Mina tastes
Γράφει η ΜINA AΠΟΣΤΟΛΙΔΗ
Ο ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΓΕΝΕΘΛΙΩΝ ΑΝΑΖΩΠΥΡΩΘΗΚΕ ΟΤΑΝ ΕΓΙΝΑ ΜΑΜΑ. ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΤΟ ΕΦΕΡΕΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, ΓΙΟΡΤΑΖΕΙΣ ΚΙ ΕΣΥ. «ΤΙ ΤΟΥΡΤΑ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΣΟΥ ΕΤΟΙΜΑΣΩ ΦΕΤΟΣ;», «ΤΙ ΦΑΓΗΤΟ;». ΗΤΑΝ ΟΙ ΣΤΑΝΤΑΡ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΔΥΟ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗ ΓΙΟΡΤΗ. ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΤΑ ΑΥΤΟΚΙΝΟΥΜΕΝΑ ΣΕ ΤΟΥΡΤΑ ΤΑ ΕΧΩ ΦΤΙΑΞΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΕΤΡΟ, ΕΝΩ Η BARBIE ΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΑ ΡΟΖ ΘΕΜΑΤΑ ΗΤΑΝ ΤΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΤΩΝ ΚΟΡΙΤΣΙΩΝ. ΞΕΝΥΧΤΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΥΛΙΧΤΟΥΝ ΤΑ ΔΩΡΑ ΚΑΙ ΝΑ ΦΟΥΣΚΩΣΟΥΝ ΤΑ ΜΠΑΛΟΝΙΑ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ ΤΟΥ ΠΡΩΙΝΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΟΡΤΑΖΟΝΤΑ. ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ ΤΟ ΓΕΝΕΘΛΙΟ ΚΑΠΕΛΟ ΑΠΟ ΤΟ ΙΚΕΑ, ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΔΙΑΚΟΣΜΗΣΗΣ ΚΑΙ ΠΟΥ ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΘΑ ΤΟ ΦΟΡΟΥΣΕ ΑΥΤΟΣ ‘Η ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΘΑ ΕΣΒΗΝΕ ΤΑ ΚΕΡΑΚΙΑ.
Εορτή επί τη γεννήσει τινός, η κατ’ έτος εορτή τού γεννηθέντος. Γενέθλια: λουλούδια στο βάζο, τούρτα, κεράκια και βεγγαλικά, δώρα, μπαλόνια, τραγούδια, χειροκροτήματα, ευχές, γέλια. Ανέκαθεν τα γενέθλια με ενθουσίαζαν. Όποιου κι αν ήταν – τα δικά μου, των φίλων μου, της οικογένειάς μου και, φυσικά, αργότερα, των παιδιών μου. Από τα πρώτα γενέθλια του πρωτότοκού μου, εγώ γιορτάζω γενέθλια τέσσερις φορές τον χρόνο – τουλάχιστον. Ομολογώ ότι ουδέποτε κατάλαβα γιατί στην Ελλάδα για πολύ κόσμο η ονομαστική γιορτή είναι σημαντικότερη των γενεθλίων. Στη μεν, σε θυμούνται και γιορτάζεις με όλους όσοι έχουν το ίδιο όνομα μ’ εσένα. Ενώ στα δε, επειδή είναι η δική σου ημέρα, η γιορτή τής γέννησής σου, και σε θυμούνται για εσένα. Έτσι λέω εγώ…
Στη δική μου μνήμη, τα πρώτα γενέθλια που φωτογραφίζονται (ή που θυμάμαι;..) και ίσως γι’ αυτό να είναι κι αυτά που «πετάγονται» ως σπέσιαλ είναι αυτά των τεσσάρων μου χρόνων. Τότε είχα νιώσει πρώτη φορά τον ενθουσιασμό και την περηφάνια τής δικής μου γιορτής. Ένιωθα σπουδαία εκείνη την ημέρα. Το θυμάμαι σαν τώρα. Είχα πάρτι και ήμουν η «οικοδέσποινα». Ντυμένη με τα καλά μου –φούστα μάξι, ροζ και μάλλινη (δώρο γενεθλίων, ραμμένη από τη θεία μου την Έλλη, που έραβε στη «Lana»), άσπρο πουκάμισο με φραμπαλά και λουστρίνια παπούτσια–, είχα την αίσθηση ότι είχα ψηλώσει δέκα πόντους, όταν υποδεχόμουν τους φίλους μου. Τη γεύση τής τούρτας μου –φτιαγμένης φυσικά από τη μαμά μου– την έχω ακόμη στο στόμα μου: κρέμα ζαχαροπλαστικής αρωματισμένη με βανίλια, ροδάκινα κομπόστα σε φέτες, «ντυμένη» με σαντιγί σε απαλό βεραμάν και τρουφάκι χρωματιστό (και νόστιμο) από την Αμερική (στην Ελλάδα δεν υπήρχαν ακόμη).
