Εννοείται ότι υπάρχει κόκκινη γραμμή

Στην αρχή το εκλάμβανα ως μια στιγμή χαριτωμένης σύγχυσης. Η απάντηση «Εεε… Όχι, δεν έκανα ακόμη το εμβόλιο, περιμένω να δω…» που έπαιρνα από ορισμένους γνωστούς και φίλους μού προκαλούσε αμηχανία. Ένιωθα ότι εισέβαλλα στον προσωπικό χώρο αυτών των προσώπων, επιχειρώντας να μάθω κάτι που, ενδεχομένως, δεν όφειλα να γνωρίζω. Όχι πια. Πλέον, δεν θεωρώ την απάντηση αυτή χαριτωμένη. Και δεν μου προκαλεί αμηχανία. Μου προκαλεί οργή. Πολλή οργή. Ειδικά τώρα, που μπαίνουμε στον Αύγουστο και οι πλήρως εμβολιασμένοι μόλις που ξεπερνούν τα πέντε εκατομμύρια. Δεν είναι λίγοι. Δεν είναι όμως και αρκετοί, με ένα νέο κύμα τής πανδημίας να επελαύνει – ένα κύμα πολύ πιο μεταδοτικό, που δεν αφήνει ηλικίες στο απυρόβλητο. Αν το «από Αύγουστο, χειμώνα» ισχύει, βρισκόμαστε μία ανάσα από έναν χειμώνα στον οποίον η πανδημία θα κάνει πάρτι μεταξύ των ανεμβολίαστων. Και θα είναι ακριβώς αυτή η ομάδα (των ανεμβολίαστων) που θα αποτελέσει τη «χύτρα» όπου θα σιγοβράσει η «μαρμίτα» των μεταλλάξεων.

«Τελικά, τι ακριβώς σημαίνει εκείνο το ‘δεν έκανα το εμβόλιο, θα περιμένω να δω’;» με ρώτησε προ ημερών φίλος. «Ότι θα περιμένουν να δουν αν εμείς, που κάναμε το εμβόλιο, θα αφήσουμε την τελευταία μας πνοή; Αν θα βγάλουμε κέρατο στο κούτελο; Μας θεωρούν πειραματόζωα – και μας το λένε κατάμουτρα. Άσε που δεν έχει νόημα η αναμονή τους… Πόσο θα περιμένουν για να δουν αν θα μας συμβεί κάτι; Έναν μήνα; Έναν χρόνο; Πέντε; Μία δεκαετία; Πόσο χρόνο αναμονής χρειάζονται, για να νιώσουν ασφαλείς; Ώσπου να έρθει εκείνη η στιγμή, θα έχουν κολλήσει ξανά και ξανά κορωνοϊό – και τότε να δούμε ποιος θα τη γλιτώσει».

