Vice versa
Γράφει ο Πρόδρομος Νικηφορίδης
Μάρτιος
του 1977, δευτεροετής φοιτητής στη Σχολή Αρχιτεκτόνων της Τουλούζης, αποφασίζω να κάνω μία βόλτα στο Παρίσι. Οι αγγελίες στο πανεπιστημιακό εστιατόριο έδιναν πολλές επιλογές. Τις επόμενες ημέρες, πολλά Ντεσεβώ (Citroen 2CV), Κατρέλ (Renault 4L) και Πεζώ 404 θα ανηφόριζαν στη γαλλική πρωτεύουσα. Τουλούζη-Παρίσι, περίπου 700 χλμ., με ένα Πεζώ 404 και πολλές στάσεις, για να φτάσουμε μέσα στη νύχτα στη λεγόμενη «Πόλη του φωτός». Εννοείται ότι δεν είχα κάνει κράτηση οπουδήποτε, δεν γνώριζα πού θα πήγαινα και βολεύτηκα σε ένα πρόχειρο κρεβάτι του διαμερίσματος όπου θα φιλοξενούταν ο οδηγός του αυτοκινήτου. Μετά από τρεις ημέρες, επιστροφή στα μαθήματα με όμορφα βιώματα και απρόσμενες συναντήσεις.
Τα τελευταία
χρόνια, η οικονομική κρίση και η αύξηση των καυσίμων μάς έχουν κάνει προσεκτικούς και οργανωτικούς. Όταν πηγαίνουμε εκδρομές, δεν διστάζουμε να ψιλοστριμωχτούμε, για να μη πάρουμε δεύτερο ή τρίτο αυτοκίνητο (όσες και όσοι το έχετε κάνει είμαι σίγουρος ότι το έχετε χαρεί και το έχετε ζήσει εποικοδομητικά!). Προσεκτικούς, επειδή οι μεγάλες ταχύτητες έχουν και μεγάλες καταναλώσεις – η αποφυγή, λοιπόν, της μεγάλης κατανάλωσης μας οδηγεί σε μεγαλύτερη οδική ασφάλεια και σε μια ασφαλέστερη συνήθεια.
Τα τελευταία χρόνια, που η ποιότητα του δημόσιου χώρου και του πρασίνου αναδείχθηκαν ως πρωταρχικά ζητήματα της καθημερινότητάς μας, πολλές ομάδες ανθρώπων κατάφεραν να συνεργαστούν για το κοινό καλό και να δημιουργήσουν μικρές οάσεις πρασίνου, να καθαρίσουν δημόσιους χώρους, να σβήσουν μουτζούρες, να οργανώσουν γιορτές και κοινά γεύματα. Δράσεις και εκδηλώσεις που βιώνουμε θετικά και δημιουργούν γέφυρες μεταξύ όλων όσοι συμμετέχουν. Η περίοδος της πανδημίας μάς βοήθησε να δούμε τα πράγματα αλλιώς.
Εδώ
και μερικές ημέρες ζούμε τον πανικό της Υπερυψωμένης Λεωφόρου. Ξαφνικά συνειδητοποιήσαμε ότι από αύριο η ζωή θα είναι αλλιώς! Η περιφερειακή οδός, που είχε απαλλάξει το κέντρο της πόλης από τα διερχόμενα αυτοκίνητα, θα έχανε σύντομα, λόγω εργασιών, τη γνωστή ικανότητα φορτίου. Η περιφερειακή οδός (που πολεμήθηκε, κρίθηκε και κατακρίθηκε) αίφνης θεωρείται περισσότερο από απαραίτητη για την εύρυθμη λειτουργία του συστήματος κυκλοφορίας. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, τι θα συμβεί αύριο.
Είναι γεγονός ότι οι οδηγοί των αυτοκινήτων έχουν αλλάξει εντυπωσιακά. Όταν πριν από 40 χρόνια επέστρεφα κάθε καλοκαίρι από τη Γαλλία, δεν μπορούσα να συνηθίσω τον καταιγισμό κορναρισμάτων που προκαλούσε η καθυστέρηση δευτερολέπτων στα φανάρια της Θεσσαλονίκης. Σήμερα, κάποιες και κάποιοι αρχίζουν να προστατεύουν τις διασταυρώσεις των οδών και με μια αστυνομική εποπτεία όλα θα είναι καλύτερα. Με ωράριο φορτοεκφορτώσεων που θα τηρείται και πασαλάκια όπου είναι απαραίτητα θα βελτιωθεί σημαντικά η κυκλοφορία, ακόμη και χωρίς τα προβλήματα της Υπερυψωμένης Λεωφόρου.
Ελπίζω,
λοιπόν, ότι τα προβλήματα που θα δημιουργηθούν με το μερικό κλείσιμο της περιφερειακής θα μας οδηγήσουν στην αναζήτηση λύσεων που θα περιέχουν τον διαμοιρασμό της μετακίνησης, ότι θα δημιουργηθούν εφαρμογές για κοινή μετακίνηση, που υπάρχουν σε άλλες χώρες με δυνατή οικολογική συνείδηση. Ο διαμοιρασμός μπορεί να βελτιώσει τις συνθήκες κυκλοφορίας – θα μας βοηθήσει να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση, να μοιραστούμε εμπειρίες και να γνωρίσουμε τους άλλους. Πρέπει να γίνουμε όλοι ευρηματικοί και συλλογικοί, επειδή αλλιώς θα ζήσουμε εφιαλτικές εμπειρίες.
