Υπάρχει λόγος
Γράφει ο Τάσος Ρέτζιος
ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΠΟΣΟ «ΦΥΣΙΚΑ» ΚΑΙ ΟΡΘΟΛΟΓΙΚΑ ΑΡΧΙΣΑΝ ΟΙ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΙ, ΟΙ ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΙ, ΟΙ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕΙΣ, ΠΟΣΟ ΑΝΕΠΑΙΣΘΗΤΩΣ ΥΨΩΘΗΚΑΝ ΤΑ ΤΕΙΧΗ ΚΑΙ ΑΝΑΡΩΤΙΕΣΑΙ ΟΧΙ ΠΟΤΕ ΕΔΩΣΕΣ ΤΗ ΣΥΓΚΑΤΑΘΕΣΗ ΣΟΥ (ΕΣΤΩ: ΤΗΝ ΑΝΟΧΗ ΣΟΥ) ΓΙΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ, ΑΛΛΑ ΠΟΤΕ ΑΡΧΙΣΑΝ ΝΑ ΣΟΥ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ «ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ». ΑΝΑΡΩΤΙΕΣΑΙ ΑΝ, ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ «ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ», ΑΛΛΑ ΦΟΒΑΣΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣΜΕΤΡΗΣΗ, ΦΟΒΑΣΑΙ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ. ΟΤΑΝ ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΒΑΘΑΙΝΟΥΝ, ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΑΠΟΦΕΥΓΕΙΣ ΝΑ ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ ΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ, ΦΟΒΑΣΑΙ (ΚΑΙ ΠΑΛΙ) ΜΗΠΩΣ ΔΕΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕΙΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ.
Στην αρχή ήταν ο φόβος. Ενισχυμένος ή όχι από τα αντηχεία των μέσων και των «μέσων», απόλυτος ή επιφυλακτικός, άγνωστος ή βιωματικά οικείος. Ακόμη και τόσο πρόωρα, πάντως, φώλιαζε μια μικρή καχυποψία για το δέον γενέσθαι, για τα αίτια και αιτιατά, για τον τρόπο, αλλά σιωπούσες – με τίποτα δεν ήθελες να προστεθείς στους «αρνητές» και να χρεωθείς στον ανορθολογισμό. Στη συνέχεια ήταν κάτι σαν συμβιβασμός: ήξερες ότι ζούσες δίπλα στον κίνδυνο, αλλά συνυπέγραφες τη μαζική ανεμελιά και τις ανάγκες τού τουρισμού, της οικονομίας και της ψυχικής μας «ισορροπίας». Λίγο αργότερα επανήλθε ο φόβος, αλλά τώρα έμοιαζε κάπως ξεθωριασμένος, τσουρούτικος, δεν κυριαρχούσε στην ύπαρξη και στην κάθε μέρα.
Και έφτασες στο τώρα. Κουτσουρεμένος, λιγότερος, πληγωμένος και απολύτως κουρασμένος. Δύσκολο να θυμηθείς πότε ακριβώς μεγάλωσε η τρυπωμένη καχυποψία, αν και εξακολουθείς να μη θέλεις να αθροιστείς στις φωνές «αντίστασης». Αλλά, διάολε, τα γεγονότα και η πραγματικότητα κάνουν ό,τι μπορούν για να σε κάνουν να το ξανασκεφτείς…
Σκέφτεσαι πόσο «φυσικά» και ορθολογικά άρχισαν οι περιορισμοί, οι εγκλεισμοί, οι απαγορεύσεις, πόσο ανεπαισθήτως υψώθηκαν τα τείχη και αναρωτιέσαι όχι πότε έδωσες τη συγκατάθεσή σου (έστω: την ανοχή σου) για όλα αυτά, αλλά πότε άρχισαν να σου φαίνονται «φυσιολογικά». Αναρωτιέσαι αν, πότε και πώς πρέπει να «αντιδράσεις», αλλά φοβάσαι την προσμέτρηση, φοβάσαι και τις επιπτώσεις.
Όταν οι σκέψεις βαθαίνουν, στο τέλος αποφεύγεις να κοιτάξεις τον καθρέφτη, φοβάσαι (και πάλι) μήπως δεν αναγνωρίσεις τον εαυτό σου. Και το χειρότερο(;) είναι ότι υποψιάζεσαι πως μπορεί και να σου αρέσει αυτός ο νέος εαυτός… Ίσως γι’ αυτό ανταριάζεις, όταν βλέπεις περαστικό στους άδειους δρόμους…
