Editorial
Γράφει ο Άγγελος Ν. Βάσσος
angelos@citymagthess.gr
Η ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΟΤΙ ΤΟ ΚΕΛΥΦΟΣ ΕΝΟΣ ΣΤΑΘΜΟΥ ΠΟΥ ΦΤΑΝΕΙ ΣΕ ΒΑΘΟΣ 35 ΜΕΤΡΩΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΕΙ (ΕΞΑΙΡΟΥΜΕΝΩΝ ΤΩΝ ΠΕΡΙΜΕΤΡΙΚΩΝ ΤΟΙΧΩΝ ΣΤΗΡΙΞΗΣ, ΠΟΥ ΕΙΧΑΝ ΦΤΙΑΧΤΕΙ ΣΕ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΧΡΟΝΟ) ΣΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΡΕΚΟΡ ΤΩΝ ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΜΗΝΩΝ(!) ΓΕΝΝΑ, ΕΥΛΟΓΑ, ΑΡΚΕΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΥΣ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΕΝΟΣ ΑΣΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΠΟΥ ΤΑΛΑΙΠΩΡΗΘΗΚΕ ΑΦΑΝΤΑΣΤΑ ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ 17 (ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ) ΧΡΟΝΩΝ.
Το cover story τού τεύχους που κρατάτε στα χέρια σας μας έφερε 35 μέτρα κάτω από την επιφάνεια του εδάφους, στον υπό κατασκευή σταθμό τού μετρό στην οδό Βενιζέλου. Το τελευταίο μεγάλο «αγκάθι» προτού αυτό το μεγάλο έργο τής Θεσσαλονίκης μπει σε μιαν ατραπό, όπου η παράδοσή του θα αρχίσει να είναι ορατή.
Ήταν μια επίσκεψη πραγματικά διαφωτιστική. Όχι τόσο επειδή είδαμε από μέσα πώς είναι ένας σταθμός στη φάση τής κατασκευής του – είχαμε αρκετές φορές αυτήν την εμπειρία στα (πολλά) χρόνια που βρίσκονται σε ανάπτυξη τα εργοτάξια στη Θεσσαλονίκη, αρχής γενομένης από το 2006. Η επίσκεψη ήταν αποκαλυπτική λόγω της προόδου που αντικρίσαμε – ακόμη περισσότερο, με δεδομένο τον χρόνο στον οποίον αυτή συντελέστηκε. Βλέπετε, όλη η εκσκαφή και η κατασκευή τού κελύφους τού σταθμού, από το επίπεδο -1, όπου βρίσκονταν οι αρχαιότητες, ώς το επίπεδο -4, απ’ όπου θα διέρχονται οι συρμοί, χρειάστηκε μόλις τέσσερις μήνες! Ναι, καλά, διαβάσατε. Τέσσερις μήνες (ή, αν είστε εραστές τής μέτρησης σε ημέρες, ±120 εικοσιτετράωρα). Οι εργασίες άρχισαν τον περασμένο Αύγουστο και στις αρχές Δεκεμβρίου, όταν κάναμε το ρεπορτάζ, η εικόνα ήταν αυτή που θα δείτε στις εσωτερικές σελίδες τού τεύχους (σήμερα πιθανώς να είναι ακόμη πιο προχωρημένη).
Από τη μία πλευρά, η εικόνα τής θεαματικής προόδου επιτρέπει αισιοδοξία ότι η δέσμευση του προέδρου τής «Αττικό Μετρό», Νίκου Ταχιάου (όπως επαναλαμβάνεται μέσα και από τη συνέντευξη που παραχωρεί στο Citymag που κρατάτε στα χέρια σας), για παράδοση του έργου στο τέλος τού 2023 ίσως και να μην αποδειχθεί γράμμα κενό περιεχομένου, όπως τόσο συχνά συνέβη από το 2012 (την πρώτη υπεσχημένη χρονολογία παράδοσης του μετρό) μέχρι σήμερα. Πιστεύω ότι δεν υπάρχει Θεσσαλονικιός που δεν λαχταρά να κλείσει αυτή η τεράστια εκκρεμότητα, με την πόλη να αποκτά (επιτέλους) το πρώτο σύγχρονο μέσο μαζικής μεταφοράς σταθερής τροχιάς.
Την ίδια στιγμή, ωστόσο, η συνειδητοποίηση ότι το κέλυφος ενός σταθμού που φτάνει σε βάθος 35 μέτρων μπορεί να κατασκευαστεί (εξαιρουμένων των περιμετρικών τοίχων στήριξης, που είχαν φτιαχτεί σε προηγούμενο χρόνο) μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα γεννά αρκετά ερωτήματα και προβληματισμούς. Ως πολίτες ενός αστικού κέντρου που ταλαιπωρήθηκε αφάνταστα στη διάρκεια 17 (μέχρι σήμερα) χρόνων, με κεντρικά σημεία του να αποκλείονται από την πρόσβαση, με επιχειρήσεις να αναγκάζονται να αναστείλουν τη λειτουργία τους (πολλές οριστικά), με την κυκλοφορία για πεζούς και εποχούμενους να καθίσταται καθημερινός Γολγοθάς, δικαιούμαστε, πιστεύω, να ρωτήσουμε: ήταν απαραίτητη αυτή η πολυετής παράταση στον χρόνο κατασκευής; Και, αν όχι, ποιος φταίει που από την αρχική πρόβλεψη για παράδοση σε 6 χρόνια φτάνουμε ήδη στα 18;
Είναι μια ερώτηση που αξίζει να απαντηθεί, μια έρευνα που αξίζει να γίνει. Όχι για να ανοίξουμε ξανά πληγές που πολύ μας πόνεσαν, όσο για να κλείσουμε λογαριασμούς με το παρελθόν, έχοντας καθαρή εικόνα τής αλήθειας και του ψέματος.
