Υπάρχει λόγος
Γράφει ο Τάσος Ρέτζιος
ΤΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΤΗΣ ΕΠΟΜΕΝΗΣ ΜΕΡΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΝ Η ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ ΤΗΣ ΟΥΤΕ ΟΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΕΣ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ ΠΟΥ ΘΑ ΤΗ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΟΥΝ ΣΕ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΠΟΛΗ. ΤΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΚΑΙ ΣΤΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ – ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ ΤΗΣ.
Πολλές φορές κοιτάζω την πόλη και προσπαθώ να τη δω με άλλο βλέμμα. Την κοιτάζω με ολοκληρωμένα τα έργα υποδομής της, με συγκοινωνίες, με προσβασιμότητα – ακόμη και με πράσινους χώρους τη βλέπω. Με άλλα λόγια: τη βλέπω αντίθετα από το βλέμμα τής απελπισίας που έχουμε οι περισσότεροι, όταν γυρίζουμε στην πόλη μας μετά από ένα ταξίδι σε κάποιον δυτικοευρωπαϊκό προορισμό.
Είναι ευλογημένη πόλη η Θεσσαλονίκη, ακόμη κι όταν ακκίζεται με το περίκλειστο του χαρακτήρα και της νοοτροπίας της. Είναι μια πόλη που μπορεί να βρει τις ανάσες της ακόμη κι αν κοιτάζοντάς την γεμίζει το μάτι σου μπετόν. Και είναι μια πόλη που σχεδόν ουρλιάζει ότι έχει ανάγκη, ως οξυγόνο της, από σύγχρονες και λειτουργικές εγκαταστάσεις. Αλλά είμαστε σίγουροι ότι, ακόμη κι αν την αποκτήσουμε, θα μπορούμε να τη δούμε αυτήν την πόλη; Θα μπορούμε να σταθούμε ισάξιοί της; Θα της αξίζουμε; Ναι, από τη μια υπάρχει εκείνη η θεωρία που λέει ότι το περιβάλλον διαμορφώνει συμπεριφορές, αλλά από την άλλη δεν είμαστε ακριβώς και πρότυπα κοινωνιολογικής στάθμισης… Κοιτάξτε την κατάσταση στην οποία αφήνουμε, μετά το πέρασμά μας, τα λιγοστά μας πάρκα, τις εγκαταστάσεις, τις δομές, τους δρόμους και τα πεζοδρόμιά μας. Ρίξτε μια ματιά στα (ο Θεός να τα κάνει) γκραφίτι τής πόλης: μνημεία, τοίχοι, οποιαδήποτε επιφάνεια μουντζουρωμένη, σεβασμός σε τίποτα και σε κανέναν. Εξάλλου, το ίδιο το μετρό, με τα πρώτα βαγόνια που είχαν έρθει και είχαν μουντζουρωθεί… καταλλήλως, είδε μια εικόνα από το μέλλον!
Το στοίχημα, λοιπόν, της Θεσσαλονίκης τής επόμενης μέρας δεν είναι μόνον η κατεύθυνσή της ούτε οι απαραίτητες επενδύσεις που θα τη μεταμορφώσουν σε σύγχρονη πόλη. Το στοίχημα βρίσκεται και στη διαχείριση της πόλης – και αυτή γίνεται από τους κατοίκους της. Αν δεν μπορούμε να μεταμορφώσουμε ένα μικρό παρκάκι σε όαση ομορφιάς και καθαριότητας, αν δεν μπορούμε να εξασφαλίσουμε ότι ένας πεζόδρομος είναι μόνο για πεζούς, αν δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε τη συλλογική ευθύνη από την προσωπική απαίτηση, τότε καμιά υποδομή, όσο μεγάλη και καίρια κι αν είναι, δεν πρόκειται να αλλάξει αυτήν την πόλη…