς, αρχίζει να περισυλλέγει τα βαριά αντικείμενα μαζί με τους συναδέλφους της. Σε λίγη ώρα παίρνουν όλοι μαζί τον δρόμο της επιστροφής στη βάση τους.
Το βάρος των επίπλων, όμως, δεν μπορεί να συγκριθεί με το βάρος της απαιτητικής καθημερινότητας μιας 47χρονης χωρισμένης μητέρας τεσσάρων παιδιών – το ένα με σύνδρομο Down. Η ίδια, ωστόσο, όχι μόνο δεν το βάζει κάτω, αλλά επιδιώκει συνεχώς να εξελίσσεται, θέλοντας να δώσει το παράδειγμα στα παιδιά της: να μην τα παρατάνε, ό,τι κι αν χρειαστεί να αντιμετωπίσουν στο διάβα της ζωής τους.
Με πολλά χιλιόμετρα στις πισίνες του Ποσειδωνίου ως έφηβη κολυμβήτρια, η Τζένη μπορεί να μην κυνηγάει πλέον τα χρονόμετρα και τα μετάλλια, η καθημερινότητά της ωστόσο είναι ένας μικρός μαραθώνιος. Πώς αλλιώς θα μπορούσε, άλλωστε, να χωρέσει σε ένα εικοσιτετράωρο τη δουλειά της, τις ανάγκες των παιδιών (ο μεγαλύτερος γιος της ζει στον Βόλο, ενταγμένος στην Κ19 του Volos FC), αλλά και τις δικές της μαθησιακές υποχρεώσεις, αφού κάθε βράδυ κάθεται στα θρανία του 1ου εσπερινού ΕΠΑΛ Καλαμαριάς, παρακολουθώντας τα μαθήματα στην κατεύθυνση της Μηχανολογίας Οχημάτων.
«Η μέρα μου ξεκινά γύρω στις 5 το πρωί.
Βάζω πλυντήρια, ετοιμάζω το πρωινό του μικρού μου γιου, του Ορέστη, και γύρω στις 06:20τον σηκώνω για να τον ετοιμάσω για το σχολείο. Πιάνω δουλειά στις 07:00. Στις 12:30 σχολάω, παίρνω τον Ορέστη κι από εκεί ξεκινά ένας άλλος αγώνας δρόμου, που περιλαμβάνει δύο φορές την εβδομάδα τη λογοθεραπεία-εργοθεραπεία του μικρού μου γιου, τα φροντιστήριακαι τις αθλητικές δραστηριότητες των δύο κοριτσιών μου και ό,τι άλλο μπορεί να συνεπάγεται η καθημερινότητα μιας πολυμελούς οικογένειας» αφηγείται στο Citymag η Τζένη, καθώς ρίχνει κοφτές ματιές στο κινητό της. «Πρέπει να έχω τον νου μου, για να πάω να πάρω τον γιο μου από το σχολείο» λέει σχεδόν απολογητικά.
Η μέρα της, όμως, δεν τελειώνει το απόγευμα, όταν οι περισσότερες καθημερινές υποχρεώσεις των παιδιών έχουν μπει σε σειρά, όπως λέει. Είναι τότε που ξεκινά ο δικός της αγώνας δρόμου: «Γύρω στις 17:30 φεύγω για το σχολείο. Πολλές φορές παίρνω και τον Ορέστη μαζί μου, για να τον διαβάσω στα διαλείμματα» αναφέρει, εξηγώντας πως «για να τα προλάβεις όλα, δεν πρέπει να ξεφεύγεις καθόλου από το πρόγραμμα». Παραδέχεται, δε, πως και η ίδια, αν δεν είχε κάνει στα νιάτα της πρωταθλητισμό, δεν θα ήταν τόσο πειθαρχημένη.
Οταν η Τζένη γέννησε τον Ορέστη,
την άνοιξη του 2013, δεν είχε ιδέα ότι έφερε στον κόσμο ένα παιδί με αναπηρία: «Όταν κατάλαβα ότι έχω ένα παιδί με σύνδρομο Down, παρότι όλοι μου έλεγαν να μην το βγάλω προς τα έξω ούτε να το πω στα υπόλοιπα παιδιά μου, εγώ έκανα ακριβώς το αντίθετο. Ήθελα ο Ορέστης να αποτελεί ισότιμο μέλος της οικογένειας. Πήρα κασέτες από το βίντεο κλαμπ για να δω τι κάνουν αυτά τα παιδιά, πώς είναι να μεγαλώνεις ένα παιδί με αυτήν την ιδιαιτερότητα. Επικοινώνησα με τη ‘Στοργή’, στην Αθήνα, απευθύνθηκα και στον εδώ σύλλογο. Δεν το έβαλα κάτω. Από την πρώτη μέρα που τον πήρα στο σπίτι τον ενέταξα στην καθημερινότητά μου. Δεν τον έκρυψα» λέει – και από τις κινήσεις των χεριών και τον τόνο της φωνής της καταλαβαίνεις την αγωνία της να έχει ο μικρός Ορέστης μια φυσιολογική ζωή.
