Έχω γυρίσει στο σπίτι, έχει πλέον βραδιάσει μια νύχτα ανοιξιάτικη που φωνάζει να ξημερώσεις μαζί της.
Ανοίγω το laptop, διαβάζω ειδήσεις και αναρωτιέμαι τι θα γίνει τελικά το Πάσχα. Μάλλον δεν θα γιορτάσουμε και φέτος όπως τότε… Σκέφτομαι. Χαμογελώ, γιατί εγώ σήμερα έζησα το δικό μου Πάσχα με τον πιο απροσδόκητα όμορφο τρόπο. Ας πάρω όμως τα πράγματα από την αρχή· δηλαδή, από την αρχή της ημέρας μου.
Εδώ και πέντε χρόνια, από τότε που ξεκίνησα τη δουλειά μου στα Lidl, το βιολογικό μου ξυπνητήρι «χτυπάει» από τα άγρια χαράματα, ανεξαρτήτως πρωινής ή βραδινής βάρδιας.
Χτυπάει καθημερινά χωρίς εναλλαγές στο χρονικό του πλαίσιο. Νταν! Ούτε λεπτό παραπάνω. Δεν ανταλλάζω με τίποτα τον πρωινό καφέ μου στο μπαλκόνι, όταν η πόλη δεν έχει ακόμα ξυπνήσει. Εκτός από σήμερα, που κάτι με έκανε να «πατήσω» ένα νοητό snooze. Σε αυτό το διάστημα λοιπόν, ονειρεύτηκα το χωριό μου. Ήταν από αυτά τα πολύ ζωντανά όνειρα που νομίζεις ότι κράτησαν όλο το βράδυ ενώ στην πραγματικότητα κρατούν λίγα λεπτά, έως λίγη ώρα. Κάτι μεταξύ συνειδητού, ασυνείδητου και λογικής που λέει «μην κοιμάσαι βαθιά, έχεις να πας και δουλειά».
Ήταν, λέει, Μεγάλη Παρασκευή και μόλις είχαμε φτάσει στο χωριό.
Η μαμά κατέβαζε από το αμάξι τις βαλίτσες μας και η γιαγιά χαιρετούσε από το μπαλκόνι. Μάλιστα μας έλεγε να κοιτάξουμε τις καινούργιες τις γλάστρες με κάτι κατακόκκινα άνθη που νομίζω ήταν μολόχες. Ανεβήκαμε την κρύα, μαρμάρινη σκάλα της εισόδου και με το που μπήκαμε στο σπίτι η πιο γλυκιά μυρωδιά από φρεσκοψημένη πίτα μας τρύπησε τη μύτη. «Νηστίσιμη» άκουγα τη γιαγιά να λέει με εκείνη τη χαρακτηριστική γοητεία στη φωνή της. Το αμέσως επόμενο που θυμάμαι είναι να είμαι ξαπλωμένη σε εκείνο το μεγάλο κρεβάτι στο «μεσαίο δωμάτιο» όπως το λέγαμε και να τρώω με την αδερφή μου σοκολατένια αβγουλάκια σε χρυσαφένιο περιτύλιγμα. Και όπως στα όνειρα, ο χρόνος χάνει την υπόσταση και κάνει τα δικά του, την ίδια στιγμή ήταν πια Κυριακή του Πάσχα κι εμείς μόλις είχαμε καθίσει στο γιορτινό τραπέζι. Οι καμπάνες του Αγίου Σπυρίδωνα και τα κλαρίνα έδεναν σε μια οικεία συμφωνία, που σύντομα διακόπηκε από έναν ενοχλητικό ήχο. Το αληθινό ξυπνητήρι που ο Μορφέας επέλεξε να έχει στο όνειρο!
ΜΕ ΛΕΝΕ ΖΩΗ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΑ ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΙΣ ΣΥΜΠΤΩΣΕΙΣ. OΜΩΣ ΓΙΑ ΣΗΜΕΡΑ -ΛΙΓΑ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΑ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗ ΦΕΤΙΝΗ ΛΑΜΠΡΗ- ΟΛΟ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΣΥΝΩΜΟΤΗΣΕ ΝΑ ΖΗΣΩ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ ΕΝΑ ΧΩΡΙΑΤΙΚΟ ΠΑΣΧΑ ΣΤΟΝ ΤΑΜΕΙΑΚΟ ΠΑΓΚΟ 3. ΣΤΟ ΣΧΟΛΑΣΜΑ, ΕΚΑΝΑ ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ, ΠΛΟΥΣΙΑ ΕΟΡΤΑΣΤΙΚΑ ΨΩΝΙΑ, ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΝ ΡΟΛΟ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΓΡΑΜΜΗΣ. ΛΙΓΟ ΠΙΟ ΜΕΤΑ ΒΓΗΚΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ. ΟΙ ΠΑΣΧΑΛΙΕΣ ΕΙΧΑΝ ΦΟΡΕΣΕΙ ΤΑ ΚΑΛΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΧΑΡΙΖΑΝ ΤΟ ΠΙΟ ΓΛΥΚΟ ΑΡΩΜΑ ΑΝΟΙΞΗΣ.
Το όνειρο ήταν ολοζώντανο και δεν μπορούσα ή δεν ήθελα να συνέλθω από αυτό.