Όταν μεγάλωσα και άρχισα να πηγαίνω σχολείο, το δώρο μου με περίμενε στο κρεβάτι μου με το που θα άνοιγα τα μάτια μου. Για χρόνια στην τάξη θα κερνούσα σοκοφρέτες. Στητή και περήφανη, με τις σακούλες με τα γλυκά, περίμενα, θυμάμαι, το σχολικό. Ήταν η ημέρα μου.
Ο ενθουσιασμός των γενεθλίων αναζωπυρώθηκε όταν έγινα μαμά. Γιορτάζει το παιδί σου την ημέρα που το έφερες στον κόσμο, γιορτάζεις κι εσύ. «Τι τούρτα θέλεις να σου ετοιμάσω φέτος;», «τι φαγητό;». Ήταν οι στάνταρ ερωτήσεις δύο εβδομάδες πριν από τη γιορτή. Όλου του είδους τα αυτοκινούμενα σε τούρτα τα έχω φτιάξει για τον Πέτρο, ενώ η Barbie και διάφορα ροζ θέματα ήταν τα αγαπημένα των κοριτσιών. Ξενύχτι για να τυλιχτούν τα δώρα και να φουσκώσουν τα μπαλόνια, ώστε να είναι στο τραπέζι τού πρωινού για τον εορτάζοντα. Απαραίτητο το γενέθλιο καπέλο από το ΙΚΕΑ, που ήταν μέρος τής διακόσμησης και που το απόγευμα θα το φορούσε αυτός ή αυτή που θα έσβηνε τα κεράκια. Ώρες πολλές για να τυλίξουμε τα χειροποίητα γλειφιτζούρια, τα μπισκότα και τις σοκολάτες για τους συμμαθητές και χαρά μεγάλη, όταν έβλεπα τα λαμπερά τους πρόσωπα και το στητό κορμάκι τους όταν έφευγαν από το σπίτι με όλες τις σακούλες με τα κεράσματα για τους συμμαθητές και τους δασκάλους. Σας λέω, είναι μαγικά τα γενέθλια.
Η σημασία και η καλή –λέω εγώ– φασαρία που έκανε η μαμά μου γύρω από τα γενέθλια όλων των αγαπημένων της πέρασε αβίαστα και σ’ εμένα. Πλέον, βλέπω πως και τα παιδιά μου, τώρα που μεγάλωσαν, χαίρονται τις ετοιμασίες τής γιορτής για τους δικούς τους αγαπημένους. Η παράδοση της προετοιμασίας τής γιορτής των γενεθλίων στο σπιτικό μας, το αγαπημένο φαγητό και η τούρτα, το καπέλο με τα κεράκια και το μουσικό κουτί που παίζει το «Happy birthday», τα μπαλόνια, τα λουλούδια και το στολισμένο τραπέζι είναι ακόμη ένας συνδετικός κρίκος ανάμεσά μας – το χτίσιμο αναμνήσεων που μένουν μαζί μας και μας κρατάνε κοντά. Τα γενέθλια είναι η μεγαλύτερη προσωπική γιορτή, η αρχή τής δικής μας καινούργιας χρονιάς. Είναι η ευγνωμοσύνη που είμαστε εδώ, άσχετα με τον αριθμό των χρόνων, έτοιμοι για καινούργιες ημέρες, γεμάτες εμπειρίες. Τα αγαπώ.
Υ.Γ.: Από τα τέλη Νοεμβρίου ώς τον Φεβρουάριο και ανά δύο εβδομάδες γιορτάζουμε γενέθλια στο σπίτι μας. Ιδού η αφορμή…