Θεσσαλονικίτιδα
Γράφει η Ναυσικά Γκράτζιου
ΕΡΜΟΥ ΜΕ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ ΝΙΩΘΟΥΜΕ ΟΤΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ ΜΑΣ ΕΧΟΥΝ ΚΟΛΛΗΣΕΙ ΔΙΑΦΟΡΑ ΑΤΟΜΑ, ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΟΙΤΑΝΕ ΠΕΡΙΕΡΓΑ ΚΑΙ ΕΠΙΜΟΝΑ. «ΤΙ ΕΙΣΤΕ ΕΣΕΙΣ, ΡΕ;» ΜΑΣ ΡΩΤΑΕΙ ΓΕΝΙΚΑ ΕΝΑΣ ΑΠ’ ΑΥΤΟΥΣ. «ΑΔΕΡΦΕΣ ΕΙΣΤΕ;» ΞΑΝΑΡΩΤΑΕΙ, ΕΝΩ ΣΥΓΧΡΟΝΩΣ ΠΙΑΝΕΙ ΤΟ ΜΑΝΙΚΙ ΤΟΥ ΡΟΖ ΜΠΟΥΦΑΝ ΚΑΙ ΤΟ ΤΡΑΒΑΕΙ ΒΙΑΙΑ. ΚΑΙ ΤΟ ΞΗΛΩΝΕΙ. «ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΚΕΙ;» ΕΞΑΝΙΣΤΑΤΑΙ Ο ΙΔΙΟΚΤΗΤΗΣ ΤΟΥ ΜΠΟΥΦΑΝ…
Σαββατόβραδο
στην Αριστοτέλους, μια παρέα κατεβαίνουμε θορυβωδώς με τα πόδια από το Διοικητήριο, μιλώντας και γελώντας, με τελικό προορισμό γνωστό ζαχαροπλαστείο της πλατείας Αριστοτέλους, για ζεστές σοκολάτες και άλλα τερψιγάστρια δαιμόνια. Η παρέα μας ήταν ιδιαίτερα πολύχρωμη, από κάθε άποψη. Ένας από εμάς φοράει ένα υπέροχο, ροζ μπόμπερ τζάκετ, που τραβάει ιδιαίτερα την προσοχή.
Ερμού με Αριστοτέλους νιώθουμε ότι πάρα πολύ κοντά μας μάς έχουν κολλήσει διάφορα άτομα, που μας κοιτάνε περίεργα και επίμονα. «Τι είστε εσείς, ρε;» μας ρωτάει γενικά ένας απ’ αυτούς. «Αδερφές είστε;» ξαναρωτάει, ενώ συγχρόνως πιάνει το μανίκι τού ροζ μπουφάν και το τραβάει βίαια. Και το ξηλώνει.
«Τι κάνεις εκεί;» εξανίσταται ο ιδιοκτήτης τού μπουφάν, σοκαρισμένος.
Αντί για απάντηση,
ο παλικαράς τού ρίχνει μία καρπαζιά. Βλέποντας το κακό να έρχεται σούμπιτο, φωνάζω σε όλους: «Τρέξτε!». Και αυτό κάναμε. Μας κυνήγησαν για λίγο και μετά –ευτυχώς– μας έχασαν μέσα στον κόσμο της σαββατοβραδινής Αριστοτέλους. Να σημειώσω εδώ ότι το περιστατικό συνέβη ακριβώς απέναντι από το αστυνομικό τμήμα του Λευκού Πύργου. Μου κάνει εντύπωση που κανένας αστυνομικός δεν πρόσεξε 10 άτομα να τρέχουν φωνάζοντας και άλλα 15-20 από πίσω τους να τα κυνηγάνε. Εκτός κι αν το πρόσεξαν και δεν εντυπωσιάστηκαν, επειδή βλέπουν συχνά τέτοιες άγριες σκηνές και δεν παρεμβαίνουν παρά μόνον αν χυθεί αίμα.
Αυτό συνέβη λίγα χρόνια πριν και από τότε τα Σαββατόβραδα αποφεύγουμε συστηματικά την Αριστοτέλους, αφού συγκεντρώνει ένα περίεργο κοκτέιλ κόσμου, που αποτελείται κυρίως από πολύ νέους (σχεδόν ανήλικους), μαυροντυμένους ανθρώπους, που κατεβαίνουν με λεωφορεία από τις μακρινές γειτονιές τους στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, με ελάχιστα ώς και καθόλου λεφτά στην τσέπη και μοναδικό τους σκοπό να κάνουν φασαρία, χτυπώντας εύκολους στόχους. Ίσως να θεωρούν ότι τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα είναι ένας τέτοιος, εύκολος στόχος.
Σίγουρα δεν είναι, αλλά, όταν εκατό και βάλε άτομα τα βάζουν με δύο, τους τραμπουκίζουν, τους απειλούν, τους επιτίθενται και τους πετάνε μπουκάλια, όπως συνέβη πριν από μερικές ημέρες στην Αριστοτέλους, τότε τα πράγματα γίνονται επικίνδυνα και αβίωτα.
Ο δήμαρχος,
Στέλιος Αγγελούδης, ανακοίνωσε τη σύσταση του Παρατηρητηρίου Νεανικής και Οπαδικής Βίας. Με το καλό να γίνει – και γρήγορα. Να φύγει από τη Θεσσαλονίκη μας αυτή η βαριά σκιά. ΚΑΙ αυτή η βαριά σκιά. Να φύγει μαζί με τους παλιο-πολιτικάντηδες και τους παλιο-opinion makers και όλους τους άλλους λόγους που μας αφήνουν ανάπηρους και φοβισμένους. Έξω ο φόβος, μέσα η χαρά.