Μύριζα ακόμα την αύρα του χωριού, μα η πόλη έξω έμοιαζε έτοιμη να μου το χαλάσει. Όταν πια έφτασα στο κατάστημα για να ξεκινήσω τη βάρδια μου, όλα είχαν κάπως ξεθωριάσει στο μυαλό μου. Η αναμενόμενα αυξημένη κίνηση που υπήρχε από πολύ πρωί λόγω γιορτών με έκανε αυθόρμητα να αφήσω ορισμένες βασικές αρμοδιότητες, μην μπορώντας να πάρω το βλέμμα μου από τα ταμεία· το πόστο, το οποίο εκτίμησα δεόντως όταν ξεκίνησα την δουλειά μου μέσα στο κατάστημα και μόλις λίγα χρόνια μετά με έφερε στον ρόλο της διευθύντριας καταστήματος. Η δικιά μου ιστορία εξέλιξης που δεν θα πάψω ποτέ να την αναφέρω! Είναι σημαντικό να νιώθεις ότι η εταιρεία που εργάζεσαι σε αξιολογεί αξιοκρατικά και χωρίς διακρίσεις, αναγνωρίζοντας την ποιότητα της εργασίας σου. Και να λοιπόν, που μερικές ώρες μετά, προς το μεσημεροαπόγευμα, αποφάσισα λόγω αυξημένης κίνησης να πάρω κι εγώ θέση πίσω από το ταμείο με τον αριθμό 3, ώστε να βοηθήσω στην πιο άμεση εξυπηρέτηση των πελατών. «Αγαπητοί πελάτες, σε λίγα δευτερόλεπτα θα σας εξυπηρετήσουμε και στο ταμείο 3. Παρακαλώ, τοποθετήστε τα προϊόντα σας και στον ταμειακό πάγκο 3».
Μια γλυκιά νοσταλγία άρχισε πάλι να με κυριεύει, ίδια με αυτή που ξύπνησα το πρωί, αρκετές ώρες πριν.
Ετοίμασα τάχιστα το ταμείο μου και ο πρώτος πελάτης ήταν ήδη μπροστά μου. Ένας γλυκός κύριος με ένα πελώριο άσπρο μουστάκι. Είχε ψωνίσει μόνο δύο πράγματα: μια μολόχα με κατακόκκινα άνθη και μια χωριάτικη πίτα Καρδίς. Κοιτούσα επίμονα τα προϊόντα, ενώ παράλληλα μου πέρασε από το μυαλό ότι ονειρευόμουν ακόμα. Ότι δεν είχα ακούσει ποτέ το ξυπνητήρι μου και ότι ο γλυκός κύριος θα μου έλεγε «ξύπνα, Ζωή». Τελικά, με ρώτησε: «Ωραία δεν είναι;». «Υπέροχη», του απάντησα και σκάναρα τη μολόχα χαμογελώντας. «Και η πίτα νηστίσιμη» μου επεσήμανε φεύγοντας. Η επόμενη κυρία στο ταμείο είχε ψωνίσει σχεδόν το μισό κατάστημα, αλλά η κόρη της επέμενε πως κάτι είχαν ξεχάσει. Την έλεγαν Μαριάνθη, σαν την αδερφή μου. Η μικρή ξεγλίστρησε από τη μαμά της, πηγαίνοντας μέχρι το κοντινότερο stand. Άρπαξε κάτι σοκολατένια αβγουλάκια Favorina και τα έφερε τρέχοντας στο ταμείο. «Αυτά να τα πάμε στη γιαγιά;» ρώτησε τη μαμά της κι εκείνη της έκανε τη χάρη. Το αστείο είχε παραγίνει! Κοίταξα το ρολόι για να βεβαιωθώ πως ο χρόνος κυλούσε. Από μπροστά μου περνούσαν συσκευασμένες όλες οι παιδικές μου αναμνήσεις από γιορτινά πασχαλινά τραπέζια. Μια φέτα βαρελίσια ΓΑΛΠΟ και ένα ρυζόγαλο σαν εκείνο που μικρή το ήθελα όλο δικό μου, το Αγιωργίτικο που έπιναν οι μεγάλοι, ο χαλβάς με κακάο· το αγαπημένο γλυκό της μαμάς μου -σακούλα θέλετε;- φρεσκοψημένο ψωμί από τον φούρνο να μοσχοβολάει, ο σοκολατένιος λαγός που τρώγαμε τελευταίο το κεφάλι. Μια βάρδια, ένα ολόκληρο Πάσχα, κι εγώ να βλέπω στα μάτια όλου του κόσμου πως γιόρταζαν κι εκείνοι μαζί μου.
Με λένε Ζωή και γενικότερα δεν πιστεύω στις συμπτώσεις.
Όμως για σήμερα -λίγα απογεύματα πριν από τη φετινή Λαμπρή- όλο το σύμπαν συνωμότησε να ζήσω ολοκληρωτικά ένα χωριάτικο Πάσχα στον ταμειακό πάγκο 3. Στο σχόλασμα, έκανα και τα δικά μου, πλούσια εορταστικά ψώνια, αφήνοντας για λίγο στην άκρη τον ρόλο της πρώτης γραμμής. Λίγο πιο μετά βγήκα από το κατάστημα. Οι πασχαλιές είχαν φορέσει τα καλά τους και χάριζαν το πιο γλυκό άρωμα άνοιξης. Οι καμπάνες σήμαιναν χαρμόσυνα προμηνύοντας τον δρόμο προς την Ανάσταση. Τα αυτιά μου θα έπαιρναν θέση, προετοιμάζοντας έναν νοερό ήχο από το «Χριστός Ανέστη». «Τι άλλο;» σκέφτηκα και τηλεφώνησα στην αδερφή μου: «Έρχομαι». Στην τσέπη μου έσφιγγα, με παιδική ευτυχία, αβγουλάκια σε χρυσαφένιο περιτύλιγμα. Εικόνα με υποθήκη διαρκείας. Σκέτη αλήθεια!
