Ιστορίες μικρών κόσμων
Γράφει η Εύη Καρκίτη.
ΔΕΝ ΑΝΗΚΩ Σ’ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΘΡΗΝΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ, ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ ΕΠΕΙΔΗ ΕΧΩ ΔΙΑΡΡΗΞΕΙ ΤΟΝ ΨΥΧΙΚΟ ΔΕΣΜΟ ΜΑΖΙ ΤΟΥ, ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΑΚΟΜΗ ΕΝΑΝ ΛΟΓΟ. ΕΙΝΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΠΟΧΗ ΠΙΟ ΓΛΥΚΙΑ ΚΑΙ ΒΑΘΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ.
Δεν καταλαβαίνω αυτές τις μοντέρνες ευχές σαν το «καλό αποκαλόκαιρο» – σαν να πρέπει να πεις με τρόπο στον άλλον ότι το καλοκαίρι τελειώνει, αν πράγματι τελειώνει. Βέβαια, υπάρχει με το θέρος αυτό το ψυχικό δέσιμο, σαν μια ανάγκη για ξεγνοιασιά και ανάταση που, ακόμη κι αν δεν καλύπτεται, μας γυρίζει πίσω στην αληθινή βάση των πραγμάτων, που είναι η παιδική ηλικία.
Ωστόσο, δεν ανήκω σ’ αυτούς που θρηνούν για το τέλος τού καλοκαιριού, όχι μόνον επειδή έχω διαρρήξει τον ψυχικό δεσμό μαζί του, αλλά για ακόμη έναν λόγο. Είναι επειδή δεν υπάρχει εποχή πιο γλυκιά και βαθιά από το φθινόπωρο για τη Θεσσαλονίκη, δεν υπάρχει εποχή που να της ταιριάζει καλύτερα, φως που να της πηγαίνει περισσότερο, το ονειρικό θάμπος τού Σεπτεμβρίου και του Οκτωβρίου έχει ντύσει τις πιο βαθιές προσδοκίες μας.
Μερικοί από εμάς ζήσαμε αυτήν την εποχή στα ωραία μπαρ τής πόλης, εκεί όπου στήνονταν οι φιλίες και οι έρωτες που θα μας κρατούσαν όρθιους στους μουντούς χειμώνες. Ήρθαν και επόμενοι, που την έζησαν με τον δικό τους τρόπο, και αυτοί που τώρα ετοιμάζονται να γνωρίσουν τα συναρπαστικά φθινοπωρινά ξεκινήματα, μια μυστική ανταμοιβή, ίσως ακόμη και μια συγγνώμη για τις χίλιες δυο δυσκολίες που έχει η ζωή τής Σαλονίκης. Δεν ξέρω αν κάποιοι φέτος θρηνούν στ’ αλήθεια για το καλοκαίρι που τελειώνει, δεν ξέρω καν αν πρόλαβαν να το ζήσουν, τι άφησε πίσω του, πώς μπήκε μέσα στο μυαλό και τη δουλειά που έκανε εκεί μέσα.
Πάντως, το φθινόπωρο έχει χαρακτηριστεί ήδη δύσκολο (μερικοί τολμούν και, πριν το δουν, το λένε) και σκληρό και μέσα μας ξέρουμε πως δεν θα είναι παίξε γέλασε. Θα χρειαστεί υπομονή και ακόμη περισσότερο θάρρος. Αλλά θα τα καταφέρουμε.