Όσοι ενδεχομένως με παρακολουθείτε μέσα από τα γραπτά μου ή τις αναρτήσεις μου στα socialmedia, ίσως γνωρίζετε ήδη ότι νόσησα από κορωνοϊό στις αρχές Νοεμβρίου τού 2020. Νόσησε και ο πατέρας μου, ελάχιστες ημέρες αργότερα. Εγώ το πέρασα ασυμπτωματικά, ο πατέρας μου ανέβασε έναν λελογισμένο πυρετό, ο οποίος, με το που ξεκίνησε αντιβίωση, σταμάτησε. Ακολούθησε η πορεία τής αποθεραπείας. Ούτε νοσηλείες ούτε διασωληνώσεις – ήμασταν και οι δύο από τους τυχερούς. Όταν άνοιξε για τις ηλικιακές μας ομάδες το πρόγραμμα εμβολιασμών, δεν το σκεφτήκαμε στιγμή – ο πατέρας μου τον Φεβρουάριο με το διδοσικό εμβόλιο της Pfizer, εγώ στις αρχές Μαΐου με το μονοδοσικό τής Johnson & Johnson. Δεν αμφιταλαντευτήκαμε στιγμή. Όχι επειδή δεν είχαμε μέσα μας και ερωτήματα και ανησυχία και φόβο. Αλλά επειδή κάναμε αυτό που θεωρούσαμε λογικό: από το να εμπιστευτούμε τους «ειδικούς» τού Facebook, τους επαΐοντες των social media ή τις «μυστικές» πληροφορίες για τη γυναίκα που έκανε εγχείρηση προστάτη μετά τον εμβολιασμό της στη Γερμανία ή για τον άνδρα που απέκτησε ωοθήκες μετά το δικό του εμβόλιο στις ΗΠΑ, αποφασίσαμε να ακούσουμε τους αληθινά ειδικούς. Αποφασίσαμε να εμπιστευτούμε την επιστήμη, που ρίχτηκε στην προσπάθεια ανακάλυψης εμβολίων με πρωτοφανή δύναμη πυρός, καθώς πρώτη φορά οι επιστήμονες είχαν στη διάθεσή τους τόσα κεφάλαια και τόσους εθελοντές σε τόσο λίγο χρόνο (αυτός ήταν ο λόγος που τα εμβόλια που βρίσκονται στη διάθεσή μας –τα οποία, παρά τις ανοησίες που κυκλοφορούν στα λοβοτομεία τού διαδικτύου, δεν είναι πειραματικά– αναπτύχθηκαν σε μόλις έναν χρόνο). Αποφασίσαμε να υπακούσουμε στις οδηγίες των αρμόδιων ελληνικών αρχών (οι οποίες, στο κάτω κάτω της γραφής, βαδίζουν στην πεπατημένη των αντίστοιχων αρχών κάθε αναπτυγμένης χώρας τού κόσμου, χωρίς επικίνδυνους πειραματισμούς – αυτός είναι ένας από τους λόγους που οι νεκροί από Covid-19 στην Ελλάδα ανέρχονται σε περίπου 13.000, τη στιγμή που στο Βέλγιο, με αντίστοιχο πληθυσμό και με πολύ καλύτερες υποδομές υγείας, ξεπερνούν τις 26.000. Αν φυσικά μπορούν να μπουν οι ανθρώπινες απώλειες σε κάποιου είδους ζύγι…) και να μη στήσουμε επικίνδυνα «αντάρτικα», εξοργιζόμενοι επειδή το λόκντάουν δεν μας επιτρέπει να βγαίνουμε για το πρωινό τρέξιμο, τον απογευματινό περίπατο ή το βραδινό ποτάκι με φίλους, όπως κάναμε παλιότερα.

«Έχω κάθε δικαίωμα να μην εμβολιαστώ!» διακήρυττε εμφατικά τις προάλλες γνωστός σε ομήγυρη. Ασφαλώς. Και αυτός και κάθε άλλος. Όπως επίσης έχει και η κοινωνία κάθε δικαίωμα να προφυλαχθεί από συμπεριφορές που θυμίζουν βομβιστή αυτοκτονίας, ο οποίος, αφού ζώστηκε το γιλέκο με τα εκρηκτικά, λαχτάρησε ένα περίπατο στην Τσιμισκή, Σάββατο πρωί, με την αγορά ανοιχτή και με το δάχτυλό του να φλερτάρει με τον πυροκροτητή.

Μην τα επαναλαμβάνουμε: τα δικαιώματα του ενός τελειώνουν εκεί όπου αρχίζουν τα δικαιώματα του άλλου. Ουδείς αφαιρεί από όποιον θέλει να μην εμβολιαστεί το δικαίωμα να το κάνει. Αλλά και καθένας μας έχει (ατομικό) δικαίωμα και (κοινωνική) υποχρέωση να διαφυλάξει τη συλλογική υγεία με τον μόνο αποτελεσματικό τρόπο που είναι σήμερα διαθέσιμος. Ώσπου να βρεθεί κάτι αποτελεσματικότερο. Τότε, το ξανασυζητάμε.