Ένα ελπιδοφόρο δώρο

Τις προάλλες ήρθε η φίλη μου η Αναστασία στο ατελιέ να με δει, πρώτη φορά μέσα στην καινούργια χρονιά, φέρνοντάς μου ως δώρο ένα ρόδο τής Ιεριχούς. Το φυτό αυτό το είχα ακουστά, αλλά ώς εκεί. Μου εξήγησε εκείνη τα βασικά και ενθουσιάστηκα: του βάζεις λίγο νερό, ζωντανεύει, το βγάζεις από το νερό, ξεραίνεται – και, όποτε του ξαναβάλεις νερό, ξαναζωντανεύει. Κρατάει χρόνια. «Ένα μαγικό φυτό!», σκέφτηκα.

Το άνοιξα: μια ξερή, γκριζοκαφέ μπάλα από λεπτά κλαδάκια – καθόλου εντυπωσιακό και καθόλου «ρόδο». Στο κουτί, μια φωτογραφία με ένα καταπράσινο φυτό και οδηγίες χρήσεως: «Το βρέχετε ελάχιστα, το τοποθετείτε σε ένα σκεύος με λίγο νερό και κάνετε μία ευχή. Το κρατάτε ανοιχτό για 21 ημέρες, αλλάζοντας το νερό κάθε μέρα, χωρίς να το πετάτε, αλλά ποτίζοντας ένα άλλο φυτό ή ψεκάζοντας την ατμόσφαιρα για καθαρισμό. Μετά, βγάζετε το νερό, το αφήνετε να ξεραθεί και να ξεκουραστεί για 10 ημέρες. Μπορείτε να το επαναφέρετε στη ζωή με τον ίδιο τρόπο, κάνοντας μιαν άλλη ευχή. Διατηρείται για 50 χρόνια».

Καταπληκτικό; Η εσωτερική δύναμή του, η ενέργειά του, να πεθαίνει και να ξαναγεννιέται! Συγκινήθηκα με τον συμβολισμό του για αναγέννηση και καλή τύχη – το πήρα ως καλό οιωνό για την καινούργια χρονιά και άρχισα να διαβάζω περισσότερα. Ενθουσιάστηκα με την ανακάλυψη και θέλησα να μοιραστώ μαζί σας τις καινούργιες μου γνώσεις.

Λοιπόν… Το ρόδο τής Ιεριχούς (βοτανολογικό όνομα: «Anastatica» – βλ. «Ανάσταση») ονομάζεται και «ρόδο τής Παναγίας» ή «λουλούδι τής ερήμου». Είναι ένα από τα 86 ενεργειακά φυτά στον κόσμο. Ο θρύλος λέει ότι συντρόφευε την Παναγία στο μοναχικό ταξίδι της από τα Ιεροσόλυμα στην Αίγυπτο, μέσα από την έρημο. Κάθε φορά που σταματούσε η Παναγία (λογικά, σε κάποια όαση), αυτό πρασίνιζε και, όταν συνέχιζε τον δρόμο της, έκλεινε σαν μπάλα και την ακολουθούσε στο ταξίδι της. Ο θρύλος υποστηρίζει ότι η Παναγία συγκινήθηκε από την αφοσίωσή του και το ευλόγησε να ξαναγεννιέται.

Προέρχεται από την έρημο του Ισραήλ και της Ιορδανίας, ενώ στην Ευρώπη το έφεραν οι Σταυροφόροι, που, ανοιχτό, το θεωρούσαν σύμβολο δύναμης και εξουσίας, γι’ αυτό και το είχαν ως έμβλημα στη σημαία τους. Πέραν τού ότι χρησιμοποιείται για καλή τύχη και γονιμότητα, ανοιχτό λειτουργεί ως φυσικός ιονιστής ατμόσφαιρας, ενώ κλειστό χρησιμοποιείται ως σκοροκτόνο.

Υπάρχουν πολλές παραδόσεις που αφορούν τη χρήση του σε όλον τον κόσμο. Στη Σμύρνη και στην Πόλη το ρόδο συμβόλιζε το «άνοιγμα» στην απόλαυση της ζωής – ήταν σύμβολο αφθονίας και έρωτα. Στην Κρήτη το φύλαγαν μαζί με τα προικιά των κοριτσιών, για να παντρευτούν όποιον ήθελαν και για να έχουν γονιμότητα. Στους καθολικούς –ιδιαίτερα στη Γερμανία– χάριζαν ένα ρόδο στα νέα ζευγάρια, για να κάνουν σύντομα παιδί. Οι Αιγύπτιοι πίστευαν (και πιστεύουν) ότι το ρόδο προστατεύει τον χώρο από κάθε αρνητική ενέργεια. Στο Μεξικό το χρησιμοποιούσαν ως ταφικό έθιμο, εναποθέτοντάς το πάνω στο μνημείο τού νεκρού, για να αναληφθεί η ψυχή του εν ειρήνη – εξ ου και το όνομα «Αnastatica». Στην Ισπανία και στην Πορτογαλία οι ναυτικοί έφερναν τα ρόδα από χώρες μακρινές και τα άνοιγαν στον γυρισμό, για να ευχαριστήσουν την Παναγία που τους έφερε πίσω ασφαλείς, αλλά και για να την παρακαλέσουν να τους προστατεύει στο επόμενο ταξίδι. Λέγεται πως, παλιά, οι μαίες έβαζαν σε νερό ένα ρόδο τής Ιεριχούς, για να πάει καλά ο τοκετός, κι έπειτα το «διάβαζαν», δίνοντας ερμηνείες βάσει τού πόσο γρήγορα άνοιξε, ποιο ήταν το σχήμα του, αν πρασίνισε όλο κοκ. Σε περίπτωση που είχε δύο κορφές, ήταν σημάδι ότι η οικογένεια θα αποκτήσει και δεύτερο μωρό σύντομα. Θεωρούταν σύμβολο υγείας, καλοτυχίας και μακροζωίας για την ψυχή που μόλις ήρθε. Το έδιναν ως κληρονομιά στο βρέφος, για να ανοίγει ξανά σε κάθε σημαντική στιγμή τής ζωής του ή σε κάθε νέο του ξεκίνημα.

Ωραίο, ε; Τόσοι θετικοί συμβολισμοί! Το ρόδο τής Ιεριχούς το χαρίζουμε για καλή τύχη, για γονιμότητα, για αφθονία και, γενικότερα, ως ευχή. Έκανα δώρο το δικό μου στην κόρη μου, που δίνει εξετάσεις, για καλά αποτελέσματα, ενώ η Αναστασία μού χάρισε κι ένα δεύτερο, που το έβαλα στο νερό και το παρατηρώ κάθε τόσο μέσα στην ημέρα – πώς αλλάζει και πόσο γρήγορα ανοίγει. Εννοείται ότι έκανα την ευχή μου…

Η ζωή ξετυλίγεται μπροστά μας σε γρήγορο mode –γέννηση, ανάπτυξη, θάνατος–, με ένα ελπιδοφόρο mood: την ανάσταση. Αυτές τις διαφορετικές ημέρες που ζούμε όλοι μας, συμπληρώνοντας έναν χρόνο πανδημίας, με το «σφίξιμο» ανθρώπινων συνηθειών όπως το να αγκαλιαζόμαστε και να συναντιόμαστε, το παίρνω ως έναν εντελώς καλό οιωνό: σύντομα θα ξαναζήσουμε «κανονικά».