«Είπα από την πρώτη στιγμή στα παιδιά ότι ο αδελφός τους έχει σύνδρομο Down. Τα έπαιρνα μαζί μου στις θεραπείες, για να μπορέσουν να κατανοήσουν την κατάσταση, αλλά και για να συναναστραφούν και τα ίδια με άλλα παιδιά με αναπηρία. Να είναι ένα μάθημα ζωής και για τα ίδια. Δεν στέρησα από τον Ορέστη τίποτα σε ό,τι αφορά το παιχνίδι, τις εξόδους του, τις συναναστροφές με άλλα παιδιά. Μελέτησα πολύ τι πρέπει να κάνω με την πάροδο του χρόνου, σε κάθε ηλικιακό στάδιο, και προσπαθούσα να ανταποκριθώ στις εκάστοτε απαιτήσεις» τονίζει και ξεδιπλώνει το όνειρό της για τον μικρό της γιο: «Για τον Ορέστη θέλω να πάει καλά σε κάποιο άθλημα που θα αγαπήσει ο ίδιος. Τώρα πάει στην άρση βαρών και φαίνεται να του αρέσει. Αυτό όμως που βασικά θέλω είναι να μπορεί να είναι ενταγμένος μέσα στο σύνολο. Να έχει έναν βαθμό αυτονομίας που θα του δώσει το δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή και ευτυχισμένη ζωή».
Ο μικρός Ορέστης, ο μεγάλος γιος της, ο 18χρονος Έκτορας (που κυνηγάει το όνειρό του για μια επαγγελματική καριέρα στο ποδόσφαιρο με πάθος και απαράμιλλο ζήλο), η 17χρονη Μαρία-Άννα (που μελετά επιμελώς, για να πετύχει τον στόχο της για μία θέση στο πανεπιστήμιο, φροντίζοντας ταυτόχρονα να γυμνάζεται), η μικρότερή της Ελισάβετ (που προπονείται σκληρά στην άρση βαρών και το βόλεϊ, θέλοντας να γεμίσει μετάλλια τον τοίχο του δωματίου της, όπως η μαμά της στην κολύμβηση): «Αυτά τα τέσσερα παιδιά είναι ο κόσμος μου όλος» λέει η Τζένη Σεργκάνη.
«Θέλω να βλέπω τα παιδιά μου χαμογελαστά,
να κάνουν ό,τι θέλουν στη ζωή τους και αυτό να τους φέρνει χαρά και να είναι βέβαια ότι εγώ θα είμαι πάντοτε στο πλευρό τους, για να τους απλώσω το χέρι σε κάθε δυσκολία. Και θέλω να με βλέπουν κι εμένα να εξελίσσομαι πλάι τους» υπογραμμίζει.
«Γι’ αυτό πάω σχολείο: επειδή θέλω να έχω εξέλιξη, δεν θέλω να είμαι στάσιμη. Μπορεί να έχω και περισσότερες επιλογές αργότερα. Όπως και στον αθλητισμό, έτσι και σε κάθε τομέα της ζωής μου θέλω να κάνω μια κάποια πρόοδο. Είναι κι ένα μάθημα για τα παιδιά μου: να επιδιώκουν να εξελίσσονται και ποτέ να μη θεωρούν ότι είναι αργά» εξηγεί και μας αποχαιρετά με θέρμη, προτού αρχίσει να βαδίζει βιαστικά προς το αυτοκίνητό της.
«Με περιμένει ο δικός μου ήρωας, ο Ορέστης» λέει με χαμόγελο, σαν μια απάντηση στον χαρακτηρισμό «ηρωίδα της καθημερινότητας» που της είχαμε αποδώσει στην κουβέντα μας λίγο νωρίτερα, καθώς ξεδίπλωνε τη βαριά καθημερινότητά της.
