Editorial
Γράφει ο Άγγελος Ν. Βάσσος
angelos@citymagthess.gr
Μετά
από τέσσερα χρόνια, η Θεσσαλονίκη βρίσκεται στο μεταίχμιο μιας σημαντικής αλλαγής. Στον απόηχο των πρόσφατων αυτοδιοικητικών εκλογών του Οκτωβρίου 2023, ένα μοντέλο (και, κυρίως, μια πρακτική και ένα αποτέλεσμα) διοίκησης αποδοκιμάστηκε χωρίς αμφισημίες και χωρίς αστερίσκους, στο πλαίσιο ενός καθαρού, ηχηρού αποτελέσματος που δεν επιδέχεται αμφισβητήσεις. Και, με την ίδια ψήφο, μία άλλη πρόταση έλαβε το «πράσινο φως» για να διαχειριστεί τα πράγματα της πόλης για τα επόμενα πέντε χρόνια. Προφανώς, χωρίς βεβαιότητες. Μόνο με την ελπίδα που γεννά εξ ορισμού το νέο (και με μία-δύο ασφαλιστικές δικλείδες, σε ό,τι με αφορά, κρίνοντας από ορισμένα πρόσωπα που έχω την τύχη να γνωρίζω προσωπικά).
Δεν ξέρω
πώς το βλέπετε εσείς, δεν γνωρίζω πώς το αισθάνονται τα μέλη της νέας διοίκησης που αναλαμβάνει αυτές τις ημέρες τα ηνία της πόλης, η περίσταση ωστόσο (πέρα, ίσως, από τη χαρά της δικαίωσης για μια πρόταση που έλαβε ευρύτατη αποδοχή) δεν χωρεί πανηγυρισμούς. Στη διάρκεια των τελευταίων χρόνων η Θεσσαλονίκη έκανε πολλά βήματα πίσω σε μια σειρά από ζητήματα καθημερινότητας που θα έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητες συνθήκες. Τα πεζοδρόμια της πόλης είναι κατά κανόνα ρυπαρά. Οι κάδοι απορριμμάτων (μικροί και μεγαλύτεροι) είναι κατά κανόνα ξέχειλοι και, όταν είναι άδειοι, σπάνια είναι πλυμένοι. Η συντήρηση του αστικού εξοπλισμού και των υποδομών της πόλης είναι ένα πεδίο όπου πρέπει να γίνει πολλή δουλειά (σίγουρα η εμβληματική Νέα Παραλία είναι ένα από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα παραμέλησης, το πρόβλημα ωστόσο δεν σταματά εκεί – δυστυχώς, φτάνει σε κάθε γειτονιά και σε κάθε δρόμο, μικρό ή μεγαλύτερο). Η κατάσταση με την παράνομη στάθμευση και την άναρχη κυκλοφορία (ένα θέμα στο οποίο αρμόδιος, ασφαλώς, δεν είναι αποκλειστικά ο δήμος) έχει χτυπήσει κόκκινο – θα έχει ενδιαφέρον να δούμε πόσο θα ωφελήσει άμεσα η απομάκρυνση και του τελευταίου εργοταξίου του μετρό από την οδό Βενιζέλου και, ελπίζω, σε 8-9 μήνες από σήμερα η έναρξη της εμπορικής λειτουργίας του πρώτου μέσου σταθερής τροχιάς στην πόλη, δεκαετίες μετά το ξήλωμα του τραμ από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, το 1957. Όσο για το πράσινο, ειλικρινά ντρέπομαι όταν διαβάζω ότι στη Θεσσαλονίκη αντιστοιχούν, ακόμη, λιγότερα από 2 τετρ.μ. πρασίνου ανά κάτοικο, όταν ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας επιβάλλει, για τη βιωσιμότητα των πόλεων, μια αναλογία τουλάχιστον 8-10 τετρ.μ. πρασίνου ανά κάτοικο.
Η νέα δημοτική αρχή
της πόλης έχει μπροστά της πολλή δουλειά και μηδενικό περιθώριο ανοχής. Όσο κι αν αντιλαμβανόμαστε όλοι ότι θαυματοποιοί δεν υπάρχουν και ότι μια πορεία επιδείνωσης που ακολουθείται σχεδόν συστηματικά επί πολλά χρόνια δεν αντιστρέφεται εν μια νυκτί, η δυσμενής πραγματικότητα που βιώνουμε όλοι όσοι ζούμε και δραστηριοποιούμαστε στην πόλη (αλλά και οι εκατοντάδες χιλιάδες επισκέπτες της) απαιτεί κάποιες πρώτες λύσεις, αν όχι άμεσα, τάχιστα.
Ασφαλώς,
δεν παραγνωρίζω το οραματικό κομμάτι – είναι πάντοτε ενδιαφέρον και συναρπαστικό να βλέπεις πώς θα μπορούσε να αλλάξει το καθημερινό αστικό περιβάλλον επί τα βελτίω (προσωπικά, ανυπομονώ να δω να εφαρμόζονται προτάσεις όπως η λωρίδα ποδηλατόδρομου πλαισιωμένου από διπλή δεντροστοιχία στο μέσον της Εγνατίας, ενός κεντρικού άξονα παραμελημένου από κάθε άποψη εδώ και δεκαετίες, ή η ανάπλαση του Βαρδαρίου, του «σημείου μηδέν» της Θεσσαλονίκης, το ενδιαφέρον για το οποίο στη διάρκεια των τελευταίων πολλών χρόνων έχει αγγίξει επίσης το μηδέν).
Είναι όμως
στα καθημερινά όπου θα κληθεί να δώσει δείγμα γραφής η νέα δημοτική αρχή. Όχι αύριο. Τώρα.
