Vice versa
Γράφει ο Πρόδρομος Νικηφορίδης.
ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ: ΔΥΟ ΕΜΒΛΗΜΑΤΙΚΑ ΚΤΙΡΙΑ ΠΟΥ ΣΤΡΕΦΟΥΝ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΤΟΥΣ ΣΕ Ο,ΤΙ ΠΙΟ ΓΕΝΝΑΙΟΔΩΡΟ ΕΧΕΙ ΑΥΤΗ Η ΠΟΛΗ. ΕΥΤΥΧΩΣ ΠΟΥ ΗΡΘΕ Η ΑΝΑΠΛΑΣΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΠΑΡΑΛΙΑΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΒΕΛΤΙΩΣΕΙ ΤΗ ΣΧΕΣΗ ΠΟΛΗΣ-ΘΑΛΑΣΣΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΟΔΩΣΕΙ ΤΗ «ΛΕΩΦΟΡΟ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ», ΟΠΩΣ ΑΠΟΚΑΛΕΣΕ ΣΕ ΠΡΟΣΦΑΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΜΙΑ ΦΙΛΗ ΤΗ ΝΕΑ ΠΑΡΑΛΙΑ.
Με αφορμή την τελευταία συζήτηση στο δημοτικό συμβούλιο, θυμήθηκα ότι πριν από 25 χρόνια, όταν πλέον ήταν σίγουρο ότι θα κατασκευαζόταν το Μέγαρο Μουσικής, υποσχόμουν στον εαυτό μου ότι θα απέφευγα πλέον την περιοχή. Κάτι αντίστοιχο έγινε με το Βασιλικό Θέατρο. Δύο εμβληματικά κτίρια που στρέφουν την πλάτη τους σε ό,τι πιο γενναιόδωρο έχει αυτή η πόλη. Ευτυχώς που ήρθε η ανάπλαση της Νέας Παραλίας, για να βελτιώσει τη σχέση πόλης-θάλασσας και να αποδώσει τη «Λεωφόρο τής Χαράς», όπως αποκάλεσε σε πρόσφατο σχόλιο μια φίλη τη Νέα Παραλία. Η λογική ήταν «έργο να γίνει κι ό,τι γίνει, λεφτά να πέσουν και κέρδη να φέρουν».
Ακολούθησε η ανεκδιήγητη υποθαλάσσια, που σχεδιάστηκε με περισσές ασάφειες, αυτές που τριπλασιάζουν το κόστος. Αυτό ισχύει γενικά, στην πλειονότητα των δημοσίων έργων. Ευτυχώς, το έργο δεν έγινε – δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν πληρώσαμε ακριβά την ακύρωσή του και τις δημιουργικές ασάφειες. Είχαν συναινέσει σχεδόν όλοι σε ένα στήσιμο χωρίς απώλειες για τους εργολάβους.
Ξεκινά με φανφάρες και υποσχέσεις η κατασκευή τού πιο σύγχρονου μετρό. Πρόχειρη μελέτη, ιδανική για αλλαγές και τροποποιήσεις, λεφτά να ξοδεύονται και κέρδη να φέρνουν στους κατασκευαστές. Προβλήματα χωρίς τέλος και η διχόνοια παντού. Σε μια περιοχή όπου όλοι γνωρίζουμε την παρουσία σημαντικών αρχαιοτήτων σχεδιάζουν σταθμούς σε πολύ κοντινές αποστάσεις, μη λειτουργικές για την ταχύτητα του μετρό, και πολλαπλασιάζουν τα προβλήματα και το κόστος. Αν υπήρχε μόνον ένας σταθμός στο κέντρο, το μετρό θα μπορούσε να είχε πάει στο αεροδρόμιο. Το κόστος τής Βενιζέλου πρέπει να είναι μοναδικό στα χρονικά κατασκευής υπόγειου σιδηρόδρομου.
Εν τω μεταξύ, μια ανοιχτή πληγή στο σώμα τής πόλης, η τέως πλατεία Διοικητηρίου, περιμένει να μάθει τι της ετοιμάζουν. Ένας αρχαιολογικός χώρος μόνος κι έρημος (δηλαδή, μη επισκέψιμος) ξαφνικά πρόκειται να σκεπαστεί από έναν χώρο στάθμευσης, το δώμα τού οποίου θα διαμορφωθεί ως πλατεία. Μια ανάπλαση-«σάντουιτς» (αρχαιολογικός χώρος/χώρος στάθμευσης/πλατεία). Παγκόσμια πατέντα τού υπουργείου Πολιτισμού, που έχει τις ευλογίες τού δήμου Θεσσαλονίκης. Κάποιοι έδωσαν μάχη και βρέθηκαν εκτός διαγωνισμού. Είναι το τίμημα της ειλικρίνειας.
Προχθές, στο δημοτικό συμβούλιο, όλοι επίσης συναινούσαν στην τροποποίηση της μελέτης που καταργεί τον χώρο στάθμευσης. Μεγάλη η χαρά μας. Ξαφνικά, όλοι αυτοί οι «υπεύθυνοι ανεύθυνοι» κατάλαβαν τι πήγαινε να γίνει και ευτυχώς δεν έγινε. Το σημερινό πρόβλημα, βέβαια, έγκειται στο γεγονός ότι επιθυμία τού δήμου είναι ένας αυτοκινητόδρομος, η «Εγνατία Οδός ΑΕ», να σχεδιάσει τη νέα πλατεία Διοικητηρίου, χρησιμοποιώντας τη βραβευμένη συμμετοχή. Ζούμε στη Θεσσαλονίκη. Η συνέχεια σε 15 ημέρες…
