Υπάρχει λόγος
Γράφει ο Τάσος Ρέτζιος
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΗΓΟΥΝΑΤΗ ΜΑΣΚΑ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΤΡΟΧΟΦΟΡΑ ΔΙΕΛΕΥΣΗ ΠΕΖΟΔΡΟΜΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΑΝΟΙΧΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΜΕΧΡΙ ΤΙΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΤΟΥ ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑ, ΕΝΑΣ ΑΚΡΑΤΟΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΙΣΜΟΣ (ΚΛΗΡΟΔΟΤΗΜΑ, ΛΕΝΕ, ΚΙ ΑΥΤΟ ΤΗΣ ΕΠΑΡΑΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ) ΣΑΡΩΝΕΙ ΑΠ’ ΑΚΡΗ Σ’ ΑΚΡΗ ΤΗΝ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑ: «ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΜΟΥ»… ΚΑΙ, ΞΕΡΕΤΕ, ΟΤΑΝ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΜΑΣ, ΤΟΤΕ ΚΑΘΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΑΠΟΨΗ, ΠΡΑΞΗ Η ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΕΙΨΗ ΕΙΝΑΙ ΕΥΘΕΙΑ ΒΟΛΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ Σ’ ΑΥΤΑ, ΜΙΑ ΑΥΤΑΡΧΙΚΗ ΚΑΙ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΑΝΑΛΓΗΤΩΝ ΚΕΝΤΡΩΝ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΟΥΝ ΟΜΟΙΟΜΟΡΦΙΑ, ΠΑΘΗΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΗΣΥΧΙΑ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟΥ.
Πάει και η πανδημία, τη φάγαμε. Ας επιμένουν νούμερα, προβλέψεις, γεγονότα και νοσηλείες – το ελληνικό καλοκαίρι είναι εδώ και δεν υπάρχει περίπτωση να μην το ζήσουμε. Έστω και χωρίς τουρίστες, αν πιστέψουν και πειστούν απ’ αυτόν τον ξινό τού BBC, που αυθαδίασε στον ογκόλιθο της τουριστικής πολιτικής Θεοχάρη. Έστω και με μερικούς λιγότερους «συμπολίτες» μας – παρεμπιπτόντως, θεωρείται πια πολύ εθνικιστικό το «Ελληνίδες, Έλληνες» στον καιρό της «μεγάλης επανεκκίνησης»;
Ελληνοτουρκικά, κορωνοϊός και άλλα εγχώρια και αποικιακά (μια πυρκαγιά, μια πλημμύρα, ένας σεισμός) οφείλουν να καταθέσουν όπλα και να μας αφήσουν να χαρούμε την πολλαπλή απελευθέρωσή μας. Και, επίσης, το δικαίωμά μας να εκφέρουμε απόψεις επί παντός επιστητού, για να έχουμε και μια ποικιλία από τη μονοκαλλιέργεια της διαλεκτικής πανδημίας.
Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν είναι καινούργιο και θα τολμούσαμε να υποθέσουμε ότι είναι συνθετικά τής ανθρώπινης φύσης, αν αστραπιαία δεν εκκένωνε τον εγκέφαλό μας η υπενθύμιση ότι όχι μόνο δεν υπάρχει μία και ενιαία ανθρώπινη φύση, αλλά ζήτημα είναι αν συμφωνούμε –εδώ, στη νότια απόληξη της βαλκανικής χερσονήσου– για την ίδια της την ύπαρξη ή πρέπει να την εντάξουμε στο αμιγώς ζωικό βασίλειο.
Να, δείτε: από την πηγουνάτη μάσκα μέχρι την τροχοφόρα διέλευση πεζοδρόμου και από τα ανοιχτά σύνορα μέχρι τις επιλογές τού Κουφοντίνα, ένας άκρατος δικαιωματισμός (κληροδότημα, λένε, κι αυτό της επάρατης μεταπολίτευσης) σαρώνει απ’ άκρη σ’ άκρη την επικράτεια: «Είναι δικαίωμα μου»… Και, ξέρετε, όταν όλα είναι δικαίωμά μας, τότε κάθε διαφορετική άποψη, πράξη ή ακόμη και παράλειψη είναι ευθεία βολή απέναντι σ’ αυτά, μια αυταρχική και φασιστική επίθεση ανάλγητων κέντρων που θέλουν να επιβάλουν ομοιομορφία, παθητικότητα, τάξη και ησυχία νεκροταφείου. Όσοι, παρασυρμένοι, επιμένουν να ψελλίζουν και για υποχρεώσεις, αντάμα με τα δικαιώματα, είναι ή προβοκάτορες ή ταξικά αποπροσανατολισμένοι – ή απλώς ηλίθιοι…
Έτσι, είναι… απόλυτα σχετικό τι συνιστά παρέκβαση, παρανομία, έγκλημα: αν, για παράδειγμα, σου κλέψει το ποδήλατο ένας φτωχός, ανέστιος, μετανάστης ή απλώς σκουρόχρωμος συμπολίτης, αυτό δεν είναι κλοπή: είναι η σύγχρονη εκδοχή τής ταινίας τού Βιτόριο ντε Σίκα. Γι’ αυτό, πριν τον κυνηγήσεις, σκέψου και ζύγισε. Αν, δε, φωνάξεις και τους μπάτσους, ξέρεις φαντάζομαι ποιος είναι ο εγκληματίας…
