Υπάρχει λόγος
Γράφει ο Τάσος Ρέτζιος
ΕΝΑΣ ΚΥΚΕΩΝΑΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΩΝ, ΕΠΕΜΒΑΣΕΩΝ, ΔΡΑΣΕΩΝ ΕΜΕΙΝΕ ΣΤΟ ΘΥΜΙΚΟ ΤΩΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΩΝ ΩΣ ΑΚΟΜΗ ΕΝΑ ΕΝΣΤΑΝΤΑΝΕ ΜΙΑΣ ΠΕΡΙΕΡΓΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ ‘Η ΩΣ ΑΚΟΜΗ ΕΝΑ ΑΞΙΟ ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΚΗΣ ΑΝΑΛΥΣΗΣ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ.
Το είδαμε και τις προηγούμενες εβδομάδες, το είχαμε δει και σε παλιότερες ταραγμένες ημέρες: μια άγρια, σχεδόν γενικευμένη διαπίστωση πως «κάτι έχει αλλάξει», «κάτι συμβαίνει», «κάτι κοχλάζει» στην αντίδραση, στην ευαισθησία, στον κοινωνικό ιστό. Αλλά, όπως και τότε, μάλλον έτσι και σήμερα: ήδη μας φαίνεται ότι εκείνα τα γεγονότα αφορούν κάποιους άλλους. Στην εποχή που η κυκλοφορία τρέχει με χίλια και κάθε θαύμα κρατάει μονάχα όσο διαρκούν τα δελτία ειδήσεων… πάλι καλά!
Ένας κυκεώνας πρωτοβουλιών, επεμβάσεων, δράσεων έμεινε στο θυμικό των περισσότερων ως ακόμη ένα ενσταντανέ μιας περίεργης χρονιάς ή ως ακόμη ένα άξιο κοινωνιολογικής ανάλυσης φαινόμενο. Κάποιοι, βέβαια (προφανώς, οι συνήθεις ύποπτοι), ακόμη προσπαθούν να πατήσουν πάνω στα χνάρια εκείνων των ημερών, να βρουν «κληρονομιές», να διυλίσουν «παραδείγματα», να αποστάξουν μελλοντικές συμπεριφορές και κινήσεις.
Είναι μάλλον μάταιο: όχι τόσο εξαιτίας της περίφημης και ιστορικής «μοναδικότητας των στιγμών», όσο γιατί ο ακόμη πιο περίφημος αυθορμητισμός αποδείχτηκε εκ των πραγμάτων εύκολα αναστρέψιμος. Έχουμε συνηθίσει να αγανακτούμε, να αντιδρούμε και να ευαισθητοποιούμαστε με το φως τής τηλεόρασης που «έρχεται από απέναντί μας και μας τυφλώνει» και, μόλις η επικαιρότητα, η ανάγκη ή ο υπολογισμός φέρουν κάτι άλλο στην επιφάνεια, η μνήμη μας κονταίνει, η ευαισθησία μας αμβλύνεται, οι αντιδράσεις μας γίνονται μια ωραία και ολοστρόγγυλη γραφικότητα.
Δεν απορούμε πια, δεν μπερδευόμαστε, δεν σταθμεύουμε για ένα λεπτό. Προσπερνάμε τις ημέρες και τους μήνες ασθμαίνοντας, ανήμποροι να μουλιάσουμε μέσα στην ουσία των πραγμάτων, να νοτιστούμε με την ψίχα των εμπειριών, να κόψουμε ταχύτητα για να θαυμάσουμε το τοπίο. Πάλι καλά, βέβαια, από μιαν άποψη, επειδή κινδυνεύουμε, σταματώντας, να ανακαλύψουμε ότι ούτε τοπίο ούτε διαδρομή ούτε καν επιβάτες υπάρχουν! Μονάχα μια σταθερή γραμμή που σε οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο τέλος· της ζωής, της εμπειρίας, της προσδοκίας, της δημιουργίας. Και πιάνεσαι από ανθρώπους, αγαθά, εικονική πραγματικότητα, ενώ η αλήθεια κοχλάζει, σε καίει – κι εσύ νομίζεις ότι σήμερα καίει ο ήλιος…