Θεσσαλονικίτιδα
Γράφει η Ναυσικά Γκράτζιου
ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΦΟΡΑ ΠΕΡΑΣΑ ΟΔΗΓΩΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΕΝΗΣ ΖΩΓΡΑΦΟΥ, ΑΝΕΒΑΙΝΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΔΑΣΟΥΣ. ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΟΡΑ ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΘΑ ΥΠΑΡΞΕΙ. ΤΟ ΚΑΗΜΕΝΟ ΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑΚΙ ΜΟΥ ΒΟΓΚΟΥΣΕ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΝΑΤΑΡΑΞΕΙΣ – ΚΑΙ ΜΑΛΛΟΝ ΦΘΗΝΑ ΤΗ ΓΛΥΤΩΣΑΝ ΚΑΙ ΤΑ ΛΑΣΤΙΧΑ ΤΟΥ, ΠΟΥ «ΕΒΡΙΣΚΑΝ» ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΙΣ ΚΟΦΤΕΡΕΣ ΓΩΝΙΕΣ ΤΩΝ ΚΥΒΟΛΙΘΩΝ.
Κάποτε, πριν από καμιά εκατοστή χρόνια και βάλε, έζησε στη Θεσσαλονίκη μια μεγάλη φιλάνθρωπος: η Ελένη Ζωγράφου, μια πλούσια μεγαλοαστή κυρία, η οποία είχε την καλοσύνη να αφήσει όλη της την περιουσία, για να δημιουργηθεί το πρώτο δημοτικό νοσοκομείο στη Θεσσαλονίκη. Έτσι φτιάχτηκε το νοσοκομείο «Άγιος Δημήτριος», αυτό που βρίσκεται στην ανηφόρα προς τα κάστρα τής Θεσσαλονίκης και συνορεύει νότια με την Ευαγγελίστρια και βόρεια με τους Κήπους τού Πασά. Όσο για την ευεργέτιδα κυρία, την αείμνηστη Ελένη Ζωγράφου, τιμήθηκε από τον δήμο Θεσσαλονίκης, που ονόμασε τον δρόμο που περνάει έξω από την Ευαγγελίστρια και το δημοτικό νοσοκομείο «οδό Ελένης Ζωγράφου».
Ο συγκεκριμένος δρόμος ξεκίνησε την «καριέρα» του ως καλντερίμι και αργότερα ασφαλτοστρώθηκε, έχοντας πάντοτε θέματα με τις ατέλειωτες λακκούβες που δημιουργούνταν από τις πάρα πολύ κακές κατασκευές. Μέχρι που οι υπεύθυνοι τεχνικών έργων τού δήμου αποφάσισαν να τον ξανακάνουν καλντερίμι, χρησιμοποιώντας πέτρινους κυβόλιθους – έτσι ακριβώς όπως είναι στρωμένοι οι δρόμοι στο ιστορικό κέντρο τής Ρώμης. Ή κάτι τέτοιο… Μάλιστα, σύμφωνα με τους μηχανικούς τού δήμου Θεσσαλονίκης, η γνωμοδότηση για την «καλντεριμοποίηση» της οδού Ελένης Ζωγράφου ανήκε στην Εφορία Αρχαιοτήτων Πόλης Θεσσαλονίκης. Αυτό είναι περίπου αλήθεια. Αλλά όχι ακριβώς.
Λένε ότι πάντοτε μετράει η καλή πρόθεση. Στην περίπτωση όμως του συγκεκριμένου δρόμου, αυτό δυστυχώς δεν ισχύει. Οι νέες, κυβολιθικές επιστρώσεις, που έγιναν με σκοπό να δοθεί στον εν λόγω δρόμο η παλιά, όμορφη και νοσταλγική εικόνα τού καλντεριμιού, έγιναν ο εφιάλτης όλων των αυτοκινητιστών, επαγγελματιών και ερασιτεχνών, τετράτροχων και δίτροχων, οι οποίοι σακατεύουν τα οχήματά τους στο ανώμαλο έδαφος που δημιουργούν αυτοί οι κυβόλιθοι. Μία και μοναδική φορά πέρασα οδηγώντας από την Ελένης Ζωγράφου, ανεβαίνοντας από την Αγίου Δημητρίου προς το Θέατρο Δάσους. Δεύτερη φορά δεν υπήρξε ούτε και θα υπάρξει. Το καημένο το αυτοκινητάκι μου βογκούσε από τις αναταράξεις – και μάλλον φθηνά τη γλύτωσαν και τα λάστιχά του, που «έβρισκαν» συνέχεια στις κοφτερές γωνίες των κυβόλιθων.
Μέχρι στιγμής, σχεδόν όλοι οι οδηγοί ταξί αποφεύγουν πλέον τον συγκεκριμένο δρόμο, χρησιμοποιώντας την πολύ μακρύτερη διαδρομή από την οδό Ακροπόλεως. Το ίδιο και τα τουριστικά λεωφορεία που κάνουν sightseeing τής Θεσσαλονίκης (εδώ που τα λέμε, τα κάστρα είναι από τα πιο ωραία αξιοθέατα της πόλης μας – και κρίμα που οι τουρίστες χάνουν αυτήν την ομορφιά λόγω του κακοφτιαγμένου δρόμου). Μόνο το λεωφορείο τού ΟΑΣΘ, το 50, το οποίο κάνει την πολιτιστική διαδρομή τής Θεσσαλονίκης, περνάει ακόμη από εκεί – αναγκαστικά, αφού πρόκειται περί υπηρεσιακής εντολής (αυτοί που δίνουν τέτοιες εντολές μάλλον δεν ξέρουν τι πάει να πει να παθαίνεις βλάβη κόκκυγα από το τράνταγμα!).
Τι γίνεται όμως με τα ασθενοφόρα που μεταφέρουν ασθενείς στο νοσοκομείο «Άγιος Δημήτριος»; Οι εργαζόμενοι του ΕΚΑΒ διαμαρτύρονται συνέχεια, όπως και οι εργαζόμενοι στο νοσοκομείο, που, προφανώς, ζητούν ανακατασκευή τού δρόμου. Όσο για τις παραινέσεις των αρμοδίων μηχανικών για υπομονή μέχρι να «κάτσουν» καλά οι κυβόλιθοι και να λειάνουν από τη χρήση, ώστε να γίνεται πιο ομαλά η διέλευση από πάνω τους, τι να τους πούμε; Μου θυμίζει την παροιμία «Κάτσε γριά, να κάνω γιο, να παντρευτείς».