Ιστορίες μικρών κόσμων
Γράφει η ΕΥΗ ΚΑΡΚΙΤΗ
Ο ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΣ ΣΤΕΡΗΣΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΤΙΣ ΠΑΡΕΕΣ, ΤΟΥΣ ΜΑΝΤΡΩΣΕ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΤΙΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΤΟΥΣ (Ο,ΤΙ ΚΙ ΑΝ ΑΥΤΟ ΣΗΜΑΙΝΕΙ), ΕΧΑΣΑΝ ΤΟ ΣΤΡΙΜΩΞΙΔΙ ΣΤΑ ΜΠΑΡ, ΤΙΣ ΧΑΛΑΡΕΣ ΩΡΕΣ, ΤΟ ΝΑ ΣΥΖΗΤΟΥΝ ΜΕ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ (ΟΧΙ ΠΑΝΤΟΤΕ ΣΕ ΒΑΘΟΣ). ΕΧΑΣΑΝ ΤΟ ΠΕΙΡΑΓΜΑ, ΤΟ ΓΕΛΙΟ, ΤΗΝ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ. ΠΑΡΑ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΚΑΤΗΓΟΡΗΘΗΚΑΝ ΓΙΑ ΑΝΕΥΘΥΝΗ ΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΥΜΑ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ, ΑΣ ΠΑΡΑΔΕΧΤΟΥΜΕ ΟΤΙ ΟΙ ΣΗΜΕΡΙΝΟΙ ΕΙΚΟΣΑΡΗΔΕΣ ΒΡΕΘΗΚΑΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΟΙ ΜΕ ΤΟΝ ΚΕΝΟ ΧΡΟΝΟ, ΜΕΤΡΩΝΤΑΣ ΑΠΟΥΣΙΕΣ ΚΑΙ ΑΚΥΡΩΜΕΝΑ ΣΧΕΔΙΑ.
«Δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι θα έρθει μια ημέρα –και, ακόμη περισσότερο, μια νύχτα– που θα βρίσκομαι στο σπίτι παρακολουθώντας σίριαλ, έστω και μέσω του υπολογιστή μου» μού είπε πρόσφατα πολύ γνωστός μου μετα-millennial, γεννημένος μετά το γύρισμα της χιλιετίας και του αιώνα. Πράγματι, το τελευταίο που θα είχε κάποιος να προσάψει σ’ αυτήν τη γενιά είναι ότι χαράμισε τον χρόνο της βλέποντας αηδίες στην τηλεόραση, παρότι δεν ξεκόλλησε τα μάτια της από τις οθόνες – και μάλλον ούτε και πρόκειται να το κάνει, αναπτύσσοντας όμως σ’ αυτές άλλες δραστηριότητες.
Η πανδημία και ο εγκλεισμός, όμως, έφεραν στη ζωή τους τα σήριαλ, για να σκοτώσουν κάτι από τον χαμένο χρόνο, κάτι να έχουν να χαζέψουν, μια ιστορία να ακολουθήσουν, με κάποιους χαρακτήρες να ταυτιστούν μέχρι να ξαναβρούν τον βηματισμό τους. Και έτσι γνώρισαν τα «Φιλαράκια». Ίσως να μην είναι τυχαίο που στο binge-wathcing για το 2020 (δηλαδή, στη συνήθεια να βλέπει κάποιος και δύο και τρία και ακόμη περισσότερα επεισόδια από μία σειρά) τα «Φιλαράκια» ήρθαν πρώτα, με μεγάλη άνεση. Κάποιοι απόρησαν. «Η όλη ιδέα τους μοιάζει να έρχεται από έναν άλλο κόσμο» ήταν η κριτική που ασκήθηκε. Τελικά όμως ο κόσμος είναι ο ίδιος και την κρίσιμη ώρα του θέλει κάτι γρήγορο, ελαφρύ και απλό, κάτι που να του δίνει αυτό που δεν έχει.
Ο εγκλεισμός στέρησε από τους νέους τις παρέες, τους μάντρωσε στο σπίτι με τις οικογένειές τους (ό,τι κι αν αυτό σημαίνει), έχασαν το στριμωξίδι στα μπαρ, τις χαλαρές ώρες, το να συζητούν με τους φίλους τους για τα πάντα (όχι πάντοτε σε βάθος). Έχασαν το πείραγμα, το γέλιο, την ελαφρότητα. Παρά το γεγονός ότι κατηγορήθηκαν για ανεύθυνη στάση στο δεύτερο κύμα τής πανδημίας, ας παραδεχτούμε ότι οι σημερινοί εικοσάρηδες βρέθηκαν αντιμέτωποι με τον κενό χρόνο, μετρώντας απουσίες και ακυρωμένα σχέδια. Ίσως το κακό να είναι μικρό σε σχέση με τα δεινά που έπληξαν τους μεγαλύτερους, μένει όμως να δούμε το αποτύπωμα όλων αυτών στο μέλλον.
Γι’ αυτό και μπορεί κάποιος να καταλάβει το όψιμο κόλλημα με τον Ρος και τη Ρέιτσελ, τη Φοίβη και τον Τζόι, τη Μόνικα και τον Τσάντλερ, που ζουν στη Νέα Υόρκη και μοιάζουν με οικογένεια χωρίς γονείς, που στριμώχνονται σε καναπέδες για να πουν τα δικά τους, που ζουν τις μικρές και τις μεγάλες περιπέτειές τους, που μαλώνουν και τα βρίσκουν, που αγκαλιάζονται και φιλούνται και που έχουν ό,τι τους λείπει αβάσταχτα αυτήν την εποχή.