Στιγμιότυπα
Γράφει ο Μπερνάρ Κουόμο.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΙ ΑΥΤΟΙ, ΟΠΩΣ Η ΤΑΤΙΑΝΑ, ΠΟΥ ΔΗΛΩΝΕΙ ΕΘΕΛΟΝΤΡΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΑ ΨΩΝΙΑ ΤΩΝ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΩΝ ΤΗΣ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΑΣ ΤΗΣ ΠΟΥ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΒΓΟΥΝ ΕΞΩ, ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΣΕ ΠΙΝΑΚΑ ΚΟΝΤΑ ΣΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΟΚΙΒΩΤΙΑ. ΚΑΠΟΙΟΣ ΚΡΥΦΑ ΤΑ ΣΚΙΖΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΠΕΤΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΑ – Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΚΤΗΝΩΔΗΣ.
Σε μιαν εποχή που στον δρόμο τα μάτια ελάχιστα συναντιούνται, αναζητούν απαντήσεις και δεν εμπιστεύονται, σε μιαν εποχή που κάθε βράδυ στις οκτώ σε πολλές χώρες τού κόσμου οι άνθρωποι στέκονται στα παράθυρά τους, για να χειροκροτήσουν το προσωπικό των νοσοκομείων και τους γιατρούς, σε μιαν εποχή που στην Ιταλία –με αστική συνείδηση ή ως κίνημα αλληλεγγύης– οι κάτοικοι των πόλεων εκφράζουν το «Μένουμε Σπίτι» τραγουδώντας ή παίζοντας μουσική από τα μπαλκόνια τους, σε μιαν εποχή που οι πάπιες κυκλοφορούν ελεύθερα στους άδειους δρόμους τού Παρισιού, άλλοι (και μερικοί απ’ αυτούς μπορεί να είναι οι ίδιοι) θα επιλέξουν να αφήσουν τα ανώνυμα μηνύματά τους στις εισόδους των πολυκατοικιών, ζητώντας με έναν σχεδόν διακριτικό τρόπο από τους συγκατοίκους που εργάζονται στα νοσοκομεία «να μη χρησιμοποιούν, πλέον, τους κοινόχρηστους χώρους», ακόμη και «προσωρινά, να μετακομίσουν, για το καλό όλων».
Σκέφτομαι λοιπόν την πρόταση που είχα διαβάσει στο βιβλίο τού Νίκου Καζαντζάκη «Ο κήπος των βράχων»: «Αλίμονο σε κείνον που βλέπει μονάχα τη μάσκα, αλίμονο σε κείνον που βλέπει μονάχα τι κρύβεται πίσω από τη μάσκα. Το τέλειο βλέμμα είναι να βλέπεις ταυτόχρονα, μοναστραπίς, τη γλυκότατη μάσκα και πίσω της το αποτρόπαιο πρόσωπο».
Υπάρχουν κι αυτοί, όπως η Τατιάνα, που δηλώνει εθελόντρια για να κάνει τα ψώνια των ηλικιωμένων τής πολυκατοικίας της που φοβούνται να βγουν έξω, αφήνοντας μηνύματα σε πίνακα κοντά στα γραμματοκιβώτια. Κάποιος κρυφά τα σκίζει και τα πετά συστηματικά – η ζωή είναι κτηνώδης. Η Λοράνς μένει σπίτι και εργάζεται με τηλεργασία: βοηθά κάθε βράδυ την κόρη τής θυρωρού – είναι 6 ετών και έχει τεράστιες δυσκολίες να μάθει να διαβάζει, ενώ το σχολικό έτος πλησιάζει στο τέλος του. Η ζωή είναι ωραία. Ο Σωτήρης Τσιόδρας, που όλοι καθημερινά περιμένουμε, μας δίνει με τον πιο ανθρώπινο τρόπο ενθαρρυντικά αποτελέσματα για τις επιπτώσεις τού κορωνοϊού στην Ελλάδα και επιμένει για τα συνεχή μέτρα πρόληψης.
Παρ’ όλα αυτά, οι δεσμοί δεν έχουν σπάσει, τα λόγια παίρνουν άλλο νόημα. Ανακαλύπτουμε τις ομαδικές συνομιλίες στο διαδίκτυο, ήδη αναρωτιόμαστε για το μετά, ελπίζοντας βαθιά ότι θα είναι μια καινούργια εποχή, μια εποχή πιο δίκαιη, με περισσότερο σεβασμό για τον άνθρωπο, τους πιο ευάλωτους, τη φύση και το περιβάλλον.
Μου λείπουν τα φιλιά σας…
